Blue Dragon

Mój pierwszy jRPG po którego sięgnąłem i nieprzypadkowo właśnie po niego, bo miał być lekkim i łatwym tytułem będącym dobrym progiem wejścia w ten gatunek gier. Rzeczywistość okazała się być inna, a przynajmniej w moim przypadku, ale może być to spowodowane moim całkowitym brakiem doświadczenia z japońskimi grami. Kierujemy 3-osobową grupą dziecio-nastolatków, przez co gra momentami jest bardzo infantylna, ale nie traktuję tego jako zarzut. Gorzej z tym, że bohaterowie i relacje pomiędzy nimi nie są ani trochę ciekawe i takimi pozostają nawet po tych 40-50 godzinach, które spędzimy w świecie gry, jednocześnie za wiele się o nich nie dowiadując. Dowodzona przez gracza drużyna z biegiem czasu urośnie do 5 osób i kiedy się to już stanie to zacznie się robić ciekawiej, tym bardziej, że gra rozkręca się naprawdę bardzo wolno. Walki jak to w jRPG-ach toczą się w systemie turowym, z tym że w przypadku tej pozycji, odpowiedzialne za nie są nie bohaterowie, tylko ich cienie przyjmujące postać potwora, tudzież ogromnego minotaura czy smoka. Każdy z nich rozwijany może być w każdej z 9 klas, takich jak specjalista od ataków fizycznych, czarownik, złodziej itd.

Podczas eksploracji świata nie jesteśmy narażeni na przymusowe walki, bo większość starć z przeciwnikami można uniknąć, ale takie podejście nie popłaca, bo w kość da nam się już pierwszy boss, a tych w całej grze jest coś koło setki. Gra mieści się na 3 płytkach i spowodowane jest to przede wszystkim ilością cut-scenek, których momentami jest aż za dużo. Nie wszystkie dialogi są udźwiękowione, ale za to mamy do wyboru angielskich oraz japońskich lektorów, a sama muzyka wypada dość różnie. Nie mam nic przeciwko melancholijnym i spokojnym dźwiękom towarzyszącym nam w trakcie rozgrywki, ale rockowe brzmienia w przypadku walk wypadają dość komicznie. Przegięta była też finałowa walka z bossem podzielona na jakieś 10 aktów, przez co pokonanie go zajęło mi kilka godzin. Brakowało mi jakiejś większej głębi w tym co robimy, ale taniec i ukazana radość wszystkich mieszkańców wiosek, których uratowaliśmy nagradzała cały ten trud, no i najważniejsze - grze udało się mnie przekonać do gatunku gier, który w naszym kraju nie należy raczej do najpopularniejszych i wkrótce sięgnę po następny tytuł.

Ukończyłem właśnie grać w Blue Dragon i czas na refleksję o grze. Zabierając się za nią nie kierowałem się niczym specjalnym. Ot, video z yt o grach które są z nurtu jRPG i zostały wydane właśnie na Xbox'a. Blue Dragon jest też objęty wsteczną kompatybilnością na Xbox One. A sama gra w sumie dość miła, przyjemna i fajna. Żadnych ciężkich argumentów w historii. Zrobiona w takiej konwencji, że cały czas się pamięta, że to gra i zabawa. Choć oczywiście ratujemy nasz świat z rąk straszliwego Nene. (Samo imię wzbudza u mnie uśmiech politowania). Ale dla miłośników jRPG gra warta polecenia. Gra do odprężenia. Dobrym aspektem jest rozwój postaci i pojedynki turowe. Gra nie ułatwia nam odkrycia słabości przeciwników. I tak, wg burmistrza jednej wioski, jest 5 smoków - odnalazłem 2 ale wszelkie próby nawiązania z nimi walki, z marszu kończyły się u mnie tym wspaniałym napisem: The End! Pozostawiłem więc je innym. Grafika, wiadomo, gra już ma swoje lata ale jakoś zupełnie mi to nie przeszkadzało. Dało się zauważyć, że momentami wyciskała ostatnie soki z konsoli. Muzyka ok, motyw walki z Bossami z vocalem Gilliana nie znudził mi się. ;) Moja ocena to solidne 8,5. Gra mi się podobała i mam tendencję wtedy do zawyżania oceny. No i git! :D
W moim przypadku gra była z pełnym dubbingiem i tekstami po hiszpańsku.
Adios Shu, Kluke, Yiro, Marumaro y Zola.
A głos Toripo to...

Żałuję, że to ex na x-klocka, bo chętnie bym zagrał :)

Pozostaje czekać do września na Dragon Questa :P

Jak usłyszałem muzykę w walce z pierwszym boss'em - myślałem, że mało ze skóry nie wyskoczę! Ian Gillan, Deep Purple!... młodzi tego nie znają. ;)

https://www.youtube.com/watch?v=LUjxPj3al5U

warto na to wydać 30 zł ?