BioShock - już graliśmy! - Strona 2

Napisałem wyżej, że Bioshock to rasowa strzelanina. Nie będę nikomu mydlił oczu mówiąc, że dziecko firmy Irrational Games jest grą RPG lub produkcją zawierającą charakterystyczne dla tego gatunku elementy. W stosunku do drugiej odsłony System Shocka mamy tu do czynienia z regresem. Obie gry są w wielu aspektach bardzo do siebie podobne (co pewnie zauważycie w dalszej części tekstu), ale autorzy podarowali sobie kluczowy dla poprzednika system rozwoju postaci, co niewątpliwie zubożyło zmagania. Udostępniane w sieci filmy nie kłamią – Bioshock koncentruje się przede wszystkim na zabijaniu. Oczywiście daleko temu produktowi do bezmózgich strzelanin w typie Serious Sama czy F.E.A.R.-a, ale przynależność gatunkowa jest jasno określona. Ken Levine nie kłamał mówiąc kiedyś: Bioshock is a shooter. Zakładam, że wielu z Was wyda w tym momencie jęk zawodu, ale mimo wszystko nie jest źle – bez względu na poczynione zmiany to nadal dobra, a nawet bardzo dobra gra.

W cieniu System Shocka

Jedną z największych zalet System Shocka 2 był system rozwoju postaci. W debiutanckim produkcie firmy Irrational Games gracz musiał kilka razy zastanowić się, na co przeznaczyć dostępne punkty, gdyż miało to ogromne znaczenie dla rozgrywki. Rozwinąć możliwość modyfikacji broni, podszkolić się w mocach psychicznych, a może podnieść liczbę punktów życia, a co za tym idzie zwiększyć szanse na przetrwanie? W Bioshocku takich dylematów nie ma, bo brakuje najważniejszego – umiejętności. Gracz może włamywać się do urządzeń elektronicznych bez jakiegokolwiek przygotowania, a o tym jak wiele wrogich ataków wytrzyma nasz podopieczny, decyduje wyłącznie to, ile strzykawek zwiększających pasek energii życiowej uda nam się znaleźć w podwodnym mieście. Szumny „rozwój postaci” na który tak liczyliście, nie różni się niczym od tego zastosowanego w F.E.A.R.: First Encounter Assault Recon.

Na terenie pawilonu medycznego kręcą się szalone pielęgniarki.

Rezygnacja z umiejętności doprowadziła także do tego, że charakterystyczne dla drugiego System Shocka elementy, pojawiające się także w Bioshocku, zostały odpowiednio zmodernizowane. Dobrym przykładem jest tu wspomniane w powyższym akapicie hackowanie urządzeń, z którym mamy do czynienia w obu produktach firmy Irrational Games. W System Shock 2 kwestia, czy uda nam się włamać, uzależniona była od poziomu umiejętności Hack (program sprawdzał nawet, czy próba może być w ogóle podjęta – jeśli gracz nie był doświadczony, o hackowaniu nie było mowy). W Bioshocku nie są obliczane współczynniki, dlatego też autorzy znaleźli alternatywne rozwiązanie, którym jest – uwaga! – wariant zręcznościowy. Jeśli zdecydujemy się na włamanie, program uruchamia mini-grę, nasuwającą skojarzenia ze starą produkcją koncernu LucasFilm Games, zatytułowaną Pipe Mania. Celem zmagań jest ułożenie rurociągu, który doprowadzi wodę z jednego punktu do drugiego. Problem polega na tym, że kolejno odsłaniane elementy na ogół nie pasują do naszego układu, rozpoczyna się więc nerwowe klikanie w poszukiwaniu właściwego fragmentu. Biorąc pod uwagę nieubłagalnie upływający czas, zabawa jest mocno stresująca. Szczerze powiedziawszy, to chyba najgorszy pomysł, na jaki mogli wpaść ludzie z Irrational Games. Nie podoba mi się i uważam, że jest on beznadziejny.

Zaimplementowane przez autorów gry rozwiązania sprawiły, że Bioshock nie jest w stanie zaoferować takich samych możliwości, co jego kultowy poprzednik. W drugim System Shocku było sporo walk ze stworami, ale stanowiły one zaledwie jedną z kilku najważniejszych cech gry. Wszystko, co robiłem w Rapture podczas pokazu, sprowadzało się właściwie do jednego – efektywnego eliminowania przeciwników i otwierania kolejnych przejść prowadzących w głąb kompleksu. Bioshockowi zdecydowanie bliżej w tej kwestii do tradycyjnych strzelanin. Może w pełnej wersji programu coś się w tej materii zmieni, ale szczerze – śmiem w to wątpić.