The Elder Scrolls V: Skyrim - E3 2011 - pierwsze spojrzenie

Skyrim to bez wątpienia najmocniejszy tytuł, jaki firma Bethesda Softworks przywiozła ze sobą do Los Angeles na targi E3. Amerykanie najwyraźniej zdają sobie sprawę z ogromnego zainteresowania, jakie towarzyszy kolejnej odsłonie cyklu The Elder Scrolls, dlatego postanowili porządnie zaprezentować przybyłym dziennikarzom swoje najnowsze dzieło. Dzisiejszy pokaz gry trwał przeszło czterdzieści minut, a w trakcie niego zobaczyliśmy wszystkie najważniejsze cechy „piątki” i to nie na bazie starannie wyselekcjonowanego fragmentu, jak to zwykle w takich przypadkach bywa, ale podczas bardzo luźnej, swobodnej rozgrywki.

No, właśnie – swoboda. To najważniejsza cecha każdej gry z serii The Elder Scrolls i Skyrim nie okazał się w tej kwestii żadnym wyjątkiem. Wolność widać przede wszystkim w eksploracji świata – prowadzący prezentację Todd Howard przekonuje nas, że nasz podopieczny może udać się w dowolnym kierunku i robić to, na co ma ochotę. Obracając kamerę dookoła kontrolowanej postaci, zatrzymuje się na majaczącym w oddali, pokrytym śniegiem szczycie. „To nie jest dekoracja” – zapewnia główny projektant. – „Jeśli będziesz mieć na to ochotę i poświęcisz temu zadaniu wystarczająco dużo czasu, możesz wdrapać się na tę górę”. Wierzę mu na słowo.

Były obawy że nie będzie można w Skyrim jeździć na koniu, niepotrzebnie.

Howard posuwa się powoli odosobnionym, górskim szlakiem i rzuca pierwszą liczbą. W grze ujrzymy pięć dużych miast, ale oznaczonych na mapie lokacji będzie kilkadziesiąt razy więcej. Jego zapewnienia nie wzbudzają słowa sprzeciwu – na umieszczonym u góry ekranu kompasie, który pełni dokładnie taką samą funkcję jak kierunkowskaz w Oblivionie, co rusz pojawiają się kolejne ikony symbolizujące interesujące miejsca, takie jak np. wioski czy kopalnie. Todd uruchamia na moment mapę, żeby pokazać przemierzany aktualnie obszar w szerszej perspektywie – trudno wywnioskować na jej podstawie, czy dostępny teren jest większy niż w „czwórce”, ale areał i tak robi wrażenie. Sama mapa również powala, bo jest w pełni trójwymiarowa – można ją obracać na wszystkie strony, przybliżać widok i oddalać. Nowe rozwiązanie Bethesdy sprawdzi się w tej grze znakomicie, bo dzięki niemu doskonale widać ukształtowanie terenu, a ten – jak nietrudno się domyślić – do równych nie należy. Podobnie jak w Oblivionie do raz odwiedzonej lokacji można teleportować się w ekspresowym tempie. Wystarczy kliknąć w odpowiednią ikonę na tej bajeranckiej mapie.

Giganty i mamuty ignorują gracza póki same nie zostaną zaatakowane.

Todd Howard kontynuuje prezentację interfejsu. Ekran ekwipunku jest ładny i schludny. Dzięki przyporządkowaniu wszystkich przedmiotów do prostych grup (jedzenie, broń, itp.) nie ma mowy o bałaganie. Znalazło się tu nawet miejsce na rubrykę „ulubione”. Trafiają do niej tylko wskazane przez nas klamoty, dzięki czemu na samej górze listy można mieć wyłącznie te najpotrzebniejsze rzeczy. Skoro o ładunku mowa, warto dodać, że autorzy nie zrezygnowali z uwzględniania wagi przedmiotów – w Skyrimie nie można więc zabrać każdego rupiecia, jaki tylko wpadnie nam w ręce.

W podobny do ekwipunku sposób posegregowano w tej grze zaklęcia – tradycyjnie już dzielą się na kilka odrębnych szkół, ale wybór interesującego nas czaru jest teraz łatwiejszy, bo listy są bardzo przejrzyste. Oprócz typowej magii w The Elder Scrolls V pojawiają się także okrzyki w języku smoków, którego uczymy się w trakcie całej przygody. Pozwalają one wykorzystać do walki potężne moce, o czym mieliśmy okazję przekonać się na żywo. Przywołana przez bohatera burza z piorunami pomogła mu unicestwić walczącego z nim wielkiego gada. Wyglądało to obłędnie – niebo nad najbliższą okolicą natychmiast spowiły czarne chmury, a przez strugi lejącego się strumieniami deszczu co chwilę przebijały się błyskawice.

Potyczki z latającymi monstrami będą niewątpliwie jedną z większych atrakcji gry. Smoki w Skyrimie poruszają się bardzo majestatycznie, potrafią zataczać szerokie koła nad upatrzoną ofiarą, atakują ogniem w pełnym pędzie, mogą również osiąść na dowolnej powierzchni i wprawić w ruch zęby oraz zakończone ostrymi pazurami łapska. Bohater nie jest rzecz jasna w starciu z tymi gadzinami bezbronny, ale musi cały czas zachowywać ostrożność. Sukcesywne uszkadzanie przeciwnika przynosi w końcu wymierne korzyści. Kiedy upuścimy smokowi odpowiednio dużo krwi, monstrum z ogromną siłą zaryje w glebę i nie będzie w stanie więcej wzbić się w powietrze. To wymarzony czas na dobicie wycieńczonej poczwary. Uziemiony gad straci bowiem swoją największą przewagę – atak z przestworzy.

Walki ze smokami są naprawdę świetnie zrobione.

Oczywiście w The Elder Scroll V nie zabraknie tradycyjnych potyczek. W roli mięsa armatniego wystąpią różnej maści zwierzęta, ludzie oraz fantastyczne stwory – w trakcie czterdziestominutowej rozgrywki widzieliśmy co najmniej kilkanaście typów przeciwników, od dzikich wilków począwszy, poprzez szkielety, na mamutach i gigantach skończywszy. Walczyć można za pomocą broni białej, dystansowej (łuki z ograniczoną liczbą strzał), a także zaklęć bojowych. Każda ręka w Skyrimie odpowiada jednemu triggerowi na padzie, dzięki czemu można niezależnie używać obu dłoni i tylko my decydujemy, co do nich trafi. „Piątka” pozwala np. używać dwóch mieczy jednocześnie już na początku rozgrywki, co jest kolejnym dowodem na wspomnianą wcześniej wolność. „Sam decydujesz o tym, jak chcesz grać” – podsumowuje krótko Todd Howard. Doprawdy, trudno się z tym stwierdzeniem nie zgodzić.

Swobodę widać również w rozwoju postaci, ale z tego akurat cykl The Elder Scrolls znany jest od lat. Umiejętności budujemy poprzez nieustanny trening, co oznacza, że im więcej machamy mieczem, tym lepsi stajemy się w jego użytkowaniu. Oczywiście takie podejście sprawia, że bohaterowie w Skyrimie są bardzo uniwersalni – mogą bowiem nauczyć się wszystkiego, jeśli poświęcą treningowi odpowiednio dużo czasu. Trudno jednak się tutaj czepiać, w końcu nikt nam nie każe zmuszać brutala do pojmowania alchemii.

System rozwoju postaci dorobił się tak naprawdę tylko jednej nowości, ale za to kluczowej – znanych z serii Fallout perków. Użytecznych bonusów będzie aż 280, a odblokujemy je po osiągnięciu odpowiedniego poziomu wyszkolenia w każdej z umiejętności. Perki w „piątce” dobieramy na specjalnie do tego celu stworzonym ekranie – bohater spogląda w niebo i widzi konstelacje przy każdej podstawowej zdolności, np. ciężkiej zbroi czy akrobatyce. Klikając na wybrane gwiazdy, na stałe przypisujemy perk do naszej postaci, o ile w danym momencie jest on aktywny (czyt. zdolność ma odpowiednią liczbę punktów). I to wszystko.

Howard nie zatrzymuje się i oznajmia, że życie mieszkańców w krainie Skyrim będzie uzależnione od tego, co zrobi nasz śmiałek – jego decyzje mają mieć przełożenie na rozwój sytuacji w danym regionie. Obiecywany od lat złożony system ekonomiczny już najwyraźniej działa, bo producent otwarcie przyznaje, że dokonanie sabotażu na jedyny w okolicy tartak może mieć katastrofalne skutki dla mieszkańców utrzymującej się z niego wioski. Pracownik Bethesdy podkreśla, że bohater ma szansę nająć się do pracy w przeróżnych zawodach, np. przy rąbaniu drewna we wspomnianym tartaku, co również odbije się na lokalnej ekonomii. Tętniący życiem świat ma być też widoczny w egzystencji małych społeczności – ludzie w dzień będą zajmować się swoimi sprawami, a nocą udawać na spoczynek. Nie ma już zatem mowy o bezsensownym włóczeniu się bohaterów niezależnych po okolicy bez ładu i składu, co nagminnie zdarzało się w Oblivionie. Gra zawrze masę przeróżnych smaczków związanych z wykonywaniem codziennej pracy, co z pewnością korzystnie wpłynie na czerpanie przyjemności ze zwiedzania tego wirtualnego świata.

Na koniec tradycyjnie parę słów o kwestiach technicznych. Skyrim napędza rzekomo zupełnie nowy silnik, ale skok jakościowy nie jest tak wielki, jak sugerowałyby to publikowane w sieci obrazki. Owszem, tytuł sprawia wrażenie ładniejszego od Obliviona, ale – co smutne – powiela też jego błędy. Dobrym przykładem jest tu ograniczony draw distance, czyli odległość, w jakiej program pokazuje wszystkie obiekty na mapie. Kiedy Todd Howard teleportował się do centralnej części krainy, z łatwością dało się zauważyć, że trawa „rysowana” jest wyłącznie na krótkim dystansie, a w oddali straszą koszmarne wręcz tekstury podłoża. Skyrim pokazywany był na Xboksie 360, co w pewnym sensie tłumaczy tego typu kwiatki, ale znając życie, podobnie wyglądać będzie to również na pozostałych platformach sprzętowych. Autorzy nie poradzili sobie także z doczytywaniem lokacji – nadal wchodząc do podziemi, witani jesteśmy przez ekran ładowania, a sam proces trwa niepokojąco długo, bo kilkadziesiąt sekund. Czasu na dopracowanie gry jest jeszcze wprawdzie sporo, niemniej on nieubłaganie mija – datę premiery 11.11.11 należy uznać już za pewnik.

W trakcie rozmów z bohaterami niezależnymi będziemy teraz podziwiać większą część ich sylwetek.

Mimo zauważalnych niedoróbek grafika prezentuje się całkiem przyjemnie. Duże wrażenie zrobiła na mnie zwłaszcza pogoda. O burzy z piorunami pisałem wcześniej. W pewnym momencie Howard dotarł też do położonych wysoko w górach ruin, gdzie intensywna śnieżyca i mocne podmuchy wiatru nadały tej lokacji niesamowity wręcz klimat. Dużo dobrego mogę powiedzieć również o muzyce, która cały czas zwracała na siebie uwagę – nie jestem wielkim wielbicielem Jeremy’ego Soule’a, ale muszę przyznać, że kompozytor znajduje się w znakomitej formie.

Nie sposób w niniejszym tekście szczegółowo wspomnieć o wszystkich atrakcjach, jakich byłem świadkiem podczas tego pokazu – o jeździe konnej, płynnym przypisywaniu questów do tych podziemi, które nie zostały wcześniej odwiedzone przez gracza, o możliwości obracania przedmiotów na ekranie ekwipunku i oglądania ich z każdej strony, co niekiedy okazuje się bardzo przydatne, o trzystu książkach umieszczonych w grze, które da się czytać strona po stronie. Sporo tego.

Prezentacja piątej gry z serii The Elder Scrolls zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Niewątpliwie duży wpływ miała na to forma całego przedstawienia – obyło się bez charakterystycznych dla tego typu przedsięwzięć pieczołowicie wyreżyserowanych scenek. Howard po prostu pokazał różne aspekty tej produkcji, grając w nią tak, jakby robił to każdy z nas. Co istotne, sam Skyrim zapowiada się wprost znakomicie. Starzy fani serii zapewne będą mocno kręcić nosem, wszak autorzy nie zrezygnowali z uproszczeń, jakie pojawiły się w Oblivionie, ale nie da się ukryć, że i tak jest to jedyne RPG z otwartym światem, na które warto czekać w tym roku. Do listopada pozostało już tylko kilka miesięcy. Na szczęście.

Krystian „U.V. Impaler” Smoszna