Jak GTA 6, tylko na Dzikim Zachodzie – Red Dead Redemption 2 zachwyca - Strona 3

Umieranie to żadne życie, chłopcze

Znajomi z gangu stanowią zresztą sporą pomoc, gdy wyruszamy na akcję. Kompanami steruje wprawdzie sztuczna inteligencja, ale Morgan może wydawać im proste rozkazy – zostać na miejscu, wykończyć z ukrycia jakiegoś nieszczęśnika czy wykonać atak dystansowy. Te dwie ostatnie opcje przydały się szczególnie, gdy infiltrowałem obóz konkurencyjnej grupy wyjętych spod prawa. Znajdą się bowiem w Red Dead Redemption II zadania wymagające delikatniejszego podejścia, w czym pomaga łuk oraz noże do rzucania, równie zabójcze, co bezszelestne. Nowa broń ma zastosowanie także podczas polowań, bo kupcy z miasteczka dają lepszą cenę za mięso, z którego nie trzeba wyjmować kawałków ołowiu.

Kowboj bez konia to kowboj bezużyteczny. O swojego wierzchowca musimy dbać, czyszcząc go, karmiąc i kupując mu nowe wyposażenie.

Obóz Dutcha i spółki nie będzie wyłącznie miejscem startu misji fabularnych. Podczas przemierzania Dzikiego Zachodu możemy się w nim zatrzymać, przespać, zjeść coś ciepłego – co w początkowych fazach zabawy, kiedy nasza kiesa jeszcze świeci pustkami, potrafi okazać się kluczowe dla naszego przetrwania. Członkowie gangu chętnie też porozmawiają z Arthurem, podzielą się ciekawymi informacjami lub zlecą poboczne zadania. Aby się odwdzięczyć, nasz bohater może znosić do obozu upolowane zwierzęta oraz fundusze, a w zależności od tego, jak mocno wspomożemy grupę, będzie w niej panować lepsza atmosfera – na przykład po wyjątkowo szczodrym datku nasi towarzysze mogą urządzić sobie tańce.

Jeśli chodzi o walkę, po dwóch godzinach mam przyjemność stwierdzić, że druga część Red Dead Redemption kładzie mniejszy niż pierwsza nacisk na korzystanie z systemu osłon, który nijak nie pasował mi do wizji walk z westernów. Oczywiście, wciąż można przytulać się do ścian, ale gracze z celnym okiem i szybką ręką równie dobrze mogą nieustraszenie kroczyć przez pole bitwy z wiernym rewolwerem w dłoni, odstrzeliwując kolejnych przeciwników. Pomaga w tym naturalnie powracający system Dead Eye, pozwalający spowolnić czas, zaznaczyć konkretne cele, a następnie w ułamku sekundy opróżnić magazynek.

Napady w GTA V podobały się graczom, więc nie braknie ich także w Red Dead Redemption 2.

COUNTRY AND WESTERN

O skali Red Dead Redemption II świadczy także... ścieżka dźwiękowa. Tę stworzył znany z poprzedniej części kompozytor Woody Jackson, który we współpracy z grupą innych muzyków nagrał soundtrack z (uwaga!) 192 (słownie: stu dziewięćdziesięcioma dwoma, nie pomyliłem się) oryginalnymi utworami. Te, według zapewnień autorów, są interaktywne i działają tak, by idealnie wtapiać się w to, co akurat dzieje się na ekranie.

Rockstar zawarł także w grze wręcz absurdalnie szczegółowe opcje personalizacji... w zasadzie wszystkiego. Możemy zmienić kolor poszczególnych części naszego rewolweru, zafundować koniowi gustowną fryzurę i sprawić mu nowe siodło, przyciąć sobie brodę i wąsy, kupić stylowy kapelusz czy „zainwestować” w nową kurtkę... Oczywiście, spora część tych rzeczy ma znaczenie wyłącznie kosmetyczne, ale na przykład ubiór wpływa już w istotny sposób na rozgrywkę – jeśli nie odziejemy się odpowiednio przed wyprawą w mroźne góry, grożą nam potencjalnie śmiertelne odmrożenia. Podobnie zainstalowana u boku naszego wierzchowca torba sprawi, że praktycznie w każdej chwili będziemy mieć dostęp do znacznie większej ilości broni i ekwipunku. Warto jednak zauważyć, że wszystko utrzymane jest w westernowych klimatach i ciężko zrobić ze swojego protagonisty klauna.

Poszczególne elementy interfejsu kryją się w zależności od sytuacji. Studio Rockstar chce, by całe doświadczenie było jak najbardziej kinowe.

Oczywiście przy projekcie tak złożonym parę nut musiało zabrzmieć fałszywie. Przede wszystkim – nie dam za to głowy, ale wydaje mi się, że na razie Red Dead Redemption II nie utrzymuje stałych 30 klatek na sekundę. To pierwsza gra Rockstara tworzona wyłącznie z myślą o konsolach ósmej generacji, a mimo to wygląda na to, że PlayStation 4 i Xbox One nie potrafią w pełni udźwignąć ogromu i piękna wykreowanego przez deweloperów świata. Pamiętajcie jednak, że mowa oczywiście o przedpremierowej wersji gry.

Nasza postać porusza się też dość niezręcznie, przez co kilkakrotnie zamiast preferowanej akcji wykonałem całkowicie inną – przynajmniej raz z dość tragicznym skutkiem. Twórcy bronią się, twierdząc, że ta swoista ociężałość to po prostu charakterystyczny sposób poruszania się Arthura, ale nie wiem, czy to wyjaśnienie mnie przekonuje. Mam też wątpliwości co do skopiowanych z Maxa Payne’a 3 zabójstw prezentowanych w zwolnionym tempie, które zdecydowanie lepiej pasują do klasycznej gry akcji niż interaktywnego westernu, ale to już wyłącznie moje odczucia.

„DWÓJKA”, CZYLI „TRÓJKA”

W 2004 roku na konsolach PlayStation 2 i Xbox pojawiła się gra Red Dead Revolver. Tytuł zaczął powstawać na zlecenie Capcomu. Ostatecznie jednak produkujące go studio Angel zostało przejęte przez Take-Two i przemianowane na Rockstar San Diego. Przeglądu projektów nowo nabytej firmy dokonywał Dan Houser, któremu spodobała się bardzo wczesna wersja gry. Ostatecznie Revolver został ukończony, wydany i sprzedał się zupełnie przyzwoicie. Dalszą część tej historii już znamy.

Pogaduszki w obozie będą okazją do wytworzenia więzi ze swoimi partnerami z gangu, ale też do zdobycia cennych informacji.

Nie licząc drobnych obaw o optymalizację, Red Dead Redemption II powaliło mnie na łopatki swoją złożonością. Bo nie łudźcie się, bynajmniej nie wypisałem tu wszystkiego, co widziałem – nie chcę nikomu zepsuć odkrywania fabuły i rozmaitych smaczków na własną rękę. I o ile zazwyczaj sceptycznie podchodzę do zapewnień o „autentycznych doświadczeniach”, „prawdziwie żyjącym świecie” i „angażującej, kinowej fabule”, tak Rockstar porządnie zasłużył na ów brak sceptycyzmu.

Kiedy wykonałem ostatnie zadanie i siedzący obok deweloper wyciągnął mi pad z ręki, wydałem z siebie stłumiony jęk zawodu. Byłem w stanie zauważyć skazy na wizerunku Red Dead Redemption II, a mimo to tak cholernie żal było mi opuszczać ten świat. Na szczęście – tylko na chwilę, bo już w październiku do niego wrócę.