Widzieliśmy Ghost Recon Breakpoint – czy Punisher dorówna Vaasowi?

Kiedy patrzyłem na Nomada – wielkiego brodatego komandosa w czerwonym T-shircie – który ranny i oszołomiony wyczołgiwał się z wraku rozbitego śmigłowca, nie mogłem powstrzymać lekkiego uśmiechu, choć byłem też pełen podziwu. Trudno bowiem uznać za przypadek, że kolejna gra Ubisoftu znowu rozpoczyna się od lotu helikopterem lub jego katastrofy. To już raczej taka mała tradycja albo konsekwentnie wplatany firmowy znak rozpoznawczy. Trzeba jednak przyznać, że w nowej produkcji z serii Ghost Recon takie rozpoczęcie wydaje się całkiem sensowne.

Trudno przecież w jakiś inny sposób dostać się szybko na ogromną wyspę na oceanie, gdzie toczy się akcja gry. Natomiast widok jednego z Duchów, pokiereszowanego i zdezorientowanego po katastrofie wiropłatu, szybko uświadamia, że to nie do końca niezniszczalny wojownik, ale czasem także i ofiara do upolowania. Jest po prostu człowiekiem, którego da się pokonać, którego można psychicznie bądź fizycznie złamać. Nie zawsze bowiem się wygrywa, a każdy ma gdzieś swój punkt krańcowej wytrzymałości – do tego właśnie nawiązuje tytuł nowej gry: Ghost Recon Breakpoint

Podczas przygotowanego dla dziennikarzy pokazu gry Ghost Recon Breakpoint największe wrażenie zrobiły na mnie liczne nowe mechanizmy rozgrywki, które albo rzeczywiście pomagały bardziej poczuć kruchość naszej postaci, albo znacznie poszerzały jej możliwości taktyczne i sposoby na ukończenie misji. W paru przypadkach aż chciało się krzyknąć: „No, w końcu!”. Nie za bardzo przekonała mnie za to ogólna koncepcja gry, a zwłaszcza zaprezentowany zalążek fabuły i nowa lokacja, w której toczy się akcja.

Całkowicie fikcyjna wyspa oraz historia niczym z filmu klasy B wydają się krokiem wstecz po GR: Wildlands i odtworzeniu w pigułce niemal całej Boliwii oraz podjęciu realnego wątku, jakim jest wojna narkotykowa. Spore obawy miałem jednak i co do sequela The Division, a ten okazał się całkiem niezłą grą, dlatego mam nadzieję, że z Ghost Recon Breakpoint będzie podobnie. Szkoda tylko, że na najbardziej dręczące pytanie, czyli: „Czy znowu będziemy musieli dwadzieścia razy powtarzać ten sam schemat, podbijając kolejne regiony?”, otrzymałem od twórców nie do końca jasną odpowiedź, choć analizując ich słowa – jest szansa, że tym razem będzie o wiele lepiej.

Nowa lokacja - wyspa Auroa - wygląda przepięknie, ale po odtworzeniu prawdziwego kraju w poprzedniej części wydaje się nieco zbyt zachowawczym krokiem wstecz.

Czy Punisher dorówna Vaasowi?

Choć na krótkim pokazie nie mieliśmy szansy przekonać się, jak działa taki system progresji, kierując się opisem, wyobrażam go sobie trochę jak ulepszoną wersję tego, co widzieliśmy już w Far Cryu 5. Tam nie dotyczyło to misji głównych, tylko kryjówek preppersów, ale usunięcie znaków zapytania z mapy i zastąpienie ich koniecznością spotkania oraz rozmowy z NPC zdecydowanie wyszło grze na plus. Jeśli w Breakpoincie zostanie to przeniesione również na misje wątku fabularnego, to jest szansa na duży krok naprzód w kierunku immersji ze światem gry.

Za to sam zarys historii jakoś nieszczególnie przypadł mi do gustu. Na samym początku udajemy się na wyspę Auroa, z którą nagle stracono kontakt. Sytuacja jest poważna, gdyż właśnie tam mieści się siedziba międzynarodowej korporacji Skell, opracowującej wszelkiego rodzaju futurystyczne technologie, na czele z dronami potrafiącymi operować jak nieomylni chirurdzy bądź autonomicznie walczyć na polu bitwy. Na miejscu okazuje się, że z jakichś powodów teren oraz miejscową infrastrukturę przejęły Wilki – prywatna armia najemników stworzona z byłych komandosów, którzy przeszli na „złą” stronę („went rogue” – czy nie brzmi zbyt znajomo?).

Całość wydała mi się głównie dobrym pretekstem, by wprowadzić do gry jeszcze bardziej wymyślnych, opancerzonych przeciwników i futurystyczne zabawki (np. miniczołgi wielkości quadów). To coś jak niezbyt udany wątek jednostki La Unidad w Ghost Recon: Wildlands. Na dodatek zakapturzeni najemnicy wysokiego szczebla z oddziału Wilków przypominali członków frakcji Wygnańców z The Division 2, i to jeszcze w czymś na wzór fikuśnej maski Wrencha z Watch Dogs 2. Za dużo tu podobieństw, a wszystko to jakoś się gryzie i nie pasuje do dość standardowo wyposażonego oddziału Duchów. Słabe wrażenia z poznawania fabuły może jeszcze uratować Jon Bernthal (czyli netflixowy Punisher), który chyba całkiem dobrze odnalazł się w roli Walkera – pełnego buty komandosa i przywódcy wrogiej frakcji, czyli głównego antagonisty.

Duchy w końcu nauczyły się nosić ciała - zarówno rannych kompanów, jak i powalonych wrogów, by ich dobrze ukryć.

W butach żołnierza sił specjalnych

Wrażenia jednak zmieniają się diametralnie, gdy zapominamy o fabule i skupiamy się wyłącznie na wykonywaniu misji. Poprzedni odsłona cyklu Ghost Recon była dosłownie ogromną piaskownicą pełną zabawek i jeśli tylko umieliśmy to odpowiednio wykorzystać, bez interfejsu ekranowego, a z grupą znajomych, to potrafiła zapewnić naprawdę klimatyczne momenty oraz sporo zabawy. Breakpoint rozwija jeszcze tę formułę, wprowadzając dużo mechanik rozgrywki, które znacznie wzbogacają nasze odczucia oraz klimat gry. Warto zaznaczyć, że tym razem samotnicy naprawdę zagrają solo, bo domyślnie nie pojawiają się tu już towarzysze sterowani przez sztuczną inteligencję.

Prone camo - Nomad podpatrzył parę sztuczek od Rambo, Arniego i Lary Croft.

Nasz bohater stał się przede wszystkim o wiele bardziej kruchy i podatny na urazy czy kontuzje, co dodaje mu autentyczności. W zależności od ran może powłóczyć nogą lub kuleć, co przekłada się na bardzo powolny marsz. Czasem pluje krwią czy ma zaburzenia wzroku. Wszystko oczywiście da się wyleczyć różnymi środkami, co zapewne będzie się wiązać z wyszukiwaniem ogromnej ilości surowców na bandaże czy inne medykamenty. Czym jednak byłby sandbox bez zbieractwa i rzemiosła?

Nadmierne gromadzenie surowców da się od razu wybaczyć, gdy zobaczymy kolejną sztuczkę Duchów – naturalny kamuflaż. Nasza postać, zupełnie jak Lara Croft, Rambo i Arnie, potrafi w jednej chwili oblepić się błotem i wtopić w otoczenie, by w ten sposób zaskoczyć wroga. W końcu możemy także podnosić broń przeciwników i jej używać oraz przenosić i ukrywać ich ciała. Ta zdolność zyskuje jeszcze większe znaczenie w trybie kooperacji, kiedy istotne staje się dotransportowanie rannego kompana w dogodne miejsce, by dopiero tam próbować go wyleczyć. Ponadto, grając wspólnie, w specjalnie rozbijanych obozach będziemy mieć możliwość dzielenia się ekwipunkiem, choćby po to, by oddać towarzyszowi część bandaży.

Pomimo przesadzonej obecności natrętnych dronów, w ekipie znajomych ponownie czeka nas naprawdę niezła zabawa.

W T-Shircie na mrozie. Nic dziwnego, że Nomad przechodzi w Breakpoint przez niezły survival.

Wciśnij „E”, by coś powiedzieć

W Ghost Recon Breakpoint będziemy musieli również pożegnać się z kilkoma elementami charakterystycznymi dla GR: Wildlands. Miłośnicy chodzenia wokół płotu bazy, by w końcu natknąć się na specjalnie stworzoną, zupełnie nienaturalną dziurę w ogrodzeniu, nie będą już mieć okazji do takich spacerów. Teraz za pomocą palnika wytniemy przejście w dogodnym dla nas miejscu. Skończy się również prucie z karabinów do wrogich śmigłowców, bo w naszym arsenale nareszcie pojawią się ręczne wyrzutnie rakiet!

Nieco kontrowersyjna wydaje się natomiast inna duża nowość w Breakpoincie – możliwość wyboru kwestii dialogowych podczas rozmów z postaciami NPC. Kontrowersyjna, bo jednak to przede wszystkim strzelanina, a ponadto widzieliśmy ostatnio w Anthem zupełnie nieistotny system dialogów. Ghost Recon nie jest jednak grą RPG i prawdopodobnie nie będzie to jakiś ważny element fabuły, niemniej autorzy, zapewne bardziej niż na Anthem, wzorowali się na tego typu nowości w Assassin’s Creed: Odyssey. Być może wszystkie wybory ostatecznie złożą się choćby na jedno z kilku zakończeń (w GR: Wildlands były dwa), co chyba odrobinę zasugerowali mi twórcy, odpowiadając na zadane pytanie.

Spoiler Gry o Tron w Ghost Recon? Czy to autorska wiuzalizacja pojedynku braci Clegane?

Dmuchanie na zimne

Ghost Recon Breakpoint zapowiada się na bezpieczny sequel, może nawet nieco zbyt bezpieczny. Z jednej strony rozumiem, że po aferach dyplomatycznych z boliwijskim rządem Ubisoft nie chciał już za bardzo ryzykować kolejnego skandalu. Po tym jednak, jak w The Division 2 rewelacyjnie pokazano zdewastowany Waszyngton, wrak Air Force One i generalnie bardzo autentyczne, a przy tym spójne z częścią pierwszą uniwersum, Ghost Recon wydaje się trochę odstawać od takiego wzorca. Wyspa Auroa robi ogromne wrażenie oprawą graficzną i oświetleniem podczas różnych pór doby, jednak nagły przeskok z rzeczywistego kraju do fikcyjnego miejsca wydaje się zupełnym zaprzeczeniem spójności i nie jestem pewien, czy fabuła to uratuje.

To są jednak tylko moje odczucia, bo być może za bardzo liczyłem w kontynuacji na nawiązania do współczesnych lub hipotetycznych konfliktów na większą skalę. Jeśli ktoś stawia na czystą rozgrywkę, najlepiej w kooperacji, w Breakpoincie powinien odnaleźć się bez problemu. Ghost Recon: Wildlands było dość specyficznym sandboksem, najwięcej frajdy sprawiającym tym, którzy umieli sobie tę zabawę sami w nim zorganizować. Nie mam wątpliwości, że Breakpoint będzie jeszcze ciekawszy przy takim podejściu. Czy jednak fabuła i Punisher we własnej osobie dostarczą dość emocji? Przekonamy się w październiku!