Metro 2033 - test przed premierą - Strona 2

Mimo czyhających niebezpieczeństw o zostaniu stalkerem marzy dziś każdy, również nasz bohater, Artem. Wychowany pod ziemią młodzian na co dzień zamieszkuje jedną z najprężniej rozwijających się stacji, WOGN. Pewnego dnia otrzymuje jednak zadanie zaniesienia do podziemnego Polis informacji o nowym, nieznanym wcześniej typie mutantów. Potwory, które coraz częściej nękają WOGN (notabene to skrót od Wystawy Osiągnięć Gospodarki Narodowej), wkrótce mogą rozprzestrzenić się również na pozostałe stacje, stawiając tym samym los ludzkości pod znakiem zapytania. Od tego, czy Artem podoła zadaniu, może więc niebawem zależeć egzystencja całego gatunku. Jak nietrudno się domyślić, misja do prostych nie należy, tym bardziej, że poza spotkaniem z wybrykami natury przyszłości homo sapiens zagrażają też wewnętrzne potyczki między podziemnymi, stricte ludzkimi frakcjami, jak duchowi spadkobiercy nazistów i „czerwonych”.

Gra składa się z prologu i siedmiu rozdziałów, odpowiadających kolejnym dniom postnuklearnej przygody. Przez lwią część fabuły akcja trzyma nas pod ziemią, jednak w późniejszych etapach kampanii Artem wychodzi wreszcie na powierzchnię, by pooddychać mroźnym powietrzem skażonej Moskwy. Wiąże się to z koniecznością założenia maski przeciwgazowej, bo bez niej nasz śmiałek jest w stanie wytrzymać w zanieczyszczonej strefie zaledwie kilkadziesiąt sekund. W samej masce natomiast trzeba wymieniać często filtry. Poziom ich zużycia mierzy się licznikiem umieszczonym na zegarku.

Rzadko kiedy gracz jest w swoich poczynaniach osamotniony.

Przeważnie w działaniach towarzyszy Artemowi przynajmniej jeden kompan i choć czasem ich liczba rośnie do trzech lub więcej, większość czarnej roboty i tak wykonujemy sami. Nie chodzi tu tylko o bezpośrednie atakowanie wrogów, ale także o rozmaite zadania w czasie podróży między stacjami – np. etapy „celownikowe”, gdzie samodzielnie obsługujemy wieżyczkę strzelniczą, starając się zgubić pościgi. W takich sytuacjach wyraźnie akcentowana jest liniowość rozgrywki oraz całkowite oparcie na skryptach – po wczytaniu save’a wiemy doskonale, z której strony nadjedzie czołg, za ile sekund za zakrętem pojawią się wrogowie oraz jak duży potwór wskoczy zaraz na maskę samochodu, który obserwujemy cichcem z pobliskich krzaków. Wszystkie te elementy mogą zarówno pogrążyć Metro 2033, jak też okazać się jego największym sprzymierzeńcem. Przez swoją liniowość ukraiński shooter jest bowiem jak widowiskowy, interaktywny film science fiction – z całą paletą efektów specjalnych oraz emocjonujących momentów (np. porwania bohatera przez nadlatującego gargulca z zamiarem rozbicia go o fasadę ratusza). Dla podtrzymania dramaturgii zaimplementowano też parę prostych sekwencji QTE, w których musimy rytmicznie naciskać klawisz E, by nie spaść z kruchej drabiny albo zdążyć z uchyleniem się przed atakiem wygłodniałego monstrum. Wśród rzeczy wyróżniających grę znajdują się z kolei: prądnica, którą ręcznie ładujemy akumulator latarki oraz notatnik z tradycyjnym kompasem, zastępującym nowoczesny HUD.