Fallout 2 - recenzja gry

Starsi gracze pamiętają zapewne furorę, jaką swego czasu (a dokładniej w lipcu roku 1997) zrobił Fallout. O grze tej mówiło się, że wnosi niezbędny powiew świeżości do skostniałego wówczas gatunku RPG, że ratuje go wręcz od zapaści (można było bowiem znaleźć i takich, którzy przewidywali rychły koniec komputerowych RPG). Swój sukces Fallout zawdzięczał przede wszystkim klimatowi – osadzony w wiernie oddanym świecie postnuklearnym, ze zdumiewającą precyzją ukazywał wszystkie niemal aspekty życia społeczeństwa ludzkiego po zagładzie atomowej. Przy tak dużym powodzeniu gry tajemnicą poliszynela było, że prędzej czy później panowie z Black Isle (twórcy Fallouta) wypuszczą „dwójkę”. Rzeczywiście, po ponad roku ujrzała ona światło dzienne i choć oprócz jeszcze większego i wierniejszego świata gry nie wniosła do gatunku praktycznie nic nowego, z miejsca przyćmiła blask części pierwszej.

Fabuła Fallouta 2 stanowi logiczną kontynuację „jedynki”. Po uratowaniu świata od Mastera (co pamiętają zapewne wszyscy fani pierwszej części), nasz bohater zostaje wyklęty ze swojego Vaulta. Wędruje na północ przez Wielkie Kaniony, by osiąść w jakiejś małej, nieznanej bliżej wiosce. Ty, jako gracz, wcielasz się w postać potomka ów legendarnego Vault Dwellera. Twoje plemię znajduje się w bardzo trudnej sytuacji – panują głód i zaraza. Wioska dogorywa i tylko ty możesz ją uratować. Starsza plemienia wysyła Cię z trudną misją odnalezienia urządzenia o nazwie Garden of Eden Creation Kit, jedynego ratunku dla wioski. Trop prowadzi do Vault 13 - macierzystego, na pół legendarnego schronu Twego przodka. Lokalizacja schronu pozostaje tajemnicą; twoje jedyne wskazówki, a właściwie pamiątki po Vault Dwellerze to „firmowy”, niebieski kombinezon z napisem „Vault 13” (w wiosce uważany za relikwię) i manierki z tymże logo Schronu 13-tego, które o dziwo były ostatnio sprzedawane w wiosce przez wędrownego handlarza, Vica. To właśnie jego musisz odnaleźć, co nie jest jednak takie łatwe, bo handlarz przepadł jak kamień w wodę. Oczywiście odnalezienie Vica jest tylko jednym z etapów dotarcia do celu, fabuła bowiem rozwija się w grze niczym w dobrym kryminale – jak po kłębku.

Zanim zaczniemy rozgrywkę należy stworzyć swoje komputerowe alter ego. Leniwym autorzy dali do dyspozycji trzy predefiniowane postacie – zręcznego złodziejaszka Mingana, osiłka Narga oraz uroczą, charyzmatyczną Chitsę. Niezadowoleni z ich domyślnych ustawień będą mogli je modyfikować. Osobiście polecam jednak stworzenie swojego własnego bohatera od zera. W ten sposób dostajemy dokładnie to, czego chcemy. A możliwości jest naprawdę wiele. Oprócz takich „drobiazgów” jak imię, płeć i wiek, naszego bohatera opisuje siedem podstawowych charakterystyk (siła, percepcja, wytrzymałość, charyzma, inteligencja, zręczność i szczęście) oraz osiemnaście różnorodnych umiejętności (od biegłości w posługiwaniu się wszelakimi typami broni, poprzez umiejętności lekarskie do hazardowych). Z tych osiemnastu umiejętności wybieramy sobie trzy sztandarowe, które rozwijać się nam będą dwa razy szybciej od pozostałych. Dodatkowo możemy sobie wybrać dwie spośród szesnastu cech. Każda z nich ma jednak plusy jak i minusy. I tak np. finesse powiększa o 10% szansę na trafienie krytyczne, ale zmniejsza ilość obrażenia zadawanego przy użyciu broni, a sex appeal sprawia, że nasz bohater pociąga osobniki płci przeciwnej, ale zarazem wzbudza zazdrość wśród członków swojej płci.