Graliśmy w Anthem – walka jest super! A fabuła? No nie wiem...

Anthem… „Anfem”. „An-Fwem”. No jak by nie próbować, nie brzmi to tak fajnie, jak chociażby Ant-Man. Niezależnie od naszej znajomości angielskiego słowo „anthem” (ang. hymn) jest jakieś takie nijakie, trudne do wymówienia i z niczym się od razu nie kojarzy. Nie jest tak smukłe jak „destiny”, nie jest „effect-owne” i nie budzi dreszczyku emocji, który czuć chociażby przy „star” czy „wars”.

Tak naprawdę jednak brzmienie słowa „anthem” po części pasuje do tej gry. Słuchając jednego z twórców wyjaśniającego podstawy fabularne i mówiącego coś o „potędze hymnu tworzenia”, czułem głównie narastającą senność. Trochę szkoda, bo pod warstwą takiej sobie fabuły (przynajmniej na pierwszy rzut oka) kryją się naprawdę świetnie zaprojektowane mechaniki walki oraz poruszania.

A czy Anthem jest propozycją wyłącznie dla fanów Destiny? Nim sam odpowiem na to pytanie, oddam głos jednemu z producentów:

I am Iron Man!

Egzopancerze Javelin okazały się strzałem w dziesiątkę. W każdym z nich można poczuć się jak Iron Man, a niektóre nawet przypominają z wyglądu wynalazek Tony’ego Starka. Latanie z „jet-packiem” od razu wchodzi w krew. Nadaje odpowiednią dynamikę w trakcie walki i eksploracji, jednocześnie wymagając trochę sprytu i mikrozarządzania zasobami z powodu tendencji do przegrzewania się napędu. Całość może nie jest tak perfekcyjna jak bujanie się na sieci w Spider-Manie (czasem można wyrżnąć w jakąś skałę przez bliską pozycję kamery i wąskie pole widzenia), ale przy odrobinie wprawy da się całkiem sprawnie śmigać w powietrzu.

Świetną mechanikę poruszania się uzupełniają podwójne skoki, uniki, znakomicie zrealizowana walka na bliską odległość oraz kapitalne udźwiękowienie. Wszystko dzieje się płynnie i pozwala jeszcze na wyprowadzanie zabójczych kombosów.

Doskonale czuć naprawdę ogromne różnice w klasach pancerzy. Kolos (Colossus) zastępujący tanka jest ciężki jak lokomotywa i nie potrafi robić uników – zamiast nich wyjmuje tarczę balistyczną. Zwinny śmigacz (Interceptor) z kolei przemyka jak osa, wykonując zabójczy balet wśród przeciwników. Wisienką na torcie są liczne dodatki do ekwipunku zwiększające możliwości broni czy osłon oraz zdolności specjalne. Jest tu potencjał do tworzenia konkretnych buildów postaci oraz do uzupełniania się podczas gry w kooperacji.

Nam strzelać nie kazano

Wspomniane wyposażenie dodatkowe oraz specjalistyczne ataki stanowią praktycznie esencję walki w Anthem dzięki temu, że bardzo szybko się odnawiają i zadają ogromne obrażenia wrogom. Pancerze Javelin dysponują oczywiście sporym arsenałem tradycyjnej broni palnej, ale w porównaniu z granatami czy atakami żywiołami wypada on raczej blado. System strzelania wydaje się przeniesiony bez zmian z Mass Effecta: Andromedy i spisuje się głównie jako broń zastępcza podczas czekania na odnowienie zdolności czy „supera”.

Podczas strzelania bardzo brakowało mi choćby tego satysfakcjonującego dźwięku plasknięcia, gdy pocisk zaliczy krytyczne trafienie w czuły punkt mobka. Nie za bardzo jasne było też, które karabiny strzelają krótkimi seriami, przez co kilka razy wylądowałem z zupełnie bezużyteczną podczas danej misji bronią. Tak naprawdę jako tako spisywał się jedynie minigun tanka. Kiedy jednak widzimy, jakie spustoszenie w grupie mobków robią w sekundę ciosy śmigacza, zwykły granat lub tupnięcie kolosa, i porównamy to z mozolnym zmniejszaniem paska zdrowia serią z karabinu, wybór ataku staje się prosty. W Anthem broń palna gra zdecydowanie drugie skrzypce.

Stanowi to ciekawy kontrast z Destiny, gdzie poszczególne karabiny stawały się obiektem kultu i motywacją do zabawy na lata. Granaty czy ataki „superami” są w Destiny tylko dodatkiem do świetnego gunplayu. W Anthem mamy kompletnie odwrotną sytuację – odpalamy raz za razem ataki obszarowe, powodując istny chaos żywiołów i eksplozji, a karabin zostawiając na niedobitków lub okres cooldownu. Niewykluczone jednak, że podczas krótkiego czasu z grą nie natknąłem się jeszcze na taki model broni, który miałby szansę stać się odpowiednikiem rewolweru Fatebringer czy wyrzutni Gjallahorn z Destiny.

Czy to jest Destiny TPP?

Rozbieżności w skuteczności odmiennych stylów walki zdecydowanie odróżniają Anthem od Destiny, ale to nie oznacza, że gry te nie są do siebie podobne. Pewne elementy wydają się przekopiowane niemal 1:1. Mamy kolorowe engramy z łupem, które zbieramy z pokonanych wrogów, oznaczenie „strefy bez możliwości respawnu”, kiedy pojawia się boss lub miniboss, a ataki ostrzami śmigacza do złudzenia przypominają superzdolność Blade Dancera u łowcy z Destiny.

Nie jest to jednak wada Anthem – gatunek loot-shooterów dopiero się rozwija, toteż znajdziemy tu również wiele elementów podobnych do tych z Warframe’a, The Division czy produkcji w stylu Diablo. Gra siłą rzeczy korzysta z mechanik i rozwiązań typowych dla swojej niszy. W wielu aspektach Anthem bliżej do The Division i Diablo, jak chociażby pod względem złożoności ekwipunku przy tworzeniu buildów czy opcji wyboru poziomu trudności.

Aż szkoda, że w Anthem jest tak mało Destiny

Dzięki naciskowi na latanie oraz ataki środowiskowe zamiast strzelania zupełnie nie odczułem w Anthem powtórki z rozrywki z Destiny. Trochę nawet żałuję, że gra nie zapożyczyła z dzieła Bungie więcej elementów. Dowiedziałem się bowiem, że w Anthem zabraknie rajdów z naprawdę skomplikowanymi zagadkami do przejścia tylko w kooperacji. Poziom trudności śrubuje głównie ilość zdrowia przeciwników, o czym przekonałem się podczas jednej z aktywności endgame’u – oczyszczania twierdzy.

Autorzy przyrównują to do trybu lochów z innych gier, ja natomiast widziałem w tym głównie misję typu „szturm” z Destiny, w której po kilku etapach walk z mobkami dochodzimy do potężnego bossa. Nie trzeba dużo myśleć, kilkanaście minut strzelania i wzajemnego podnoszenia się w cztery osoby załatwia sprawę. BioWare wyraźnie chce zadowolić zarówno graczy początkujących, jak i tych bardziej hardcore’owych, nie blokując żadnych aktywności zbyt skomplikowanymi mechanikami.

Zastanawiam się jednak, czy taki rodzaj endgame’u będzie wystarczająco satysfakcjonujący na dłuższy czas? Czy powtarzanie prostych aktywności, w których nie trzeba się doskonalić, oraz banalnych wyzwań dziennych, tygodniowych i miesięcznych da motywację do regularnego grania? Moje obawy pogłębia fakt, że wizualizacja zdobytych łupów oraz awansowania na wyższy poziom następuje dopiero po zakończeniu misji i wygląda jakoś tak nijako. Nie wzbudziło to we mnie żadnych emocji czy poczucia otrzymania nagrody za wykonanie zadania. Zupełnie jakby twórcy przesadnie dmuchali na zimne, byle nic nie kojarzyło się z hazardem i lootboksami, a jedynie z fachowymi statystykami RPG.

O co tutaj chodzi?

Mojego entuzjazmu nie wzbudziła także fabuła i cała część narracyjna, mimo zapewnień o standardach BioWare i nacisku studia na dobre opowieści. Sami oceńcie to na przykładzie. Tak twórcy wyjaśniają istnienie anthemowych Iron Manów:

Nie kupiło mnie to wcale. Wszystkie postacie niezależne mają tendencję do długich, usypiających monologów i generalnie podawania wszelkich informacji na tacy. Myślę, że w zeszłym roku takie tytuły jak God of War, Detroit: Become Human czy Red Dead Redemption 2 ustawiły bardzo wysoko poprzeczkę, jeśli chodzi o opowiadanie historii w grach, i o ile nie tworzy się tytułu stricte dla najmłodszych odbiorców, taka łopatologiczna prezentacja fabuły trochę już nie ma racji bytu. Sprawia, że produkcja kierowana niby do wszystkich, nie zadowala tak naprawdę nikogo.

Obok takiego przekombinowania mamy też ślady pójścia na łatwiznę, bo naszymi przeciwnikami w tym obcym i wyjątkowym świecie są przerośnięte pająki, skorpiony czy latające wywerny, a złowrogim przywódcą armii najeźdźców Dominion jest doktor(!) Harken, wyglądający jak złoczyńca z jakieś parodii filmów z Jamesem Bondem. Obawiam się, że pomimo dużego nacisku na fabułę, mnóstwa dialogów i znajdziek poszerzających naszą wiedzę historia przedstawiona w Anthem nie będzie jednak wymieniana po stronie zalet tej pozycji.

Zakładnik silnika Frostbite

Mocno rzuca się również w oczy kontrast pomiędzy rewelacyjną grafiką świata gry a twarzami bohaterów, wymodelowanymi w tym samym stylu co w Andromedzie czy Battlefieldzie V. Silnik Frostbite generuje piękne plenery, ale z wyglądem ludzi nie radzi sobie już tak dobrze. Sztuczne, nieco komiksowe facjaty nie pasują do naturalnych i realistycznych krajobrazów planety, na której toczy się akcja tej produkcji.

Do hymnu!

Niektóre gry oferują wybór poziomu trudności, zestawiając ze sobą walkę i fabułę – chcesz się cieszyć historią, weź opcję z prostszą walką. Szukasz wyzwania – skup się na akcji wymagającej skupienia i refleksu. W takich sytuacjach zawsze wybieram większy nacisk na fabułę, chcąc chłonąć klimat gry i wsiąknąć kompletnie w jej świat – nawet kosztem braku jakiegokolwiek wyzwania zręcznościowego.

Z Anthem miałem zupełnie odwrotne odczucia. Już po paru pierwszych minutach chciałem grać tylko na „hardzie”, najchętniej pomijając wszelkie przerywniki filmowe i rozmowy – choć oczywiście z poczucia zawodowego obowiązku nie mogłem. Anthem okazało się grą z rewelacyjną walką i mechaniką latania. Ciągle mam też cichą nadzieję, że może i fabuła jako całość czymś się na koniec obroni. Może BioWare ukrywa przed nami jakiś fabularny twist, który każe zakrzyknąć: „Wow, jak oni na to wpadli!?”. Może.

Największą zagadką pozostaje jeszcze endgame i to, czy autorzy znaleźli ten magiczny sposób motywowania do regularnego grania. W gatunku loot-shooterów to ważne, dużo ważniejsze niż fabuła. Czy Anthem będzie codziennym, obowiązkowym hymnem, czy szybko okaże się pieśnią przeszłości?