MDK

MDK to jedna z najlepszych gier akcji TPP z lat 1996-2001 wraz z Tomb Raider 1-4, Indiana Jones & Infernal Machine, Shadow man, Drakan-Order The Flame, Soul Reaver 1 i 2, Nightmare Creatures, Urban chaos, Outcast, Giants: Citizen Kabuto, Heavy Metal: F.A.K.K.2, Oni, Devil May Cry, Max Payne, GTA III.

W grze MDK wcielamy się w postać Kurta, który ma uratować ziemię przed najazdem obcych. Postać obserwujemy w widoku TPP. Postać potrafi biegać, skakać, strzelać. Możemy też włączać wbudowany w kombinezon spadochron i uaktywniać zamontowany w hełmie system celowniczo-snajperski. Grywalność tej gry jest wręcz powalająca zarówno w trybie TPP i snajperskim, a humor potrafi rozłożyć na łopatki. Bardzo ciekawie przedstawia sie dostępne w grze uzbrojenie od karabinu maszynowego i granatów, aż po dosteone w trybie snajpera bomby, rakiety i samonaprowadzające się kule i wiele innych niespodzianek. Gra zawiera też mnóstwo humorystycznych broni jak najmniejsza bomba nuklearna czy Dummy Decoy czyli nadmuchana lalka zajmująca uwagę nieprzyjaciół.

Gra zawiera sześć rozległych poziomów, które przygotowano z dbałością o detale. Na końcu każdego poziomu czeka wspaniale zaprojektowany boss. Mamy po sobie kolejne sekwencje na danym poziomie w których musimy wykazać się zręcznością, spostrzegawczością i umiejętnością kojarzenia faktów. MDK łamie wiele standartów i wprowadza porcję nowości. Kombinezon Kurta okazuje się przemyslanym urządzeniem. Możemy unosić naszego bohatera do góry, a tryb snajperski to prawdziwe arcydzieło i za niego nalezy się autorom gry ze studia Shiny nagroda Nobla w dziedzinie gier komputerowych.

Na potrzeby gry przygotowano znakomity engine 3d odpowiadający za generowanie grafiki. Wyświetla obraz przypominający film kinowy. W połączeniu z muzyką i efektami dźwiękowymi gracz miał wrażenie jakby uczestniczył w filmie. Trzeba pamiętać, że najładniejszą grą 3d w 1996 roku był Tomb Raider, a 1997 roku właśnie MDK. Ale sama animacja poruszania się postaci oraz płynność i dynamika rozgrywki to duża przewaga MDK mimo, że obie gry z widokiem TPP dzieli tylko pół roku. Oczywiście w porównaniu z Tomb Raider poziomy wydają się uproszczone więc zawsze coś za coś. Jednak główny nacisk w MDK położono na coś innego niż w grze Core Design, bo dynamikę i walki. Przeciwnicy w MDK to w pełni trójwymiarowe postacie. Można odstrzelić im rękę lub nogę, a ranni podnoszą ręcę prosząc o litość. Nasz postać, która zajmuje wiele na ekranie jest znakomicie animowana, a tekstury nie rozłażą się. Swego czasu ta gra chodziła płynnie nawet na Pentium 90 co dawało do myślenia programistom od Tomb Raider 2 w 1997 roku. W trybie snajpera można znajdujący się gdzieś w oddali obiekt o wielkości jednego piksela przybliżyć w czasie rzeczywistym x100 bez najmniejszej utraty jakości grafiki co było fenomenem w grze 3d z 1997 roku. Niemożliwe wtedy stało się faktem. Mozna powiększać wszystko co jest w polu widzenia. Zresztą tylko w ten sposób mozna łatwo pokonać bossów strzelając w słabe punkty chocby oczy. Oprócz głównego okna celowniczego na górze ekranu znajdują się trzy małe wyświetlacze. Wystrzeliwując pociski można obserwować ich drogę i widać tam dokładnie czy pocisk dotarł na miejsce przeznaczenia. Ważnym punktem oprawy jest design. Chodzi o pracę nad wyglądem gry, poszczególnymi postaciami i efektem końcowym. Przy MDK koncepcyjne zadania wykonywali profesjonalni rysownicy, a dopiero z ich dzieł graficy przygotowali oprawę produktu. W MDK koncept obcych i cała przygotowana pod to oprawa gry zrywa kask. Czasem jest groźnie, a czasem śmiesznie. Zawsze jest niesamowicie. Pompatyczna niemal kinowa muzyka pojawia się tylko w wybranych momentach jak w filmach. Szkoda, że gra nie ma modów graficznych z duzo lepszymi teksturami jak choćby do Tomb Raider 1-3, które niesamowicie zyskały wizualnie dzięki modderom, a zwłaszcza jedynka. Mam nadzieję, że MDK 1 też kiedyś doczeka się.

Poziom 1 na załączonym filmie.
https://www.youtube.com/watch?v=LU5_eQm3T8Q&list=PL2wOewndzCbhFiIKe1CrIg4tp4AyY6S8B&index=1&ab_channel=Sekarthis

MDK. Pamiętam jak za dzieciaka grał w to ojciec. Ja odpaliłem to wczoraj pierwszy raz. Początek gry. Za pomocą spadochronu zdobądź moździerz. Nie udaje mi się klawiaturą ani padem ani joystickiem. Rzucam w cholerę. Nie mam cierpliwości na starość do gier tego typu. Trudno. W dodatku brak zapisu gry w dowolnym momencie (chyba że o czymś nie wiem) też mnie odrzuca z automatu. Może i klasyk ale tryb rozgrywki kompletnie nie dla mnie.

beznadzieja, graficznie żal, masakra, lepiej zacząć od MDK 2 xd

Gry komputerowe nauczyły nas jednego. Świat ratują bohaterowie! Paladyni! Komandosi! Szpiedzy! Cyborgi! Magowie! Rycerze! Mistrzowie Sztuk Walki! Macho, którzy mają big cojones… A co gdyby za ratowanie świata wziąłby się, bo ja wiem… zwykły dozorca? W końcu na sprzątaniu się zna, to by mógł sprzątnąć kilku kosmitów.

MDK to strzelanina z widoku trzeciej osoby z elementami platformowymi, która miesza ze sobą wartką akcję i komedię sytuacyjną. Istnieje wiele rozwinięć tego skrótu , jednym z nich jest Max-Doc-Kurt, czyli trójka bohaterów gry. Max jest cybernetycznym, humanoidalnym psem z sześcioma kończynami (posiada dwie nogi i cztery ramiona, a tak w ogóle wabi się Bones, tylko sam siebie woli nazywać Max) i zamiłowaniem do cygar, Dr Fluke Hawkins to szalony naukowiec, który mógłby zostać mentorem MacGyver’a, natomiast Kurt jest dozorcą na stacji kosmicznej doktorka. Gdy źli kosmici przybyli, by splądrować zasoby ziemi, doktor stworzył specjalny kombinezon ze spadochronem i naręczny karabin maszynowy, który można zamontować do specjalnego hełmu, by używać go jako karabinu snajperskiego. Kombinezon został wręczony Kurtowi, dostając za zadanie niszczenie mobilnych baz wroga. Do samych baz Kurt desantuje się bezpośrednio ze stacji kosmicznej, bo… czemu nie? Brzmi abstrakcyjnie? Może, ale ta gra ma taki właśnie klimat i za to została pokochana przez graczy i recenzentów.

Za niecałe 40 zł można grę zakupić na GOG-u, natomiast ceny używanych wersji płytowych wahają się między 70, a 180 zł.

Graficznie gra się zestarzała, ale najbardziej dokucza niska rozdzielczość, bo same animacje i wygląd kosmitów nie są najgorsze. Zwłaszcza lokacje są wspaniale zaprojektowane i każda ma odmienny klimat. Należy nadmienić, że każdy City Minecrawler (bo tak się nazywają mobilne bazy kosmitów) zarządzany jest przez innego „boss’a” – pilota, który jest jednostką indywidualną i potyczki wyglądają z każdym inaczej. Ciekawostką jest fakt, że sterowany przez gracza protagonista jest… płaską teksturą. Tak, poza sekwencją początkową i końcową, bohater jest tylko sprite’em.

Wspaniale wypada ścieżka dźwiękowa, która świetnie komponuje się z akcją gry. Jest klimatyczna i budująca napięcie. Ponadto, w wersji gry na GOG-a, można ją pobrać za darmo.

Największą bolączką jest sterowanie. Ok, można się do niego przyzwyczaić, ale brakuje tutaj „strafe’a” w obecnie znanej nam odsłonie. Można wcisnąć klawisz odpowiedzialny za strafe’owanie i za pomocą myszy poruszać protagonistą, ale z drugiej strony wyłączy nam to obracanie się postacią. Uciążliwe jest również, że poruszanie myszą przód-tył nie powoduje rozglądania się, tylko poruszanie. Dlatego postać podczas rozglądania czasem przystopuje, lub pobiegnie jeszcze szybciej.

Uciążliwy może być też brak zapisu w dowolnym momencie. Gra co prawda nie jest nie wiadomo jak trudna, ale misje, choć jest ich tylko kilka, to są dość długie. Zapis gry dostępny jest tylko między misjami, więc w razie czego, trzeba zaczynać misję od nowa.

Sama rozgrywka jest niczym połączenie Quake’a i Tomb Raider’a. W grze jest bardzo dużo akcji, gdzie palec jest praktycznie przyklejony do lewego przycisku myszy, ale jest również dużo etapów platformowych, a nawet zagadek środowiskowych, które o dziwo… nie są irytujące i nie przeszkadzają. Do tego w grze zawarte jest kilka mini-gier, które również wpasowują się idealnie do rozgrywki. Np. sekwencja początkowa, w której Kurt desantuje się ze stacji kosmicznej bezpośrednio na City Minecrawler’a i jako gracz musimy unikać wrogiego radaru i rakiet, przy okazji zbierając zapasy zrzucane nam przez doktorka (jakby nie mógł ich dać przed skokiem?).

Gra zawiera dużo „kreskówkowego” poczucia humoru. Nic dziwnego, w końcu twórcy odpowiadają również za grę Earthworm Jim, która dostała później animowaną adaptację. I tak kosmici pokazują nam tarcze strzeleckie, rzucają się trzęsąc ze strachu na ziemię (przy bombardowaniu), czy pewni dużej odległości machają do nas prowokacyjnie, a nawet wypinają tyłki (czy co tam kosmici mają, zamiast tyłków). Grę ogrywałem po około 20 latach, ale nadal bawi mnie „najmniejsza eksplozja nuklearna na świecie”. ??

Podsumowując, MDK to świetny TPS w klimatach sci-fi z elementami platformowymi polany dużą dawką humoru. Choć graficznie gra się zestarzała, to ścieżka dźwiękowa jest świetna, a sama rozgrywka sprawia dużo frajdy.

PLUSY:
+ Humor.
+ Elementy akcji, platformowe i zagadki świetnie się uzupełniają. Żadne z powyższych elementów nie jest nużący.
+ Ścieżka dźwiękowa.

MINUSY:
- Strona wizualna może w obecnych czasach odrzucić niektórych graczy.

MDK - recenzje graczy