8 rzeczy, które uchroniły Wiedźmina od katastrofy

O Wiedźminie powiedziano już tyle, że nie sposób znaleźć nowych tropów, nie odnosząc się do tego, o czym pisano wcześniej. Jakiś czas temu przypomnieliśmy, w czym lepsza okazała się polska produkcja. Bo tak, mimo że tamten smok nie był może najpiękniejszy (nie to, żeby netflixowy należał do specjalnie efektownych), parę rzeczy polskim twórcom udało się zrobić naprawdę dobrze. Chociażby taki Zbigniew Zamachowski jako Jaskier był w opinii wielu widzów lepszy od Joeya Bateya. Aczkolwiek temu drugiemu też nie sposób odmówić talentu i zaangażowania.

Pamiętacie tekst o scenach z Wiedźmina, które wolelibyśmy zapomnieć? Musiałem wtedy z ciężkim sercem wytykać błędy produkcji, z którą spędziłem kilka cudownych wieczorów. Teraz sytuacja jest dla mnie (i dla Was, jeżeli też dobrze bawiliście się na seansie) znacznie bardziej przyjemna – oto osiem rzeczy, dzięki którym Wiedźmin ustrzegł się porażki!

Henry Cavill jako Geralt i fan

Wybór Cavilla na Geralta na początku, delikatnie rzecz ujmując, nie spotkał się z aprobatą fanów. Czytelnicy Sapkowskiego i sympatycy dzieł CD Projektu RED narzekali, że Brytyjczyk dysonuje zbyt imponującą muskulaturą, że wciąż jest zbyt młody, za wysoki i zdecydowanie za przystojny. Fani zarzucali mu też, że po tym, co pokazał jako Superman, nie powinien w ogóle przyjmować roli w tego typu produkcji. Przyznaję się bez bicia – też nie byłem tym wyborem zachwycony. Chociaż polska produkcja zdecydowanie nie przypadła mi do gustu, wiedźmin z Rivii przez długi czas miał dla mnie twarz Michała Żebrowskiego (potem za sprawą gier wizerunek ten wzbogacił się o głos Jacka Rozenka). A Cavill? Nie, to nie mogło się udać.

A jednak się udało. I przyznają to nawet najwięksi hejterzy serialu Netflixa. Cavill jest trochę zblazowany, na pozór obojętny, gburowaty i zabójczo skuteczny. Czyli dokładnie taki, jaki powinien być Geralt. Obawy okazały się zupełnie nieuzasadnione – wiedźmin w wykonaniu Brytyjczyka nie ma w sobie nic z Supermana (no dobra, może jest trochę ładniejszy niż książkowy oryginał, ale to w gruncie rzeczy kwestia drugorzędna). Nie dość, że znakomicie wypada w scenach walk, to jeszcze potrafi oddać niuanse psychiki tak skomplikowanego emocjonalnie bohatera.

Istotna przy budowaniu postaci z pewnością była osobista fascynacja Cavilla wiedźmińskim światem. Brytyjczyk zabiegał o tę rolę, ponieważ już wcześniej zapoznał się z grami „Redów”, szybko stając się ich fanem. Potem przeczytał też całą sagę. I jak tu nie kochać takiego Geralta?