Injustice, czyli Mortal Kombat z Batmanem i Supermanem w rolach głównych

Ed Boon robił Mortal Kombat przez kilkanaście lat, więc ma prawo poczuć się zmęczony tematem bijatyk. Kiedy zapowiedziano nową grę dowodzonego przez niego studia NetherRealm, stało się jasne, że producent nie zamierza rezygnować z tego, na czym zna się najlepiej. Injustice: Gods Among Us to klasyczne mordobicie, w którym na pierwszym planie są bohaterzy i złoczyńcy z komiksów firmy DC. Deweloper pracował wcześniej nad podobnym tytułem - Mortal Kombat vs. DC Universe – ale po tej produkcji pozostało tylko wspomnienie. Nadzieję wiązane z Injustice są spore, bo Boon i jego ekipa udowodnili z ubiegłorocznym Mortal Kombat, że są w wybornej formie.

W Injustice: Gods Among Us rozegrałem kilka walk jako Solomon Grundy w prostym trybie turnieju. Na drodze do zwycięstwa stało kilku superbohaterów i superzłoczyńców, w tym Wonder Woman, czy chociażby Harley Quinn. W każdej walce trzeba było standardowo wygrać dwie rundy – zwycięstwo kończyło się efektownym wyrzuceniem „zwłok” wroga przez potężnego Solomona. Pierwsze wrażenie było bardzo pozytywne, bo oprawa i animacje postaci są świetne. Po prostu oddają ich charakter. Stylistycznie graficy prezentują też dość mroczną wizję uniwersum DC. Sama rozgrywka okazała się bardzo płynna, a sterowanie nie sprawiło żadnych problemów. Trudno żeby było inaczej, w końcu NetherRealm na bijatykach zjadło zęby.

Solomon to powolny, ale silny bydlak, a Quinn zwinna i szybka wojowniczka – tworząc takie rozróżnienia deweloperzy chcą stworzyć różne kategorie postaci, radzące sobie na polu walki nieco inaczej. Za tymi przesłankami wizualnymi kryją się style walki, wymagające innego podejścia do rozgrywki. W zasadzie można powiedzieć, że Injustice w dużej mierze bazuje na rozwiązaniach znanych z Mortal Kombat. Całość rozgrywa się w dwóch wymiarach, sekwencje ciosów są proste do opanowania i nie wymagają wielkich umiejętności. Gra kładzie też spory nacisk na różne rodzaje chwytów i rzutów oraz sposoby na unikanie poszczególnych form ataków specjalnych, czy środowiskowych, wykorzystujących elementy otoczenia.

Ogarnięcie postaci nie było trudno, chociaż kolejni wrogowie potrafili zaskoczyć i wymagali stosowania trochę innych zagrań. Zabawa sprowadza się przede wszystkim do odpowiedniego otwarcia sekwencji ciosów, umożliwiającego wykorzystanie specjalnych ataków. Do stosowania wielu z nich trzeba zgromadzić energię. Za pełny pasek Grundy wyciągał jeden z tasaków ze swoich pleców, po czym, o ile sekwencja została wykonana poprawnie, wbijał go w przeciwnika w efektownej animacji. Pomniejsze zdolności dają mniej spektakularne, ale równie zabójcze i przydatne efekty. W tym wszystkim są jeszcze sceny „zderzeń”, kiedy dwie postacie konfrontują się ze sobą. Efekt tego spotkania jest ustalany na podstawie niezbyt czytelnie prezentowanego quick-time eventu. Twórcy jeszcze zastanawiają się, czy ten element ma sens.

Ważnym aspektem Injustice, pomijanym w większości innych bijatyk, jest pole walki. Ekipa Eda Boona chce wykorzystać je w nowatorski sposób. To, co do tej pory było tylko tłem, teraz stanie się integralnym i ważnym elementem rozgrywki. Nowe podejście przejawia się w kilku aspektach. Przede wszystkim, pewne obiekty będą ulegały zniszczeniu (np. kolumny z jaskini Batmana). Czasami destrukcja otworzy też nowe możliwości – po zniszczonym terminalu pozostaną rażące elektrycznością kable, w które później będzie można wrzucić przeciwnika.

Istotne jest też to, że areny będą składały się z paru połączonych ze sobą miejsc, pomiędzy którymi można przemieszczać się w dowolnym momencie. „Przemieszczać” to może złe słowo, bo najczęściej zmiana lokalizacji polega na tym, że jeden wojownik wyrzuca drugiego. W walkach, w których brałem udział, Solomon przebił przez ścianę wroga do tajnego laboratorium. Dalsza „droga” prowadziła przez portale międzywymiarowe. Przejścia pomiędzy segmentami map są widowiskowe, szybkie i wykonane z olbrzymim rozmachem.

Dynamiczne zmiany otoczenia to nie koniec nowinek związanych z tłami. Kolejny pomysł dotyczy różnych obiektów ustawionych nieopodal miejsca, w którym walczą wojownicy. Weźmy na przykład zwykły samochód stojący na ulicy w Gotham – każda z postaci może wejść w interakcję z nim na inne sposoby: Nightwing wybija się z niego, aby uniknąć ataku przeciwnika i wydostać się z rogu areny. Superman najzwyczajniej w świecie podnosi pojazd i rzuca nim w oponenta. Takich ruchów uzależnionych od postaci jest sporo, dzięki czemu sama zabawa jest świeża przy zmianie wojowników. W niemal każdej z kilku walk, w jakich wziąłem udział, widziałem nowe animacje i ataki – wszystkie były równie mięsiste oraz emocjonujące.

Tym, czego nie uświadczyłem w Injustice, jest brutalność. Ta produkcja o superbohaterach jest mroczniejsza od podobnych tytułów, ale jednak nie może pozwolić sobie na tak szalone rzeczy jak w ubiegłorocznym Mortal Kombat. Trudno traktować to jednak w kategoriach zarzutów, czy wad, bo same walki są naprawdę dosadne i mocne. Nie potrzebujemy przecież wypruwanych flaków, aby wiedzieć, że ktoś właśnie oberwał.

Injustice: Gods Among Us to gra stworzona na fali świeżego Mortal Kombat. Jest prosta w obsłudze, ale przy tym niezwykle widowiskowa. Ma sporo pomysłów na to jak zagospodarować specjalne umiejętności bohaterów i wprowadzić parę prostych nowinek do rozgrywki. Jeżeli tylko NetherRealm zdoła zbalansować poszczególnych superbohaterów i łotrów, dostaniemy kolejną bijatykę, która wygląda, brzmi i działa świetnie.