Testujemy Torment: Tides of Numenera – hardcore’owy RPG o ogromnym potencjale - Strona 2

Po upadku przychodzi czas na wstępną eksplorację – nie pamiętamy wprawdzie, kim jesteśmy, nie wiemy też, gdzie się znajdujemy, a szepczące wokół niezidentyfikowane głosy sugerują zawieszenie w swego rodzaju metafizycznej otchłani. Nie pozostaje nam nic innego, jak przejść do działania. Wykorzystując jeden z trzech atrybutów, tzw. Stat Pools, obejmujących wolę (Might), szybkość (Speed) oraz inteligencję (Intellect), uzyskujemy dostęp do części swoich wspomnień. Interfejs gry prezentuje się przy tym bardzo intuicyjnie i pozwala na natychmiastowe zrozumienie, na czym będą opierać się sekwencje interaktywne – wspomniane atrybuty umożliwiają wykonanie poszczególnych czynności. W zależności od stopnia rozwinięcia danej umiejętności działanie może się powieść lub nie, poprawiając nieco ogólne statystyki bohatera. Sekwencja wprowadzająca jest jednak dość uboga – ponieważ ma służyć pokazaniu ogólnej atmosfery, momenty, w których bezimienny bohater (znany również jako Ostatni Wygnaniec) odkrywa na nowo poszczególne zakamarki swojej pamięci, pełnią funkcję środków podkreślających mistyczność przygody.

Obszerne opisy będą towarzyszyć rozgrywce na każdym kroku.

Odpowiednią interpretację poszczególnych wspomnień zapewnia szeroki wachlarz opcji pozwalających – oprócz lepszego poznania treści retrospekcji – podjąć działanie decydujące o przebiegu danej sytuacji. System ten podkreśla „literackość” produkcji, którą twórcy zachwalają (albo – w zależności od perspektywy – którą straszą) we wszystkich materiałach promocyjnych. Początek symbolicznie zwiastuje zatem kierunek, w jakim produkcja będzie podążać – przygotować powinniśmy się na ściany tekstu, gęsty klimat i istotność podejmowanych wyborów, a nade wszystko na spowitą mgiełką tajemnicy historię osadzoną w równie tajemniczym, fascynującym świecie.

Przebudzenie

Druga sekwencja stanowi bezpośrednie następstwo upadku – bohater budzi się w małej komnacie, gdzie zastaje dwójkę swoich kompanów i rozbity (przez jego ciało) sarkofag. Początkowo obrazek ten przywodzi na myśl pierwsze minuty starego Tormenta – gra natychmiast sugeruje zresztą, by rozejrzeć się wokół lub porozmawiać z towarzyszami. Eksploracja i interakcja są bowiem esencją Tides of Numenera płynnie łączącą elementy mechaniki z elementami fabularnymi. Mimo że zaprezentowane w tym segmencie dwie lokacje (poza komnatą odwiedzić możemy jeszcze otaczający ją fantastyczny „przedsionek”) nie powalają rozmiarami, ich projekt zapowiada gratkę dla fanów wsiąkania w klimat produkcji poprzez poznawanie samego miejsca akcji. Przyjrzeć możemy się niemal każdemu detalowi świata – i niemal z każdym wejść w interakcję. „Nieprzydatne” elementy krajobrazu opatrzone zostały krótkimi opisami poszerzającymi nieco wiedzę o otaczającym bohatera środowisku.

Pobudka przy rozbitym sarkofagu z dwoma towarzyszami u boku. To musiała być długa noc.

Obiekty lub zjawiska interaktywne zachowują się natomiast zupełnie jak postacie niezależne – nic nie stoi na przeszkodzie, by wszcząć z nimi rozmowę, wysłuchać, co mają do powiedzenia, bądź wymusić reakcję na wykonaną przez nas czynność. W tym celu wykorzystujemy wspomniane trzy rodzaje umiejętności, wybierając odpowiedni stopień danego skilla (w zależności od tego, jak bardzo chcemy zwiększyć prawdopodobieństwo powodzenia podjętej akcji) i sprawdzając, czy prowadzi do zamierzonego efektu. Większość czynności komentuje na ogół któryś z towarzyszy protagonisty, za jednym zamachem ujawniając swój charakter, poszerzając fabularny aspekt zadania i sugerując alternatywne podejścia.