Wasteland 2 - testujemy wersję beta postapokaliptycznej gry RPG - Strona 2

Nie uratujesz wszystkich

Twórcy Wasteland 2 robią sporo, żeby od samego początku dać odbiorcy poczucie przebywania w świecie, który jest złożony i funkcjonuje niejako poza nami. W odróżnieniu od Shadowrun Returns, tę kampanię będzie warto rozegrać co najmniej dwa razy. Już we wczesnej wersji znalazło się miejsce na parę wyborów i opcjonalnych ścieżek, które dość często są sygnalizowane za pośrednictwem radia. Na początku możemy zwerbować dodatkową postać, stojącą na uboczu. Kobieta mająca większe doświadczenie w szeregach Desert Rangers nie raz daje wskazówki i nawiązuje kontakt z napotkanymi postaciami. Podczas zabawy udało mi się zwerbować jeszcze kilka innych towarzyszy, w tym pewnego chłopaka, którego wcześniej uratowałem przed utonięciem. „To dobry chłopak, ale je dość dużo” – powiedziała mi jego matka i zapytała, czy nie przydałby się on w Desert Rangers, bo w jego mieścinie perspektyw raczej nie ma.

Niektóre decyzje gracza tylko dolewają oliwy do ognia.

W pewnym momencie wyjściowego zadania musimy udać się w dwa miejsca by zamontować w nich nadajniki – do miasteczka Highpool oraz laboratorium zajmującego się eksperymentalną hodowlą roślin. W drodze otrzymujemy równoczesną prośbę o pomoc z obu miejsc, a nie jesteśmy w stanie się rozdwoić, więc musimy wybierać i liczyć się z konsekwencjami. Ja postanowiłem pomóc naukowcom. Próbując rozwiązać ich problemy, o których napiszę więcej za moment, otrzymałem parę komunikatów z Highpool od rozgoryczonych mieszkańców. Gra daje jasno do zrozumienia, że praca w szeregach Desert Rangers nie jest usłana różami, bo pomagając jednym, lekceważymy problemy innych ludzi. Jakie są tego realne konsekwencje? Otóż gdy później dotarłem do miasteczka, zastałem je w płomieniach. Ogień pochłonął nie tylko budynki i ludzi, ale też wątki fabularne, jakie zapewne kryły się w tym miejscu. Mówiąc inaczej, w mojej kampanii nie dowiem się już, co czekało na mnie w Highpool.

Przerośnięte króliki i „wykolejeni” Indianie

Kiedy dotarłem do laboratorium, z którego wzywano na pomoc, wiedziałem tylko, że to ośrodek zajmujący się badaniami nad rozwojem roślin i zwierząt, mającymi na celu poprawę sytuacji ludzi. Na miejscu zastałem to, czego się spodziewałem – zmutowane rośliny i zwierzęta panoszące się wszędzie. Opanowanie sytuacji zajęło mi zaskakująco dużo czasu, co jest raczej zaletą. Zadania w Wasteland 2 są złożone i wielowątkowe – dotyczy to zarówno kwestii mechanicznych, jak i fabularnych. Nie zdradzając zbyt wiele, powiem, że musiałem popracować głową, żeby ominąć wszelkie niebezpieczeństwa, postrzelać do przerośniętych królików i pogadać z naukowcami, którym udało się przeżyć. Pozytywne jest to, że inXile Entertainment pozostaje wierne założeniom klasycznych gier, czyli Wasteland i Fallouta – w tej rzeczywistości nawet proste sytuacje zwykle mają drugie dno. To, czy je odkryjemy zależy tylko od determinacji czy chęci. I ewentualnie umiejętności postaci, bo czasem są one wymagane, żeby dokopać się do prawdy.

Postapokaliptyczny symulator pociągu.

Przeprawa w laboratorium daje pojęcie o stylu Wasteland 2, chociaż mi najbardziej do gustu przypadły problemy mieściny znajdującej się na północ od cytadeli Desert Rangers. Zastałem tam wręcz klasyczną sytuację dla erpegów – dwa zwaśnione indiańskie plemiona, które prowadzą ze sobą wojnę z zupełnie błahych powodów. Oczywiście jako funkcjonariusze organizacji roszczącej sobie prawo do dbania o porządek możemy zacząć ingerować w lokalny konflikt i doprowadzić do jego rozwiązania lub nasilenia. Ten ciekawie poprowadzony wątek, rozgrywający się na terenie zajezdni kolejowej i operujący kolejową „mitologią”, wymaga poszperania w okolicy i zgrabnego drążenia tematu. Dopiero gmatwając się w porachunki „wykolejonych” Indian dałem się całkowicie przekonać grze i poczułem, że to jednak może być coś naprawdę dobrego. Pojawiło się też oczekiwanie na finalną grę z wszystkimi opcjami i pozbawioną niedociągnięć. Bo te oczywiście w obecnej wersji występują.