Jak wyglądają nowe gry na CRT? Monitor kineskopowy – wady i zalety. W czym ekrany CRT są lepsze od płaskich następców?
- W czym ekrany CRT są lepsze od płaskich następców?
- Jak wyglądają nowe gry na CRT? Monitor kineskopowy – wady i zalety
- Otwarte światy na monitorze CRT
- Interesuje Cię retro granie? Kup CRT!
Jak wyglądają nowe gry na CRT? Monitor kineskopowy – wady i zalety
Pierwszą rzeczą, która przeszkadza po włączeniu współczesnych produkcji na LG Flatron F700B, wcale nie jest niska rozdzielczość. Większy dyskomfort powodowały u mnie niewielkie rozmiary samego wyświetlacza - 16 cali (na co dzień korzystam z 34-calowej ultrapanoramy) i format 4:3. Już dobrych kilka lat temu uznałem, że 16:9 to dla mnie zbyt mało i przesiadłem się na 21:9. Powrót do przeszłości w pierwszej chwili mnie nie zachwycił. Do wszystkiego da się jednak przyzwyczaić. Grając dłużej, prawie mi się to udało. Pełnym sukcesem zakończyła się natomiast próba zwiększenia rozdzielczości. Nie róbcie tego jednak zbyt pochopnie. Może być to bowiem historia z cyklu „operacja się udała, ale pacjent umarł”.
MONITOR KINESKOPOWY A ROZDZIELCZOŚĆ NATYWNA
My, gracze przyzwyczailiśmy się do tego, że każdy monitor LCD ma w swojej specyfikacji pozycję „natywna rozdzielczość”. Opisuje ona jednocześnie maksymalną i domyślną rozdziałkę, przy której to obraz będzie wyglądał najlepiej. Przy monitorach kineskopowych jest z tym nieco inaczej. Bardziej trafnym określeniem niż „natywna” jest „maksymalna”. CRT to dość elastyczny twór będący w stanie wyświetlić wiele różnych rozdziałek w taki sposób, jakby każda z nich była tą natywną (gdy od maksymalnej schodzi się w dół). To zresztą jedno z bardziej popularnych haseł reklamujących sprzęt z lampą katodową.
Z maksymalnej według LG wartości 1280 x 1024 pikseli mogłem przeskoczyć na wysokie współczesne poziomy. Wystarczyło ręcznie ustawić pożądaną rozdziałkę w Panelu sterowania NVIDIA. Wiąże się to z ryzykiem uszkodzenia ekranu, chociaż zdania na ten temat są podzielone. Niemniej radzę podchodzić do ustawiania wyższej rozdzielczości niż ta maksymalna podana przez producenta z dużą ostrożnością. Ja sobie ostatecznie odpuściłem, bo i tak koniec końców nie ma to większego przełożenia na poprawę jakości. Manualne zwiększanie rozdziałki działa na zasadzie supersamplingu. Do tego okrągłe „piksele” nie pozwalają na uzyskanie idealnie równych krawędzi. Widać to szczególnie wyraźnie, gdy wyświetlany jest tekst. Powodów do narzekania jest więcej.
Mój model nie zachwyca maksymalnym poziomem jasności. Ekran jest ciemny, co jest szczególnie problematyczne w dzień. W nocy nie dokucza to już tak bardzo. Po zmroku na wierzch wychodzi też jeden z większych atutów starych monitorów. Mowa o głębokiej czerni. Pozostając przy kolorach, trzeba przyznać, że monitory kineskopowe charakteryzują się ich wiernym oddaniem i to nawet, gdy na ekran spojrzy się z boku. Kąty widzenia są tu szerokie. Obecnie właściwość ta jest znana głównie z wyświetlaczy opartych na matrycy IPS. Kuleje natomiast kontrast. Ten jest po prostu niski. Jak widać, monitory bazujące na działku elektronowym to konstrukcje, które ciężko jednoznacznie ocenić. Słabsze strony przeplatają się tutaj z mocnymi punktami. Nie ma jednak wątpliwości, że pod co najmniej jednym względem stare ekrany biją najdroższe i najbardziej zaawansowane technologicznie modele LCD – nawet te stworzone z myślą o profesjonalnych graczach. O co chodzi?
Współczesnym graczom nieobce jest zjawisko ghostingu. Powidoki są widoczne nawet na monitorach 240 Hz z czasem reakcji na poziomie mniejszym niż 1 ms (GTG). Najprościej da się je dostrzec w dynamicznych ścigałkach i FPS-ach. Zupełnie inaczej jest w przypadku stareńkich CRT. Tutaj niedogodność ta w zasadzie nie występuje. Sprawia to wrażenie, że wszystko działa szybciej. Płynność i „czystość” obrazu nawet podczas najszybszych akcji jest wręcz niewiarygodna. Sprawdziłem to przede wszystkim w świeżych produkcjach. Ciężko obecnie znaleźć bardziej dynamiczną sieczkę niż ta w Doom Eternal. Klarowność obrazu po uruchomieniu gry na monitorze CRT winduje wrażenia na nowy poziom. Grając na wyświetlaczu VA niejednokrotnie gubiłem się i traciłem orientację podczas szybkiej walki. Na kineskopie problem ten nie występował. Pojawił się za to inny.
Przed swoim pierwszym pecetem, potrafiłem przesiedzieć od kilku do nawet kilkunastu godzin bez robienia przerw. Gdy po latach powróciłem do monitora kineskopowego, odczułem zmęczenie oczu już po około półtorej godzinie. Było ono na tyle uciążliwe, że nie potrafiłem tego przełamać i musiałem na kilka minut odejść od ekranu, aby powrócić do niego na kolejną godzinę. Stare urządzenia męczą wzrok znacznie szybciej niż nowoczesny typ, ale można się do tego koniec końców przyzwyczaić, co udało mi się osiągnąć wiele lat temu.
Wracając do gier, oprócz Doom Eternal miałem na dysku jeszcze kilka tytułów pobranych z myślą o przetestowaniu ich na CRT. Jakie były moje wrażenia? Na pewno najsłabiej prezentowało się Anno 1800. Wszystko przez ograniczone pole widzenia wynikające z formatu 4:3. Porównując to z obszarem wyświetlanym na 34-calowej ultrapanoramie 3440x1440 pikseli… w ogóle nie ma sensu tego ze sobą zestawiać. A propo proporcji obrazu, nie wspominałem o tym wcześniej, ale żadne współczesne produkcje nie miały żadnego kłopotu z uruchomieniem się w niskiej rozdzielczości i formacie 4:3.
