Daredevil – showrunner i obsada o kasacji serialu przez Netfliksa

Czasami praca to tylko wypłata. Kiedy mamy szczęście, jest to coś znacznie większego. Było coś magicznego w pracy nad trzecim sezonem #Daredevil. Wszyscy to czuliśmy.

Pojawienie się na planie było jak spełnienie marzenia. Pisanie dla i współpraca z Charliem, Vincentem, Deb, Eldenem, Wilsonem, Jayem, Joanne oraz resztą naszej niesamowicie utalentowanej obsady... Tworzenie historii i pisanie scenariuszy ze scenarzystami, którzy wspierali się, a także uczyli się od siebie nawzajem to była czysta przyjemność. Dzięki nim sam stałem się lepszym scenarzystą. Byliśmy jak rodzina. Sam, Dara, Jim, Tamara, Sonay, Lewaa, Tonya, Sarah, Dylan.

I nawet nie każcie mi mówić o naszej ekipie, od której tak wiele się nauczyłem i która sprawiła, że rzeczy niemożliwe do sfilmowania stawały się łatwe i która najcichsze momenty z życia każdej postaci przygotowywała równie umiejętnie jak 12-minutowe jednoujęciowe sceny kaskaderskie. Nie zapominajmy też o niestrudzonym zespole postprodukcji i pełnych pasji montażystach, genialnej ekipie dźwiękowej, cierpliwym zespole od efektów specjalnych, który potrafił całe tygodnie spędzać na dopracowywaniu kilku pojedynczych kadrów, a także o wspaniałym kompozytorze i zespole muzycznym. Poważnie – wciąż nie mogę uwierzyć, że udało mi się zostać częścią tego całego przedsięwzięcia.

Na zawsze będę wdzięczny Jephowi i Karimowi oraz Tomowi, Devonowi, Jordannie, Danowi, Joemu z @Marvel oraz Allie, Krisowi i Penelope z @Netflix, a także wszystkim fanom #Daredevil, którzy sprawili, że prowadzenie tego show stało się najprzyjemniejszym doświadczeniem w mojej karierze.

Dziękuję. Dziękuję. Dziękuję!

Jest mi bardzo smutno, że nie będziemy już kontynuować tej historii. Głównie będzie mi brakowało kontaktu z ludźmi, z którymi zaprzyjaźniłam się na planie. Dziękuję wszystkim, którzy pracowali przy serii przez te wszystkie lata. Podziękowania należą się również @erikoleson. Dzięki tobie kończymy na wysokim poziomie.

@Daredevil @netflix skasowany. Jednak on wciąż tam jest. Siedzi zaplamiony krwią, gdzieś wysoko w świetle księżyca. Pod nim, na ulicy, widać ruch. Błysk bieli sunący po morzu ciemności jakim jest Hell's Kitchen.