They Are Billions – survivalowy RTS wzbudzający miliard emocji

Truizmem jest stwierdzenie, że gier o bezmózgich bestiach określanych mianem zombie – podobnie zresztą jak i innych dzieł kultury, z filmami i książkami na czele – na przestrzeni lat pojawiło się naprawdę wiele. Były przygodówki point-and-click – jak chociażby The Walking Dead – czy gry akcji – tutaj dobry przykład stanowi Stubbs the Zombie lub tryb zombie z serii Call of Duty. Były nawet samochodówki – w Carmageddonie deweloperzy umożliwili graczom rozjeżdżanie ludzi, ale ocenzurowana w kilku krajach wersja dopuszczała wyłącznie potrącanie zombie tryskających zieloną krwią.

Podobny kurs obrało hiszpańskie studio Numantian Games zajmujące się tworzeniem They Are Billions – RTS-a z hordami zombie, który został wydany we wczesnym dostępie na Steamie. I trzeba sobie od razu powiedzieć, że „wczesnodostępowość” tej produkcji widać w wielu jej aspektach. Survivalowy tryb, będący obecnie trzonem rozgrywki, jest szalenie trudny i nie wybacz błędów; to takie Dark Souls współczesnych RTS-ów. W efekcie They Are Billions albo się pokocha, albo – z frustracji – znienawidzi.

Oczom gracza rozpoczynającego zabawę ukazuje się natomiast ekran z wyborem ksywki oraz ustawieniami rozgrywki, które można dopasować do własnych upodobań: wskazać mapę, czas gry, a nawet liczebność populacji zombiaków stanowiących tu główną frakcję antagonistyczną. Wrodzone malkontenctwo nie pozwala mi nie pomarudzić nad zwyrodniałym poziomem trudności w They Are Billions. W swej naiwności myślałem, że pierwszą rozgrywkę rozpocznę od poziomu określanego jako „accessible”, czyli „przystępny” – by nie wyjść na RTS-owego lamera. I już nigdy więcej tego nie zrobię, bo gra potrafi dać w kość i wtłoczyć pełno bluzgów do ust nawet na poziomie najłatwiejszym.

Zabawę rozpoczynamy na Mrocznych Wrzosowiskach – jednej z czterech oferowanych na tę chwilę lokacji. Warto już teraz wspomnieć, że etapy za każdym razem generowane są losowo. Na samym początku podlega nam pięciu podkomendnych i mamy dostęp do ogromnego centrum dowodzenia, które pełni funkcję swego rodzaju ostatecznego bastionu – porażka następuje w momencie doszczętnego zniszczenia tego budynku. Tereny wokół pokrywa gęsta mgła wojny. I w pierwszej kolejności należy się jej pozbyć poprzez wędrówkę sojuszniczych jednostek w miejsca nią osłonięte – chociażby po to, by sprawdzić dostępne nieopodal surowce.

Chwilę potem następuje szybka rozbudowa bazy – na tę chwilę mamy do czynienia z RTS-owym standardzikiem, więc osoby zaznajomione z gatunkiem powinny poczuć się jak w domu. Ciekawe rozwiązanie stanowi możliwość wykorzystania elementów otoczenia (takich jak skały, lasy etc.) jako naturalnych osłon terenowych, których przeciwnicy nie mogą nigdy sforsować.

Rozbudowując bazę, nie można wznosić budowli w większej odległości od głównego centrum dowodzenia, chyba że ustawione zostaną specjalne wieżyczki powiększające dostępne pole. W grze nie mają na pewno czego szukać osoby lubujące się w konstruowaniu pięknych i logicznie zaprojektowanych miast z dzielnicami podzielonymi na mieszkalne i robotnicze. Wszystko upycha się tu w wolnych kratkach, a jedyna kombinatoryka w urbanistyce polega na umiejscowieniu budynków wydobywczych tak, by generowały jak największą ilość surowców.

Tych mamy aż pięć rodzajów – złoto, drewno, kamień, żelazo oraz olej. Wszystkie potrzebne są do wznoszenia kolejnych budowli lub produkcji jednostek wojskowych. Oprócz tego w grę wchodzą przeróżne wartości zmienne. Jedną z nich jest liczba mieszkańców, których możemy przydzielić do konkretnych prac lub skoszarować. Innymi są żywność – której potrzebujemy, by powoływać nowych robotników – oraz jednostki elektryczności, która jest niezbędna do funkcjonowania wielu budowli.

Wojna o przetrwanie

Co pewien czas (związany głównie z poziomem rozwoju naszej osady) mamy możliwość opowiedzenia się za jednym z dwóch kandydatów ubiegających się o władzę w mieście. Niestety, ogranicza się to wyłącznie do zadecydowania, który bonus oferowany jako kiełbasa wyborcza jest dla nas ciekawszy – może dodatkowa wieżyczka strażnicza, farma albo odblokowana technologia? Sami musimy podjąć decyzję, co najbardziej przyda się w danym momencie, by chronić i rozwijać wioskę. Cały czas jednak należy pamiętać o równowadze pomiędzy rozwojem gospodarki a wzrostem obronności miasta.

Żołnierze, którzy często uczestniczą w walce, szybko awansują na swoje ulepszone wersje – mury, wieże i inne budowle obronne (podobnie zresztą jak użytkowe) musimy jednak ulepszać sami, odkrywając najpierw odpowiednią po temu technologię. Drzewko rozwoju zostało tu zastąpione specjalnymi budowlami, w których można wykupić specjalne badania. Bardzo dobrze pomyślane zostały w They Are Billions zależności pomiędzy wartością danej budowli a jej przeznaczeniem i wpływem na kolejne części rozgrywki. W związku z tym trzeba wybierać – czy rozwijamy się gospodarczo, bagatelizując początkowo mury obronne, czy też bunkrujemy się, a bogacenie się i rozwój wioski pozostawiamy na czas późniejszy.

Każda rozgrywka – w zależności od początkowego wyboru w menu głównym – trwa kolejno 150 (na najprostszym poziomie trudności), 120, 100 lub 80 dni. Cały wic polega natomiast na tym, że niezależnie od liczby dni, na które zaplanujemy zabawę, nawiedzi nas tyle samo hord zombiaków. Oznacza to, że w wariancie 150 dni przeciwnicy dają się nam we znaki rzadko, natomiast w wariancie najostrzejszym – niemal co chwilę.

Trudno, że aż czasem boli

W They Are Billions można zaliczyć wtopę nie tylko za sprawą ataku zombie. Często zdarza się, że to sam gracz zapędzi się w kozi róg. Ryzyko zaistnienia takiej sytuacji mocno wzrasta, gdy podniesiemy jeden ze współczynników określających kondycję naszego miasta niewspółmiernie wysoko w stosunku do pozostałych – na przykład współczynnik jedzenia. Sprawia to, że nie jesteśmy w stanie wznosić nowych budowli i blokujemy się z powodu brakującej elektryczności (zasilającej mnóstwo chatek łowców). W takiej sytuacji trzeba wyburzyć pół osady, by zyskać rezerwę potrzebną do postawienia elektrowni. Trochę niszczy to poczucie administrowania miastem – w zamian mamy wrażenie opieki nad zbiorem statystyk, które powinny się perfekcyjnie dopasowywać – „a jeśli czegoś zabraknie, to dobudujemy to, by mieć to”. Trochę to bezpłciowe.

Mógłbym długo narzekać w nieskończoność na niedopracowanie i brak balansu rozgrywki, gdyby nie jeden, ale znaczący element – zombie. Bezmózgie istoty, przed którymi musimy bronić mieszkańców naszej osady, to wisienka na torcie tej produkcji. Żywe trupy rozsiane są po całej mapie w większych i mniejszych grupach – przed dokładnym przeczesywaniem lokacji warto więc zebrać drużynę. I to potężną. Oprócz losowych skupisk truposzy pilnujących surowców należy wyszukiwać też miasta zainfekowanych i obracać je w perzynę, by zbytnio się nie rozwijały – co ułatwia później dalszą rozgrywkę.

Następnym elementem związanym z zombie są okresowe fale, które cyklicznie nadciągają w pobliże naszego miasta. Kierunek, z którego przybędą przeciwnicy, mamy zaznaczony na mapie, więc powinno być z górki – ale nie jest. Zombiaków pojawia się od groma i jeszcze trochę, a niemal zawsze brakuje surowców na zwiększenie liczebności wojska i wzniesienie dodatkowych fortyfikacji obronnych, co mogłoby powstrzymać agresorów.

Co więcej – liczebność fali rośnie, gdy jej przedstawiciele przedrą się do budowli mieszkalnych lub użytkowych i zaczną zarażać osadników. Wtedy nawet jeden ożywieniec może pokrzyżować plany rozwoju miasta – kilka razy zdarzyło mi się, że samotny, niedostrzeżony przeze mnie zombie przeszedł przez również niedostrzeżoną przerwę w murze i zaczął zarażać innych mieszkańców. Zanim zorientowałem się w sytuacji i posłałem w tamto miejsce wojsko, ludność cywilna szalała po całym mieście w poszukiwaniu kolejnych dawców mózgowego cateringu. Przykre, ale ta gra wynajduje nasze najdrobniejsze niedopatrzenia – i karze za nie z nieadekwatną do przewinienia mocą. Gdy po dwóch godzinach zabawy i rozwoju osady wszystko idzie się paść przez tak malutki błąd jak opisany powyżej, ma się wyłącznie ochotę roztrzaskać klawiaturę na głupim łbie.

They Are Billions to niezła gra, ale na tę chwilę bardzo trudna, żeby nie powiedzieć, że źle zbalansowana. Satysfakcjonuje masakrowanie populacji truposzy z użyciem niezbyt zróżnicowanego uzbrojenia – szczególnie gdy trup ściele się bardzo gęsto. Niemniej frustracja to – przynajmniej na ten moment – emocja najczęściej towarzysząca grze w They Are Billions. Mimo wszystko pozycję tę warto zakupić i przetestować. Samobójcy poszukujący w grach olbrzymich wyzwań będą się tutaj czuć jak ryby w wodzie.

Gracze lubiący sprawdzać swoje możliwości dostaną natomiast produkcję, która przetrzyma ich przed komputerem przez długie godziny, zanim pozwoli im pląsać z satysfakcją w rytm tańca zwycięstwa. Samo zainteresowanie tematyką zombie tu nie wystarczy – potrzebna jest olbrzymia dawka samozaparcia, by w They Are Billions grać z przyjemnością.