Grałem w AC Valhalla – Assassin's Creed podąża drogą Kratosa, z Grecji na daleką północ

Kiedy firma Ubisoft poprzednim razem przerwała tradycję corocznego regularnego wydawania gier z serii Assassin’s Creed, do naszych rąk trafiło Origins – produkt dla tego cyklu rewolucyjny. Spora grupa fanów zakładała, że poddana temu samemu procesowi „dojrzewania” Valhalla również będzie czymś nowym i świeżym, więc już na początku powiedzmy sobie to, co powiedziane zostać musi. Nowa odsłona sagi o skrytobójcach to gra bardzo podobna do poprzedniej i nawet rozmaite usprawnienia formuły nie zmieniają faktu, że jest to jedynie rozwinięcie pomysłów wprowadzonych w Origins, a potem rozbudowanych w Odyssey, a nie coś zupełnie nowego. Wszystkim zawiedzionym takim obrotem sprawy pozostaje przełknąć tę gorzką pigułkę, a cała reszta, która przygody Alexiosa i Kassandry wspomina bardzo dobrze, powinna być zadowolona.

Od Northumbrii po Wessex

No dobra, skoro najważniejsze mamy już za sobą, możemy przyjrzeć się Valhalli bliżej. Pierwsze, co rzuca się w oczy, to olbrzymia mapa Anglii, która rozciąga się od Northumbrii na północy do granic królestwa Wessex na południowym-zachodzie. Choć jest to w rzeczywistości obszar zbliżony rozmiarem do Hellady znanej z Odyssey (mowa wyłącznie o stałym lądzie), świat nie wydaje się mniejszy, a wręcz przeciwnie. Dość powiedzieć, że stosunkowo niewielki region Anglii Wschodniej, gdzie miała miejsce akcja dema, liczy ponad dwa kilometry szerokości (w jednostkach podawanych przez grę). Dla porównania – cała mapa w Odyssey miała szerokość szesnastu kilometrów, a pamiętajmy, że poprzednio mieliśmy jeszcze do dyspozycji otwarte akweny, zwiedzane za pośrednictwem okrętu. Biorąc pod uwagę fakt, że podczas pobytu na Wyspach głównie czekają nas podróże lądem, a także możliwość powrotu do Norwegii – będzie co zwiedzać.

Mapa zwraca uwagę z jeszcze jednego powodu – jest wyjątkowo czytelna. Po raz pierwszy w historii autorzy postawili na rysowany arkusz przypominający prawdziwe dzieła kartografów i do minimum ograniczyli ikony charakterystyczne dla tej serii. Zamiast nich widzimy punkciki w różnych kolorach, które informują, że w danym miejscu znajduje się coś interesującego. Ich barwa określa zbiorczy rodzaj aktywności, bo te ostatnie zostały przyporządkowane trzem grupom (bogactwa, tajemnice, sekrety), które z kolei będą w jakiś sposób wpływać na naszą kontrolę regionu. Tradycyjne ikony wskazują tylko najważniejsze miejsca, czyli sklepy, wieże widokowe oraz NPC zlecających zadania.

Jeśli chodzi o aktywności dodatkowe, muszę przyznać, że są bardzo różnorodne. Przyjdzie nam tu uwalniać wsie od oprychów i dobierać się do ukrywanych w domach kosztowności, niszczyć przeklęte obiekty, które sprawiają, że okolicę spowija dziwna mgła, walczyć z bossami całego regionu, a także marnować czas na minigierki. Do tych ostatnich należy m.in. układanie kamiennych kopczyków, na które często można natknąć się na norweskich szlakach turystycznych, czy układanie glifów w oparciu o podany w danej lokacji wzór. Symbole te da się zobaczyć dopiero po odpaleniu „wzroku orła”, którym Eivor, rzecz jasna, dysponuje (w grze nosi on nazwę „wzroku Odyna”). Miłośników wędkarstwa ucieszy z pewnością informacja, że w Valhalli trafi się również okazja, by zmarnować trochę czasu na moczenie kija w wodzie.

Pieszo, konno i na długiej łodzi wikingów

Po świecie gry można poruszać się zarówno pieszo, jak i konno, do dyspozycji Eivora oddany został też langskip, który – i tutaj spora zmiana – nie pełni tej samej funkcji co Kawka Edwarda Kenwaya czy Adrestia Kassandry/Alexiosa. Statek służy przede wszystkim do transportu wojów i nic nie wskazuje na to, żeby można było atakować nim inne okręty. Łajbą pokierujemy samodzielnie lub oddamy ster sztucznej inteligencji, która posłusznie dowiezie nas we wskazane wcześniej miejsce na mapie. Dodajmy, że podczas rejsu można słuchać wikińskich odpowiedników szant, czyli różnego rodzaju pieśni morskich rodem z dalekiej północy. Jak widać, sprawdzone ubisoftowe elementy znaleźć się w grach tego dewelopera po prostu muszą, czy się to komuś podoba, czy nie.

Dostępne w demie misje fabularne – delikatnie mówiąc – niespecjalnie mnie porwały i pomijając dwie z nich, o których parę słów już za chwilę, w ogóle nie zapadły mi w pamięć. Autorzy specjalnie wybrali taki fragment gry, żeby móc zaprezentować osławione rajdy, czyli możliwość alternatywnego ataku na wrogą placówkę z wykorzystaniem dostępnych na statku wojowników. Co ciekawe, za pierwszym razem postanowiłem nieprzyjazny obóz zaatakować w pojedynkę i niemal mi się ta sztuka udała. Niewątpliwie pomogło tutaj doświadczenie z poprzednich części serii, gdzie wiele fortów bez większego problemu dało się oczyścić z przeciwników po cichu, chowając się w trawie i eliminując kolejnych rywali. Tutaj było zdecydowanie trudniej, więc koniec końców i tak musiałem sięgnąć po topór, ale przyznaję, że możliwość wyboru sposobu ataku jest w przypadku tej gry budująca, bo dostarcza odświeżającą alternatywę, jeśli któraś z metod po prostu nam się znudzi.

Twierdza: Wiking

Najbardziej pamiętną misją fabularną w demie okazał się atak na nieprzyjacielski zamek od strony wody, gdzie wyprawa langskipem była obowiązkowa. Podpływając do wrogich umocnień, należało chronić się przed deszczem ognistych strzał, a po wylądowaniu czekała nas krwawa jatka, urozmaicona koniecznością rozwalnia kolejnych bram za pomocą tarana. Istotna informacja jest taka, że możemy pomóc rozbijać te wrota, bo Eivor w zasadzie powinien wesprzeć kompanów podczas forsowania umocnień. Wcześniej jednak warto zająć się biegającymi wokół przeciwnikami, którzy wcale nie zamierzają ułatwić najeźdźcom zadania.

Tutaj nasz bohater musiał działać głównie w pojedynkę, bo żaden z kolegów nie kwapił się, żeby wspiąć się wyżej, zajmując się wyłącznie wrogami na dole. Mieliśmy więc typową rzeź rodem z Odyssey, a zasadnicza różnica polegała na tym, że teraz osłabionych oponentów można wykańczać efektownymi i na ogół dość brutalnymi finiszerami. Rozkaz wydajemy, kiedy nad wirtualnym rywalem pojawi się odpowiednia ikona. Całą bitwę wieńczyła walka z bossem, który wspomagał się wilkiem i... ognistym mieczem. Jeśli ktoś się łudził, że Valhalla będzie grą bardziej trzymającą się realizmu niż Odyseja, to cóż... był w błędzie.

Drugą misję zapamiętałem z zupełnie innych względów. Nasz śmiałek trafił podczas niej na wesele lokalnego watażki, a całość pod pewnymi względami przypominała pamiętne zaślubiny w Bronowicach z dodatku Serca z kamienia do Wiedźmina 3 – nie tak zabawne, ale jednak. Eivor, podobnie jak Geralt, mógł na tej imprezie wziąć udział w kilku aktywnościach pobocznych, m.in. w strzelaniu do garnków i w konkursie pijackim, gdzie trzeba było pokonać rywala w prostej minigrze. W międzyczasie doszło też do szybkiego seksu bohatera z jednym z jego kolegów „po fachu”. Co ciekawe, gra nie ostrzegła przed możliwością pójścia do łóżka przy wyborze kwestii dialogowej – znane z poprzedniej części ikony, wskazujące konsekwencję wypowiedzi, zostały bezpowrotnie usunięte.

Bez zmian

Cała reszta to w zasadzie kopia rozwiązań z dwóch ostatnich odsłon cyklu, tylko w nieznaczny sposób zmodyfikowana. W charakterze „nowości” występują np. apteczki, z których da się korzystać podczas walki. Zdobywamy je, kolekcjonując rosnące tu i ówdzie zioła, więc już teraz możecie być pewni, że zrywanie kwiatków stanie się obowiązkowym punktem programu w Valhalli. Specjalne umiejętności przydatne w starciach z rywalami działają w identyczny sposób, więc nadal musimy nabijać paski adrenaliny, żeby je uaktywnić. Jeśli chodzi o repertuar dostępnych w ten sposób akcji – wciąż jest kolorowo i wesoło. Eivor potrafi np. wypuścić aż pięć strzał z łuku po uprzednim namierzeniu znajdujących się wokół rywali. Kiedy przeciwnik jest tylko jeden, szyjemy wyłącznie do niego, zwiększając w oczywisty sposób obrażenia. Okazuje się to całkiem skuteczne podczas potyczek z bossami.

Sama walka w zwarciu nie została w żaden sposób zrewolucjonizowana. Nadal trzeba korzystać z odskoku, żeby nie nadziać się na cios przeciwnika, lub z przewrotu, kiedy w naszym kierunku zmierza atak, którego nie da się zablokować. W pozostałych przypadkach można walić bez opamiętania czym nam tam się zamarzy, również dwoma toporami lub dwiema tarczami. Są jeszcze wspomniane wcześniej finiszery, które paradoksalnie okazują się nie tylko widowiskowe, ale też zwyczajnie przydatne, bo po odpaleniu animacji nikt nie może nas trafić. Autorzy twierdzą, że model walki wciąż jest jeszcze dopieszczany, ale nie wydaje mi się, żeby zaszły w nim jakieś radykalne zmiany. Kto grał w Odyssey, ten poczuje się tu jak w domu, bo młócka z użyciem broni białej jest w gruncie rzeczy identyczna.

I to w zasadzie wszystko, co w tej chwili mogę napisać o grze Assassin’s Creed Valhalla. Jaki jest koń, każdy z Was zobaczy sobie sam, bo w chwili, gdy czytacie ten tekst, w sieci są już dostępne rozmaite zapisy z rozgrywki. Oczywiście nie pozwalają one w pełni ocenić tego, co wikińska odsłona cyklu ostatecznie zaoferuje, ale do wyrobienia sobie wstępnego zdania jak najbardziej wystarczą. Szczególnie polecamy przyjrzeć się dialogom z bohaterami niezależnymi, bo naszym zdaniem są one tak samo porywające jak te w Odysei, czyli „nie za bardzo”. Forsowane przeze mnie stwierdzenie, że aktualnie „Assassin’s Creed to gry 18+ pisane pod trzynastolatków” wciąż obowiązuje.

Mimo pewnych mankamentów, które są widoczne gołym okiem, na Valhallę czekam. Nie będę walić ściemy – setting wydaje się skrojony z myślą o mnie, ogólnie mam dużą słabość do kultury nordyckiej i już teraz zacieram ręce na myśl o klimacie, który będzie sączyć się z ekranu. Nie łudzę się jednak, że będzie to wielki krok w dobrą stronę po nielubianej przeze mnie Odysei, bo już widać jak na dłoni, że radykalnych zmian w formule się nie doczekamy. Krytycznie nastawieni fani muszą wziąć na to poprawkę, z kolei cała reszta – jak już wcześniej wspomniałem – powinna być zachwycona. Biorąc pod uwagę fenomenalną sprzedaż przygód Kassandry i Alexiosa w starożytnej Grecji, faworyzowana będzie ta druga grupa i z komercyjnego punktu widzenia w ogóle mnie to nie dziwi. Takie czasy.