Need for Speed III: Hot Pursuit

Wyścigi samochodowe, które na długo wyznaczyły nowy standard, często nie do osiągnięcia nawet przez najnowsze produkcje. Pomimo leciwego wieku swoją grywalnością nadal przyciągają rzesze graczy. Dlaczego tak jest? Przeczytajcie w recenzji.

Prawdziwy NFS. Pamiętam ile spędziłem godzin przy tej grze sam i z kumplami. Gra była prosta a wciągała niesamowicie. Kilka dni temu zagrałem w NFS Run i zawiodłem się jak ta seria upadła bo po nie całych dwóch godzinach się znudziła. A w starą, dobrą trójeczkę grało się dobre dwa lata non stop aż wyszło NFS Porsche. Same miłe wspomnienia przywołuje ta gra :)

Electronic Arts zrozumiało, że z jego marką nie dzieje się za dobrze i postanowiło udać się z Need for Speed’em do warsztatu. Naprawiono to co nie działało, a do tego poddano go małemu lifting’owi.Need for Speed 3: Hot Pursuit to gra z gatunku wyścigi samochodowe, stworzona przez EA w 1998 roku. Ogrywana przeze mnie wersja jest na PS1, którą można zakupić tylko w stanie używanym za około 115 – 150 zł. W trzeciej części stawia się na „nielegalność”, dodając tytułowy tryb gry. Poza znanymi nam wcześniej Single Race, Knockout i Tournament doszły tryby Practice i ten właśnie nielegalny Hot Pursuit. Practice to tryb służący do „praktyki”, czyli trenowania, do czego namawiam, bo gra do łatwych nie należy i warto nauczyć się okrążeń poszczególnych wyścigów. W tym trybie do dyspozycji mamy również tzw. „ducha”, czyli gra zapamiętuje najlepsze okrążenie gracza (również fizycznie, a nie tylko czas) i podczas kolejnych okrążeń dodaje przezroczysty samochód, dzięki czemu ścigamy się sami ze sobą, a nie tylko z ustanowionym przez nas czasem. Tryb Hot Pursuit natomiast, to seria wyścigów, w której dodana jest ścigająca nas policja. W przypadku Tournament’u dodano w końcu wybór poziomu trudności, aczkolwiek początkujący (Beginner) na konsoli PlayStation do łatwych nadal nie należy (ogrywałem ten tytuł kiedyś na PC i udawało mi się spokojnie wygrywać wyścigi, pomimo, że byłem wtedy dość młodym i niedoświadczonym graczem – wersja konsolowa ma znacznie podwyższony poziom trudności). Zmianie również uległo wczytywanie trybu Tournament. W poprzednich częściach należało zapisać turniej, a aby go wczytać trzeba było wpisać specjalne hasło, które otrzymywaliśmy po wygraniu wyścigu. Tutaj nie ma haseł i po prostu wczytujemy i zapisujemy stan gry. Ponadto gra już zapamiętuje ostatnio wpisany nick podczas zapisywania rekordów i nie trzeba za każdym razem wpisywać swego imienia / pseudonimu. Oczywiście pojazdy w trybie Tournament można również zmieniać pomiędzy wyścigami.Do dyspozycji zostało nam oddanych łącznie 8 super samochodów, w tym, że 3 najlepsze na starcie są zablokowane. Oczywiście można wybierać również w opcjach wyścigu ustawienie skrzyni biegów, pomiędzy manualną i automatyczną, kolor pojazdu, włączyć lub wyłączyć ABS i ustawić styl jazdy – tak jak poprzednio, pomiędzy Simulation i Arcade.O ile między pierwszą, a drugą odsłoną Need for Speed, nie było widocznej różnicy graficznej, tak trzecia część została konkretnie dopieszczona. Mapy wyglądają bardzo dobrze, a samochody są „pełniejsze” – mają znacznie więcej poligonów, a do tego posiadają ładny efekt błyszczącego lakieru. A na PC, gra wygląda jeszcze lepiej.Poprawiono znacznie fizykę jazdy, a sama rozgrywka nabrała większej dynamiki. Teraz przy kraksie, jeśli pojazd wyląduje na kołach, to od razu można wciskać gaz do dechy. Nie trzeba czekać cennych kilku sekund, aby zrestartowano pojazd i ruszać z neutralnego biegu. I jeśli ktoś zarzuci tutaj brak realizmu… to niech zwróci również uwagę na to, że restart samochodu również nie jest zbyt realistyczny. Nie mówiąc już o tym, że to gra komputerowa, o bardziej arkadowej duszy.Niestety Need for Speed 3: Hot Pursuit również potrafi kopać tyłek drobnymi oszustwami. Poza tym, że poziom Beginner, zdecydowanie jest za trudny jak dla początkujących graczy, to nadal startujemy z ostatniej pozycji (w Tournament’cie zdobywamy punkty za wyścigi i nasza pozycja startowa jest adekwatna do punktacji). Pojazdy na starcie również są ustawione w znacznie większych odległościach od siebie, przez co pierwszy kierowca potrafi bardzo szybko uciec.Ścieżka dźwiękowa natomiast gdzieś ginie i nie zwraca się na nią takiej uwagi, jak poprzednio (i w przyszłości serii) i jedyne co mogę o niej powiedzieć, to, że jest. Żaden z kawałków nie zapadł mi w pamięci. Co do dźwięków, to ryk silników, piski opon i ogólnie cała reszta jest przyzwoicie zrobiona.Podsumowując, trzeba przyznać, że EA wzięła sobie do serca bolączki z poprzednich części, zabrała swoją markę do warsztatu i ponaprawiała większość usterek oraz awarii z poprzednich odsłon (zwłaszcza z Need for Speed 2). Niestety poziom trudności to jeden z dużych minusów tej gry – nie lubię łatwych gier, ale Need for Speed nie jest symulatorem, więc podkręcenie poziomu trudności (zwłaszcza, że mamy wybór pomiędzy początkującym, a zaawansowanym) sprawia, że gra jest skierowana głównie do masochistów (gra ma sprawiać przyjemność, a nie frustrację).+ Poprawiono dużo bolączek z poprzednich części.+ Znaczna różnica w grafice.+ Dużo trybów gry.- Strona wizualna może w obecnych czasach odrzucić niektórych graczy.- Taka sobie ścieżka dźwiękowa.- Poziom trudności za wysoki.