Nowe Skyrim, stare problemy. Skyrim wczoraj, dziś i jutro
- Skyrim wczoraj, dziś i jutro – gawęda o najsłynniejszej części świata The Elder Scrolls
- To nie jest kraj dla mlekożłopów
- Nowe Skyrim, stare problemy
Nowe Skyrim, stare problemy
Ma się rozumieć, że jeden bohaterzyna nie wyciąłby w pień całej populacji wampirów. Krwiopijcy zaszyli się z powrotem pod ziemią i przez parę stuleci lizali rany. Większym zagrożeniem okazali się znowu dopiero w ostatnich latach, już w Czwartej Erze. Możesz nie znać tej historii, bo teraz dla odmiany nie mieszali się w politykę, a cała afera miała raczej kameralny wymiar. Za to gdyby i tym razem nie przypałętał się w porę bezimienny bohater i przedsięwzięcie powiodło się wampirom… ho, ho, wierz mi, bratku, wtedy wojna Cesarstwa z Dominium byłaby najmniejszym z naszych zmartwień. Jak uśmiechałoby ci się już nigdy nie oglądać słońca i żyć pod wiecznie gwiaździstym niebem? Po twojej kwaśnej minie wnioskuję, że tak samo jak mi.
I tym oto sposobem dotarliśmy do teraźniejszości. Historia ponownie zatacza pętle – pętle, które tym razem łączą się i przeplatają. Tak jak w czasach Ysgramora, Skyrim znów odgrywa decydującą rolę w dziejach ludzkiej rasy w Tamriel. To, co przeszło do historii najnowszej pod nazwą wojny domowej, było w istocie wojną kontynentalną. Co, myślałeś, że walka Gromowładnych z Cesarstwem to tylko taka tam prowincjonalna ruchawka? Źle myślałeś, kochasiu.
Hej! Inaczej to zapamiętałem!
Owszem, nie przeczę, mogło tak być. Taki to jest kłopot ze snuciem opowieści o grach, które stawiają przed graczem wybory. Jeden opowie się za Cesarstwem, drugi za Gromowładnymi – i nieporozumienie gotowe. Ujmę więc rzecz w taki sposób: umówmy się, że przedstawiam Wam swoją wizję świata, a w tej wizji kanoniczne było stanięcie Smoczego Dziecięcia po stronie Cesarstwa. Pójdziecie na taki układ? ;-)
Sprawa jest prosta: elfy pobiły Nordów ich własną bronią. I ledwie kiwnęły przy tym małym palcem. Zanim orzekniesz, że upadłem na głowę albo coś podobnego, wiedz, iż pilnie śledziłem ostatnie wydarzenia w tych stronach. Z pomocą pewnych… przyjaciół… uzyskałem wgląd w dokumenty, o istnieniu których ci się nawet nie śniło. Powiem zatem jeszcze raz: w tak zwanej wojnie domowej w Skyrim to nie Cesarstwo, lecz Aldmerskie Dominium rzuciło Nordów na kolana. A wiesz, co jest w tym najzabawniejsze? Niezupełnie taki był cel elfów.
Ta bitwa, która toczy się nad naszym lejem po bombie… Jak myślisz, jak do niej doszło? Dlaczego rozpętała się tak nagle, zaskakując nas w dziczy? Dlaczego Altmerowie wypięli się na postanowienia Konkordatu Bieli i Złota i złamali rozejm? Skąd ichnie oddziały wzięły się tak szybko w Skyrim? Tyle pytań, a na wszystkie jest jedna, prosta odpowiedź: bo Ulfric Gromowładny padł.
Dzielny, honorowy przywódca powstania przeciwko Cesarstwu mógł nawet nie wiedzieć, że jest marionetką w rękach elfów. Że Dominium pozwoliło mu nawiać z lochu i wrócić do ojczyzny, coby rozpętał tam piekło i wykrwawił – i tak już poranione – imperium Septimów. Że Altmerowie od jakiegoś czasu koncentrowali siły na granicach, tylko czekając, aż rebelia upadnie, by zaraz wskoczyć na jej miejsce. I oto jesteśmy: jeszcze Cesarscy nie przegrupowali się dobrze po bitwie o Wichrowy Tron, po rozbiciu Gromowładnych, a Dominium już wydaje im bitwę.
Wypuszczone naprzód charty pokąsały zwierzynę, a teraz myśliwy wyłania się z gęstwy, by ją dobić. Ale nie rób takiej smutnej miny, bratku. Cesarstwo to niedźwiedź – czy może raczej: smok – który nawet brocząc krwią, wciąż jest śmiertelnie groźny. Zwłaszcza że Ulfric chyba nie utrzymał rebelii tak długo, jak liczyły na to elfy. Cóż, tak bywa, gdy w wojnę wmiesza się Smocze Dziecię… W każdym razie gdyby Dominium zdążyło rzucić tutaj wszystkie swoje siły, przetoczyłoby się po zmęczonych Cesarskich jak wściekły mamut po stadku małych horkerów. Tymczasem nasi chłopcy odpierają ich już prawie dobę i chyba jeszcze nie kwapią się ustąpić pola.
Powiedzmy sobie jednak szczerze: nie ma większego znaczenia, kto zatriumfuje dzisiaj, na tym polu bitwy poznaczonym lejami po bombach. To tylko wstęp do znacznie większej zawieruchy. Pewnikiem wkrótce całe Tamriel stanie w ogniu, Skyrim zaś znów odegra decydującą rolę w determinowaniu losów ludzi na kontynencie. Wierzę, że Nordowie rychło przypomną sobie zadawnioną urazę do elfów i, zrozumiawszy rolę nieszczęsnego Ulfrica w tej całej historii, z tym większym zapałem rzucą się w wir walki, by zmyć plamę na honorze i przegnać Altmerów tam, gdzie pieprz rośnie. I tak oto historia zatoczy wielkie koło.
A jak się to wszystko skończy? Nie mam bladego pojęcia. Jedno tylko nie ulega dla mnie wątpliwości: nie przekonamy się o tym ani dziś, ani jutro. Najpewniej minie wiele lat, nim dotrą do nas wieści o skutkach tej całej wojny, gdzieś daleko stąd. Coś mi mówi, że dowie się tego dopiero następna generacja…
Ejże! Pominąłeś parę wydarzeń…
Pewnie, że pominąłem. Czy ty zdajesz sobie sprawę, ile musiałbym gadać, żeby przedstawić CAŁĄ historię Skyrim? I jak zawiła zrobiłaby się wtedy ta opowiastka? Nie, bratku, nigdzie nie powiedziałem, że zamierzam przytoczyć kompletną kronikę. Wybrałem tylko te wydarzenia, które jakoś się ze sobą łączą i które pasowały mi do tematu rozważań. A i tak nie mam pewności, czy nie przedobrzyłem z liczbą wątków, o które zahaczyłem w tej swojej gawędzie…
ZASTRZEŻENIE
Tekst powstał we współpracy z firmą Bethesda Softworks.
