Graliśmy w Wolfenstein: The New Order - coraz ciekawszy powrót legendy - Strona 2

Tym, co podoba mi się w Wolfenstein: The New Order, poza dziwaczną fabułą i polskimi smaczkami, jest sama rozgrywka. Z pozoru to zwykła strzelanka z paroma rodzajami karabinów i mechanizmami, które widzieliśmy w takich tytułach jak Killzone, The Darkness czy Bulletstorm. Blazkowicz może biegać, skakać, robić wślizgi, korzystać z dwóch sztuk broni jednocześnie i chować się za osłonami. W tej zwyczajności kryje się jednak coś, co w obecnych strzelankach zdarza się nieczęsto. Wolfenstein jest bardzo dynamiczny – zapomnijcie o staniu w miejscu i rażeniu wrogów z ukrycia. Tutaj trzeba biegać po mapach, flankować i kombinować. Dzieje się tak chociażby dlatego, że życie nie regeneruje się w pełni samo – z automatu odzyskujemy tylko dwadzieścia punktów. Resztę trzeba zdobyć w klasyczny sposób, a więc zbierając apteczki i zbroje. Prawdopodobnie z tego powodu Kacper z tvgry.pl nie bawił się dobrze w The New Order – ta gra wymaga przyzwyczajenia i przestawienia się na jej zasady. Na wcześniejszym pokazie Bethesdy również miałem mieszane odczucia. W demie z gamescomu czułem się już jak ryba w wodzie i panowałem nad sytuacją.

Zgadnijcie, w jakim państwie znajduje się to miejsce.

Wolfenstein: The New Order ze swoim modelem rozgrywki powinien trafić do fanów strzelanek, którzy szukają wyzwań i lubią „pracować” nad rozkładaniem na części pierwsze mechaniki zabawy. W szpitalu dało się też dostrzec, że autorzy mają niezłe pomysły na konstruowanie niebanalnych map. Nie są one duże, ale oferują pewne możliwości przemieszczania się i utrzymywania „płynności” akcji. Ratując polską pielęgniarkę, biegałem więc po korytarzach, żeby zajść przeciwników z boku lub z tyłu. Korzystałem też z wychylania się zza osłon, które tu działa lepiej niż w Killzonie, bo jest szybkie i sprawdza się niemal wszędzie. Często zmieniałem rodzaje broni, by dostosować się do sytuacji – na bliski dystans nic nie przekonywało oponentów do spasowania bardziej niż ostrzał z dwóch karabinów. Mówiąc krótko, z łatwością wskoczyłem w buty Blazkowicza – gościa, który dużo biega i którego broń wypluwa tysiące pocisków – i czerpałem z tego niemałą przyjemność. Przy tym wszystkim często myślałem w kategoriach taktycznych, co w strzelankach pierwszoosobowych wcale nie jest takie powszechne.

Czarny koń?

Dotychczasowe dwa spotkania z Wolfenstein: The New Order, jakie mam na koncie, były zaskakująco pozytywne. Za pierwszym razem czułem się trochę zagubiony i przytłoczony nietypowym tempem i stylem rozgrywki. Na gamescomie produkcja MachineGames wciągnęła mnie na dobre i zainteresowała wieloma rzeczami. Pierwszą z nich jest fabuła, która stara się być wyrazista, ale jednocześnie samoświadoma. Twórcy ze Skandynawii sięgają po mocne środki i skojarzenia, na czym mogą się przejechać. Ale to przecież dobrze, że próbują, prawda? Po drugie – gra ma rozgrywkę, która po odrobinie treningu wciąga i bawi bardziej od niejednej konkurencyjnej strzelanki. Nawet mimo faktu, że opiera się na utartych schematach. Trzecią kwestią, której do tej pory nie poruszałem, jest ogólny klimat i wykonanie. Graficznie tytuł nie powoduje opadu szczęki, ale wydaje się przemyślany i sugestywny. Oprawa muzyczna to miód dla uszu – minimalistyczne, wręcz neurotyczne dźwięki, obecne cały czas w tle, skutecznie budują nastrój niepokoju. Do tego dochodzą przesadzone odgłosy strzałów i wybuchów. Nic tylko docisnąć słuchawki do głowy.

Wolfenstein to zwykła strzelanka. Ale czy na pewno?

Po tym akapicie nie muszę chyba dodawać, że gra interesuje mnie bardziej niż kiedykolwiek. Aż sam się temu trochę dziwię. Ale – jakby powiedział najsłynniejszy polski vlogger Mariusz Max Kolonko – fakty są takie, że Wolfenstein: The New Order chce, żebym w niego zagrał, i ja chcę spełnić to życzenie. Po cichu liczę, że to krótkie demo jest reprezentatywne dla reszty gry i okaże się ona czarnym koniem wśród strzelanek pierwszoosobowych ostatnich lat. Jak niegdyś Black i parę innych legendarnych już dziś produkcji.