Silent Hill 4: The Room - zapowiedź - Strona 5

Oprawa wizualna w parze z wyśmienitym dźwiękiem stanowiły w „Silent Hillu” właściwie sedno. Bez świetnej, klimatycznej grafiki, atmosfera w „Silent Hillu” nie osiągnąłby aż tyle. Pamiętacie cześć pierwszą tej opowieści o cichym miasteczku? Grafika tej produkcji nawet jak na tamte czasy była poniżej normy. Była kanciasta, ciemna i ponura. Właściwie to na ekranie pewnie było jedynie widać postać głównego bohatera – reszta była na dalszym tle, gdzieś we mgle i w ciemnościach. Muzyka również była poniżej oczekiwań. W gruncie rzeczy praktycznie jej nie było, pomijając kunsztowne dźwięki przeróżnych zgrzytów i jęknięć. Mimo to, mimo panującej brzydoty estetycznej „Silent Hill” zyskał miano w tamtych czasach jednej z najlepszych gier przygodowych na konsole i nawet jak do tej pory jest to najstraszniejszy horror na wysłużoną konsolę PlayStation. Gdzieś poniżej macie porównanie skoku jakościowego między wszystkimi czterema częściami serii.

Czy widzę na Waszej twarzy uśmiech wywołany przez ten obrazek? Kanciasta oprawa wizualna stanowi tylko pozory, kiedyś ta gra porządnie straszyła młode pokolenia konsolowców.

Tutaj widzimy znaczny skok jakościowy, w końcu od premiery „Silent Hilla” na PSX’a minęło już parę grubych latek. Jednym słowem wyśmienita nastrojowa grafika.

Trójeczka powoduje kolejny szczękopad u graczy. Kolejny krok do przodu w serii... barwy w tej części wydają się żywsze i barwniejsze, lokacje lepiej dopracowane, a postacie wyraźniejsze.

Czwarta część serii naturalnie przedstawia się nieco lepiej niż to było u poprzedniczki, ale różnice są drobne. Ślinotoku dodaje nowy efekty wizualny zwany „ziarnistość obrazu”.