Ucieczka - taktyki | Wyścig | Pro Cycling Manager Tour de France 2010
Aktualizacja:
Ucieczka - taktyki
Ucieczka to najbardziej efektowny, ale i najtrudniejszy do wykonania sposób na etapowe zwycięstwo. Dość powiedzieć, że szansa na udane zakończenie tego manewru oscyluje w granicach maksymalnie 10%, co tylko pokazuje, jak niewdzięczną robotą jest prowadzenie grupy ucieczkowej lub uczestniczenie w niej. Oderwanie się od peletonu niesie ze sobą jednak nie tylko końcowy wynik, ale też i wiele korzyści płynących z udanych ataków w trakcie wyścigu.
Podstawowym kryterium przy planowaniu ucieczki jest ukształtowanie trasy. Najwięcej profitów przynosi atak podczas zjazdu - wtedy to zawodnik traci najmniej sił na wykonanie akcji i może oddalać się od grupy przez dłuższy czas, co oczywiście daje większy dystans dzielący ucieczkę od peletonu tudzież kolejnej grupy atakujących. Nie atakujemy na podjazdach - jest to zupełnie niepraktyczne i nie daje praktycznie żadnych szans na powodzenie akcji - po kilkunastu sekundach zostaniemy z powrotem wchłonięci przez peleton. Ciężko także liczyć na powodzenie ucieczki w etapie ze sporą liczbą wzniesień - może się to udać co najwyżej na płaskim terenie pomiędzy kolejnymi szczytami.
Kolejną ważną sprawą jest charakterystyka kolarza przymierzającego się do ucieczki. Jeśli mamy do czynienia z etapem typowo górzystym, szansę w powodzeniu ucieczki możemy upatrywać tylko w zawodnikach o profilu górskim, potrafiących szybko i efektownie wspinać się na szczyty. Podobna sytuacja odnosi się również do odcinków na płaskim terenie. Bardzo ciężko jest uciec w pojedynkę - uciekinier-samotnik po pewnym czasie traci tempo i nie potrafi narzucić sobie potrzebnej do wykonania skutecznego ataku prędkości. Atak w grupie jest łatwiejszy i bardziej efektywny - co jakiś czas zmieniają się liderzy grupy, co pozwala utrzymać tempo ucieczki, a także pozwala na schronienie się za innymi kolarzami, korzystając z tunelu aerodynamicznego i nie tracąc niepotrzebnie sił. Podczas ataku warto także korzystać z żelu energetycznego - choć to jednorazowe wzmocnienie sił, dodaje energii na kilka kilometrów więcej, co w obliczu ucieczki może przełożyć się nawet na kilkadziesiąt sekund dodatkowej przewagi.
Ucieczka jest także dobrym sposobem na walkę o górskie i sprinterskie premie. Sytuacje, w których walka o punkty na trasie toczy się zazwyczaj podczas masowego sprintu z peletonu należą do rzadkości. Obserwujmy ucieczki od samego początku etapu - jeśli trasa jest gęsto usiana różnego rodzaju bonifikatami, warto wysłać również swojego przedstawiciela do grupy atakujących. Wtedy to trzeba zaopiekować się o atak lub sprint tuż przed punktem z premią. Jeśli peleton jedzie w skomasowanej grupie, najlepszym sposobem na zdobycie sprinterskiej premii jest wyrwanie się przed szereg na 5 km przed punktem pomiaru. Zupełnie inaczej postępujemy w przypadku premii górskich - tutaj najlepszą taktyką jest szybki sprint na ostatnich metrach z wysuniętym liderem "górali". Walka o premie się opłaca - to zawsze kilka-kilkanaście dodatkowych sekund do sumarycznego czasu zarówno etapu, jak i wyścigu.
Ucieczka pomaga także w rozerwaniu stawki kolarzy. Opłaca się to głównie podczas górskich etapów, kiedy peleton dzieli się na kilka mniejszych grupek. Na taki atak wysyłamy słabszych zawodników - co prawda szarpiąc peleton nie osiągną wielkiego sukcesu, jednak te działania i tak są ukierunkowane na wynik lidera grupy, który może wykorzystać to na ostatnich metrach finałowej wspinaczki, korzystając z zapasu sił.
0
Komentarze czytelników
Zabrania się kopiowanie jakichkolwiek obrazków, tekstów lub informacji zawartych na tej stronie. Strona nie jest powiązana i/lub wspierana przez twórców ani wydawców. Wszystkie loga i obrazki są objęte prawami autorskimi należącymi do ich twórców.
Copyright © 2000 - 2025 Webedia Polska SA wszelkie prawa zastrzeżone.