War Mongrels

„Wojna. Wojna nigdy się nie zmienia”. Sposób jej ukazywania w grach wideo już jednak tak. War Mongrels od rodzimego studia Destructive Creations oferuje najbardziej bezkompromisową wizję II wojny światowej, jaką widziała elektroniczna rozrywka.

Właśnie ukończyłem War Mongrels na PC. Po pierwsze, wszystkim, którzy zastanawiają się czy gra jest już dostatecznie połatana, spieszę donieść, że owszem. Zdarzają się drobne glitche, szczególnie tuż po wczytaniu gry, wcześniej zapisanej przed skomplikowaną akcją - wówczas to przeciwnicy potrafią zachowywać się bardzo dziwnie. Niemniej buga, który w jakikolwiek sposób wpływał na wykonanie jakiejś czynności miałem raz, w ostatniej misji. I to też drobnostka, bo w wyniku hałasu trójka wrogów rozdzieliła się zaalarmowana, po czym gdy się uspokoili, dwóch wróciło na swoje miejsce, a trzeci został z dala od nich, a mimo to, zabicie tego trzeciego powodowało natychmiastowe zaalarmowanie pozostałych. Dało się to obejść, wykańczając całą trójkę symultanicznie. Poza tym garść drobnostek, które w żaden sposób nie wpływały na odbiór tej rewelacyjnej gry.Ludzie odpowiedzialni za remaster Commandosa 2 powinni zostać zakuci w dyby i zmuszeni do obserwowania przechodzenia War Mongrels raz za razem, aż nauczyliby się, że próba opowiadania o wojnie, bez dotykania mrocznych i trudnych tematów, niczemu nie służy. W WM jesteśmy świadkami masowych mordów, odwiedzamy obóz zagłady, przeżywamy grozę Powstania Warszawskiego i wszystko to zrobione jest uczciwie, naturalistycznie, ale bez taniego szokowania. Z szacunkiem do wagi tych potwornych wydarzeń. A przy tym to wciąż po prostu dobra strategia taktyczna, zapewniająca kilkadziesiąt godzin rozrywki. W kwestii grywalności i mechanik uważam, że WM jest nieco wyżej niż gry Mimimi, natomiast wciąż nieco niżej od niedoścignionego wzoru jakim dla mnie jest Commandos 2 . Zakres umiejętności naszych bohaterów jest szeroki, a dzięki temu zawsze istnieje kilka dróg do celu, niemniej wciąż irytuje mnie to sztywne przypisanie niektórych zdolności do postaci. No bo co stoi na przeszkodzie, żeby paczką fajek rzucił ktoś inny prócz Ołowia? Albo chociaż aby każdy mógł podnieść jakiś przedmiot, nawet jeśli nie może się nim posłużyć. Drobiazgi, ale Commandos 2 kilkanaście lat temu już to miał. W WM wrażenie robi zróżnicowanie zadań i ich silne osadzenie w realiach historycznych. Bardzo podobało mi się, gdy natychmiast po zadaniu w obozie zagłady, przenosimy się do okupowanej Francji, w której grozy, której doświadczyliśmy jeszcze przed chwilą, zdaje się nie być. Komentuje to nawet Greta, mówiąc, że gdyby okupacja w Polsce przebiegała tak jak nad Sekwaną, zastanowiłaby się, czy w ogóle walczyć. Z rzeczy, które WM robi znakomicie należy wymienić narracje i fabularną ciągłość. To jest akurat coś, czego brakowało w Commandosach, przeskakiwało się z misji, do misji, tłukło szkopów i dawaj dalej. Mimimi dało swoim grom tło fabularne, a WM zrobiło to jeszcze lepiej, prezentując to wszystko jako retrospekcję Manfreda. Historia angażuje, postaci, przynajmniej niektóre, bazujące na prawdziwych, mają swoje przemyślenia, emocje i budują relacje pomiędzy sobą. To sprawia, że serio się do nich przywiązujemy. A wszystko to spajają znakomite animowane przerywniki.Ostatnia rzecz, o jakiej IMO warto wspomnieć, to fakt, że WM nie robi z wojny przygody, w przeciwieństwie do wielu innych gier, dziejących się w wojennych realiach. Postaci to nie szlachetni bohaterowie, ale ludzie złamani grozą konfliktu, czyniący zło konieczne, a ich motywacją często jest po prostu zemsta. Jeśli mamy momenty heroiczne, to są one jakoby przy okazji robienia tego, co konieczne. I taka narracja dotycząca wojny powinna stać się standardem w kulturze. Podsumowując, jeśli kiedykolwiek czekaliście na pełnoprawną kontynuację Commandosów, a do tego chcecie poważnej, dorosłej gry w realiach IIWŚ, zachęcam do ogrania War Mongrels! Dla mnie 9/10.

W pełni zgadzam się z kolegą psyh0zzy.Gra mnie osobiście mocno pozytywnie zaskoczyła. Przede wszystkim solidną fabułą i dojrzałym podejściem do tematu. Historia jest solidnie umocowana w prawdziwych wydarzeniach, prowadzi nas przez ostatnie lata IIWŚ, pokazując jak faktycznie wygląda wojna w różnych częściach europy i z oboma wrogami. Bez patetyzmu, pomijania trudnych tematów, po prostu brutalna rzeczywistość wojny.Zniszczona Warszawa robi wrażenie.Bohaterowie to zwykli ludzie przytłoczeni wojną. Każdy ma swój charakter, historię i robi to co uważa za słuszne. Choć mają wspólne cele, często różnią się zdaniem, docinają i kłócą się ze sobą. Nie trudno się z nimi zżyć.Bardzo dobre wrażenie robią projekty poziomów, które można często przechodzić na kilka sposobów. Warstwa graficzna stoi na wysokim poziomie, a uzupełnia ją przestrzenne udźwiękowienie i dobrze dobrana muzyka. Jestem też pozytywnie zaskoczony że autorzy nie utknęli w kilku zamkniętych schematach, ale sukcesywnie nawet na ostatnich mapach dodawali nowe wyzwania i mechaniki. Każda mapa jest tu oryginalna i różni się od pozostałych klimatem, tempem rozgrywki i uczy czegoś nowego. Dzięki temu gracz się nie nudzi.Ciekawym dodatkiem jest tryb walki (gdzie bronią celujemy myszą, a poruszamy się WSAD) który jednak ma swoje bolączki. Pomijając ten tryb (bo to nie jest typowy element RTSów) wydawało by się że to obraz gry doskonałej....Niestety, teraz czas na wyjaśnienie dlaczego War Mongrels jest dalekie od ideału.Mamy 2023 rok, to szmat czasu po premierze, a gra nadal ma bugi, ale o nich dalej. Jeśli ktoś lubi grać w RTSy to tutaj już na dzień dobry ma lekko inne sterowanie niż w kanonie. To tym bardziej irytujące że klawisze akcji są tu połączone z klawiszami poruszania się i nie da się tego zmienić. Taki i już. Trzeba się do tego chwile przyzwyczajać :|Druga sprawa to SI przeciwników jest mocno nierówne. Czasem zaskakująco realne (np. przeciwnicy nie biegną do uszkodzonego włącznika alarmu), ale gdy akcja jest bardziej dynamiczna, szczególnie w trybie walki, przeciwnicy głupieją i bezmyślnie podchodzą po lufę, zamiast ukryć się za osłoną.Same skrypty scenariusza też potrafią płatać figle.W misji gdzie wysadzaliśmy most, na wzniesieniu mieliśmy uwolnić ludzi z wagonów, którzy zaraz potem byli likwidowani przez wrogów w drodze do lasu. I już samo to wydaje się być głupie z punktu widzenia scenariusza czy SI, ale u mnie jeden wagon był pusty a i tak odpalał skrypt pojawiania się wrogów. Dzięki czemu można było zlikwidować wszystkich wrogów bez strat w bohaterach ani w cywilach. Gdy ktoś cię wykryje to od razu wczytuj sejwa. Bo możesz uciekać, kryć się do woli, a i tak wszyscy przeciwnicy już zawsze będą wiedzieć gdzie jesteś... ZAWSZE.Poza tym zdarzają się drobne błędy, jak np. brak kawałka podłogi w jakimś budynku, zacinanie się postaci. Podnoszenie ciał też czasem jest wyzwaniem, tak samo jak ich odłożenie w określonych miejscach.Eh... i niby gra co jakiś czas sama się zapisuje, to i tak trzeba to robić ręcznie, by nie tracić czasu gdy pojawił się jakiś błąd.Szkoda bo wybija to z imersji.Suma sumarum, dla mnie niespodziewanie dobra gra. Świetna fabuła i oprawa, lecz nie tak dopracowana technicznie jak gry bardziej doświadczonych w tym gatunku studiów. Czekam na kolejne gry tego studia. Jeśli ktoś lubi RTSy i jest w stanie zaakceptować ''pewne'' niedociągnięcia to szczerze polecam.Spoiler