Graliśmy w Wolfenstein: The New Order - coraz ciekawszy powrót legendy

Wolfenstein: The New Order to gra, o której chyba najczęściej rozmawiałem na gamescomie. Powód był prosty – nowa odsłona serii, szykowana przez studio MachineGames dla firmy Bethesda, budziła bardzo różne emocje. Kacper z tvgry.pl uznał ją za średnią i słusznie wskazał parę problemów z rozgrywką. Mnie The New Order przypadło do gustu na tyle, że z pasją przynudzałem o nim w redakcyjnym gronie. Skąd taki chłód ze strony mojego kolegi i taka ekscytacja u mnie? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie w niniejszym tekście, opartym na krótkim fragmencie tej produkcji. Twórcy pokazali w nim, że Wolfenstein: The New Order będzie strzelanką walczącą o miano dobrze zaprojektowanej i wyrazistej.

Wolfenstein powraca i budzi różne opinie.

Zawstydzić Bękarty wojny

W demie zaprezentowano sam początek gry, a konkretnie spory fragment pierwszej misji. Z tego względu ostrzegam przed spoilerami. Bez nich nie da się opisać tego, czym jest Wolfenstein, bo autorzy ze Skandynawii zamierzają zaserwować niebanalne postacie i wątki fabularne. Malkontenci mogą powiedzieć, że to rzecz, której strzelanka potrzebuje najmniej, ale mnie osobiście nowa historia Blazkowicza zaintrygowała. Deweloper ewidentnie chce stworzyć coś w klimatach Bękartów wojny z mieszanką filmu science fiction. Dostaniemy więc bohatera znacznie bardziej złożonego emocjonalnie niż we wcześniejszych Wolfensteinach, ale wciąż przerysowanego do granic możliwości. W podobny sposób zostaną potraktowane inne osoby, w tym przede wszystkim nazistowscy przywódcy. W The New Order cechują się oni bezwarunkową podłością i brakiem empatii. Mówiąc inaczej, są ucieleśnieniem ciemnej strony natury ludzkiej.

Wolfenstein: New Order nie jest jedyną grą, która przedstawia powojenną rzeczywistość z hitlerowskimi Niemcami w roli zwycięzców konfliktu. Na podobne rozwiązanie zdecydowali się scenarzyści Turning Point oraz polskiego Mortyra.

Akcja tytułu będzie mieć miejsce głównie w latach 60. XX wieku, w alternatywnej linii historii. W tej rzeczywistości Niemcy wygrały największy w dziejach konflikt zbrojny. Pierwsza misja zaczyna się jeszcze podczas II wojny światowej, kiedy William B.J. Blazkowicz i grupa innych żołnierzy szturmują pewną fortecę. Od razu dostajemy potężnego kopa adrenaliny – wspinamy się po budynku, strzelając do wychylających się z okien hitlerowców. W późniejszej części zadania trzeba przedostać się przez kilka korytarzy i dziedziniec, by spotkać się z resztą oddziału. I tu zaczynają dziać się rzeczy niepokojące, bo nasz podopieczny wraz z kompanami wpada niechcący do laboratorium, w którym prowadzone są okropne eksperymenty.

Wolfenstein: The New Order zaoferuje proste wybory, które zapewne nie wpłyną znacząco na fabułę, ale spróbują namieszać w głowie odbiorcy. Blazkowicz i jego towarzysze znaleźli się bowiem w przerażającym ośrodku badawczym z rozprutymi zwłokami, przytwierdzonymi do zwisającej z sufitu aparatury. Okazuje się, że pomieszczenie to ma też szereg miotaczy do usuwania ciał – szybko zaczyna buchać z nich ogień. Uciekając przez sale, bohaterowie mierzą się z żołnierzem, a raczej robotem w sporej zbroi i ostatecznie zostają złapani. W tym momencie pojawia się nazistowski naukowiec, odpowiedzialny za ten mroczny ośrodek. Przytrzymywany przez robota B.J. musi wybrać, który z jego ludzi zostanie poddany badaniom, co oznacza śmierć z ręki szaleńca. Ta prosta sytuacja wywarła na mnie spore wrażenie – za sprawą świetnie zagranego przeciwnika i chłodnej muzyki narastającej w tle. Zaskoczyło mnie też, że sama scena mordu nie została pokazana. Zamiast tego autorzy skierowali ujęcie na twarz głównego bohatera. Bezsilnego i zrezygnowanego.

Przed Wami ucieleśnienie zła.

Na ratunek polskim pielęgniarkom

W późniejszej części misji Blazkowicz i pozostali żołnierze oswobadzają się i ostatecznie wydostają z ośrodka badawczego. Podczas tej ucieczki, a konkretnie szalonego skoku do wody, bohater zostaje jednak ranny w głowę. Dwadzieścia kolejnych lat spędza w szpitalu psychiatrycznym, gdzie traci kontakt z rzeczywistością. Ten szpital mieści się w nieokreślonej lokacji na terenie Polski, co każdy mieszkaniec kraju nad Wisłą rozpozna od razu. Otóż, w anglojęzycznej wersji Wolfensteina usłyszymy naszą ojczystą mowę – włada nią obsługa ośrodka, w tym pielęgniarka Ania. W scenie otwierającej właściwą grę wspomina się o tym, że Blazkowiczowi zrobiono „z mózgu jajecznicę”. Autorzy umieścili też w budynku parę innych polskich akcentów, w tym obłąkańcze napisy wydrapane na ścianach (w stylu „nie chcę tam wracać”). To miłe nawiązanie pojawi się w finalnej wersji tytułu – pytałem o to przedstawicieli dewelopera. Wróćmy jednak do mrocznej rzeczywistości. Do szpitala wkraczają naziści z niezbyt pokojowymi zamiarami – wybijają większość obsługi i porywają wspomnianą pielęgniarkę. W całym tym zamieszaniu nasz śmiałek chwyta za nóż leżący na pobliskim stole i w końcu odzyskuje świadomość. Raz jeszcze podejmuje walkę ze swym odwiecznym wrogiem.

Tym, co podoba mi się w Wolfenstein: The New Order, poza dziwaczną fabułą i polskimi smaczkami, jest sama rozgrywka. Z pozoru to zwykła strzelanka z paroma rodzajami karabinów i mechanizmami, które widzieliśmy w takich tytułach jak Killzone, The Darkness czy Bulletstorm. Blazkowicz może biegać, skakać, robić wślizgi, korzystać z dwóch sztuk broni jednocześnie i chować się za osłonami. W tej zwyczajności kryje się jednak coś, co w obecnych strzelankach zdarza się nieczęsto. Wolfenstein jest bardzo dynamiczny – zapomnijcie o staniu w miejscu i rażeniu wrogów z ukrycia. Tutaj trzeba biegać po mapach, flankować i kombinować. Dzieje się tak chociażby dlatego, że życie nie regeneruje się w pełni samo – z automatu odzyskujemy tylko dwadzieścia punktów. Resztę trzeba zdobyć w klasyczny sposób, a więc zbierając apteczki i zbroje. Prawdopodobnie z tego powodu Kacper z tvgry.pl nie bawił się dobrze w The New Order – ta gra wymaga przyzwyczajenia i przestawienia się na jej zasady. Na wcześniejszym pokazie Bethesdy również miałem mieszane odczucia. W demie z gamescomu czułem się już jak ryba w wodzie i panowałem nad sytuacją.

Zgadnijcie, w jakim państwie znajduje się to miejsce.

Wolfenstein: The New Order ze swoim modelem rozgrywki powinien trafić do fanów strzelanek, którzy szukają wyzwań i lubią „pracować” nad rozkładaniem na części pierwsze mechaniki zabawy. W szpitalu dało się też dostrzec, że autorzy mają niezłe pomysły na konstruowanie niebanalnych map. Nie są one duże, ale oferują pewne możliwości przemieszczania się i utrzymywania „płynności” akcji. Ratując polską pielęgniarkę, biegałem więc po korytarzach, żeby zajść przeciwników z boku lub z tyłu. Korzystałem też z wychylania się zza osłon, które tu działa lepiej niż w Killzonie, bo jest szybkie i sprawdza się niemal wszędzie. Często zmieniałem rodzaje broni, by dostosować się do sytuacji – na bliski dystans nic nie przekonywało oponentów do spasowania bardziej niż ostrzał z dwóch karabinów. Mówiąc krótko, z łatwością wskoczyłem w buty Blazkowicza – gościa, który dużo biega i którego broń wypluwa tysiące pocisków – i czerpałem z tego niemałą przyjemność. Przy tym wszystkim często myślałem w kategoriach taktycznych, co w strzelankach pierwszoosobowych wcale nie jest takie powszechne.

Czarny koń?

Dotychczasowe dwa spotkania z Wolfenstein: The New Order, jakie mam na koncie, były zaskakująco pozytywne. Za pierwszym razem czułem się trochę zagubiony i przytłoczony nietypowym tempem i stylem rozgrywki. Na gamescomie produkcja MachineGames wciągnęła mnie na dobre i zainteresowała wieloma rzeczami. Pierwszą z nich jest fabuła, która stara się być wyrazista, ale jednocześnie samoświadoma. Twórcy ze Skandynawii sięgają po mocne środki i skojarzenia, na czym mogą się przejechać. Ale to przecież dobrze, że próbują, prawda? Po drugie – gra ma rozgrywkę, która po odrobinie treningu wciąga i bawi bardziej od niejednej konkurencyjnej strzelanki. Nawet mimo faktu, że opiera się na utartych schematach. Trzecią kwestią, której do tej pory nie poruszałem, jest ogólny klimat i wykonanie. Graficznie tytuł nie powoduje opadu szczęki, ale wydaje się przemyślany i sugestywny. Oprawa muzyczna to miód dla uszu – minimalistyczne, wręcz neurotyczne dźwięki, obecne cały czas w tle, skutecznie budują nastrój niepokoju. Do tego dochodzą przesadzone odgłosy strzałów i wybuchów. Nic tylko docisnąć słuchawki do głowy.

Wolfenstein to zwykła strzelanka. Ale czy na pewno?

Po tym akapicie nie muszę chyba dodawać, że gra interesuje mnie bardziej niż kiedykolwiek. Aż sam się temu trochę dziwię. Ale – jakby powiedział najsłynniejszy polski vlogger Mariusz Max Kolonko – fakty są takie, że Wolfenstein: The New Order chce, żebym w niego zagrał, i ja chcę spełnić to życzenie. Po cichu liczę, że to krótkie demo jest reprezentatywne dla reszty gry i okaże się ona czarnym koniem wśród strzelanek pierwszoosobowych ostatnich lat. Jak niegdyś Black i parę innych legendarnych już dziś produkcji.