Zimna wojna na gorąco - recenzja gry Wargame: Zimna wojna

Niedoszłe starcie między NATO a sowietami przedstawiano w grach już wielokrotnie. W naszej pamięci szczególne miejsce zajmują takie tytuły jak Operation Flashpoint: Cold War Crysis czy World in Conflict, teraz do tego grona ma okazję dołączyć Wargame: Zimna wojna francuskiego studia Eugen Systems.

Twórcy R.U.S.E i Act of War: Direct Action mają ogromne doświadczenie w gatunku RTS-ów, jednak Wargame można uznać za ich najambitniejszy i najbardziej ryzykowny projekt. Korzystając ze sprawdzonego w R.U.S.E silnika IRISZOOM, postanowiono stworzyć pozycję, która testuje granicę między przystępnym RTS-em a realistyczną grą wojenną czasu rzeczywistego. Deweloperzy sami przyznają, że ich inspiracją były stare strategie pokroju Steel Panthers i symulatory tworzone przez Microprose w latach 90., zapomnijcie więc o rozbudowie bazy czy supermocach-fortelach. Trzeba przyznać, że efekt tego eksperymentu okazuje się zadziwiająco udany.

Gra operuje symboliką NATO, co pomaga w budowaniu sztabowej atmosfery.

Single player przenikający multiplayer

Wargame: Zimna wojna to tytuł stawiający na multiplayer, dlatego obawiałem się, jak w ostatecznej wersji potraktowany zostanie użytkownik, którego nie interesuje taka forma współzawodnictwa. Eugen może nie stworzyło ogromnej dynamicznej kampanii z mapą Europy, jaka marzyła się wielu z nas, ale i tak tryb single nie został potraktowany po macoszemu. Gracza czekają cztery kampanie, podzielone na 22 misje, osadzone w okresie 1975-1985, a przedstawiające różne scenariusze konfliktu Wschód-Zachód.

Mamy więc kryzys w stosunkach NRD-RFN, sowiecką interwencję w Polsce czy też atak wojsk Układu Warszawskiego podczas manewrów NATO. Tak, Polska odgrywa w grze dość znaczącą rolę, co jest powodem do radości, z drugiej strony fakt, że wcielamy się w dowódcę wojsk sowieckich walczącego przeciwko Ludowemu Wojsku Polskiemu, to akurat nie najmilsze zadanie.

Przerywniki filmowe to bardzo miły dodatek do kampanii.

Pierwsze misje w kampanii pełnią rolę samouczka i niestety, nie sprawdzają się w tym za dobrze. Krótkie komunikaty nie odkrywają przed nami niuansów rozgrywki, a ponadto już w trakcie nauki musimy szybko podejmować decyzje, ponieważ wróg nie śpi. Do tego zdarzają się błędy merytoryczne, klawisz M bynajmniej nie jest skrótem, który spowoduje szybsze poruszanie się jednostki po drogach. Wargame to gra na tyle rozbudowana, że zasługuje na porządny tutorial, wyjaśniający mechanikę rozgrywki. Nie pomaga tu tryb bitwy 1 na 1 z AI, który aż się prosi, aby dodać możliwość walki kilku graczy z komputerowym przeciwnikiem.

Poziom trudności kampanii jest wysoki, nieraz zdarzy Wam się trzymać kciuki za własne oddziały uparcie trwające na ostatniej linii obronnej. Za każdą misję przyznawane są gwiazdki dowodzenia, jeden z najważniejszych elementów gry, pozwalający odblokować kolejne jednostki. Zazwyczaj otrzymujemy je, zdobywając następne poziomy w trybie multiplayer, jednak twórcy Wargame zdecydowali się premiować również graczy, którzy poświęcili swój czas na przejście kampanii. W efekcie nikt, gdy zaczyna grę w sieci, nie jest skazany na używanie tylko podstawowych jednostek.

Same zmagania multiplayer to esencja Wargame. Gra śledzi nasze postępy, pozwala organizować się ze znajomymi i rozgrywać mecze rankingowe i nierankingowe. Zabawa polega na niszczeniu wrogich sił do ustalonej wartości lub jak największej ich ilości w określonym czasie. Istotna jest więc odpowiednia konstrukcja armii, zajmowanie punktów, które pozwolą nam wzywać posiłki, i ostrożne dysponowanie drogimi jednostkami. Rozgrywka na 11 dostępnych mapach okazuje się dzięki temu niezwykle wciągająca. Pewną niedogodnością jest brak matchmakingu w zwykłych starciach i wątpliwa jakość doboru poziomu graczy w matchmakingu rankingowym.

Generał i jego mapa

Dobry i intuicyjny interfejs to w przypadku RTS-a rzecz niezwykle ważna, a w przypadku strategii takiej jak Wargame, w której walczą całe kompanie, to element kluczowy. Panowie z Eugen dzięki możliwości szybkiego przybliżania i oddalania widoku, jaką oferuje silnik IRISZOOM, sprawili, że po kilku potyczkach w pełni ogarniamy, co dzieje się na mapie.

W Wargame nie zdecydowano się na użycie jaskrawych kolorów, mających zwrócić uwagę i pomóc graczom w zorientowaniu się, co jest czym, tu dominuje niebieski, czerwony i szarość. Czołgi nie zostały oznaczone ikoną małego czołgu – postawiono na symbolikę NATO. W efekcie mamy wrażenie, że siedzimy nad mapą sztabową, a nie placem zabaw. A trzeba zaznaczyć, że pola bitew bywają ogromne.

Odpowiednia mieszanka wyrzutni rakiet ziemia powietrze i artylerii lufowej.

Istotną bolączką tego tytułu jest brak kilku przydatnych rozkazów, jakie moglibyśmy wydać jednostkom. Praktycznie każda współczesna gra strategiczna pozwala wybrać kierunek, w którym zwróci się oddział, nikt nie chce przecież, aby jego czołg stał tyłem do wroga. Niestety w Wargame takiej funkcji nie znajdziemy. Podobnym problemem jest niemożność zmiany formacji czy wydania rozkazu odwrotu na wstecznym biegu lub dodania jednostki do zaznaczonej już grupy.

Skróty klawiszowe jak zwykle ułatwiają zabawę, jednak dobór niektórych z nich jest nie do końca trafiony. Średnik jako przejście do rozkazu szybkiego ruchu po drogach? Wybór wątpliwy i – co najgorsze – nie mamy możliwości szybkiej modyfikacji klawiszologii z poziomu gry.

M1A1 Abrams kontra hordy T-72A

Twórcy Wargame: Zimna wojna chwalą się, że w ich produkcji znajdziemy 361 autentycznych jednostek i pojazdów bojowych z lat 70. i 80. Trzeba przyznać, że ich liczba oraz jakość wykonania robią niesamowite wrażenie. Warto jednak zaznaczyć, że w grze nie uświadczymy samolotów czy broni jądrowej, czyli sprzętu, który zdaniem Eugen Systems nie pasuje do skali tego tytułu.