Postnuklearne DayZ – dla kogo jest Fallout 76?

Odpowiadając na to pytanie podczas tegorocznego konwentu QuakeCon, Todd Howard, producent wykonawczy w studiu Bethesda, na początku odrobinę się zawahał. Czuć było, że bardzo chciałby przekonać wszystkich, iż to nadal ta sama, znana formuła gry RPG w uwielbianym uniwersum, ale jednocześnie ma świadomość tego, że tym razem będzie to coś innego, coś nie do końca oczekiwanego.

Sieciowa gra-usługa, jaką ma być Fallout 76, powstaje jakby nieco na przekór hasłu: #SavePlayer1, dumnie ogłoszonemu przez Bethesdę pod koniec zeszłego roku. To również zupełne przeciwieństwo tego, do czego od wielu lat przyzwyczaiła nas ta seria – fabularnych opowieści dla samotnego gracza, w których możemy bawić się po swojemu, we własnym tempie, z modami i bez łącza internetowego w tle. Todd Howard i jego zespół wydają się patrzeć na to trochę inaczej, wymieniając lubiane przez fanów konkretne elementy rozgrywki, a pomijając jej „singlowy” charakter. Czy będzie to więc właściwa gra dla dotychczasowych sympatyków cyklu?

Tryb foto, by uwiecznić wszystkie swoje sukcesy i porażki – zwłaszcza te sieciowe w walkach PvP!

„Jest wiele typów fanów Fallouta”

Todd Howard ujmuje to tak:

W powyższym fragmencie trochę zastanawia fakt dzielenia fanów Fallouta na tych, którzy lubią różne pomniejsze i chyba mniej istotne elementy w produkcjach studia, jak eksploracja czy rozwijanie postaci, oraz to, że nie wspomina się w ogóle o zwolennikach gier RPG z długą fabułą dla jednego gracza czy miłośnikach klimatów postapokaliptycznych. Dziwne jest też przytaczanie pierwszych odsłon cyklu jako przykładu na to, że przecież pozycje z serii Fallout bywały już zupełnie inne od tych ostatnich. Niepokoi także Todd Howard, przyznający się do niezaglądania na falloutowego reddita, jakby celowo unikał bezpośredniego potwierdzenia największego problemu gry i wyzwania, przed jakim stoi.

Nie da się bowiem ukryć, że głównym elementem nowego Fallouta 76 będą mechaniki znane z takich tytułów jak DayZ, Sea of Thieves, Escape from Tarkov czy ze Strefy mroku w Tom Clancy’s The Division – czyli wspólny serwer z opcjonalną walką PvP, zależną jedynie od woli graczy. W teorii to naprawdę świetny pomysł, przynoszący niekończące się zasoby nieprzewidywalności i mnogości różnych zachowań czy przygód podczas spotkań z ludźmi. W praktyce jednak dominuje zwykle tylko jeden rodzaj postępowania: złośliwość, wredność i agresja – czyli griefing. Jak więc twórcy Fallouta 76, mający ogromną bazę graczy przyzwyczajonych głównie do starć PvE, chcą walczyć z griefingiem?

W przeciwieństwie do sytuacji w innych tytułach nasz sprzęt w razie zgonu będzie bezpieczny.

„Chcemy zrobić z tego dramatyczne momenty...”

Okazuje się, że podobnie jak autorzy wymienionych już dzieł zespół Howarda tak do końca nie chce wyeliminować griefingu, widząc w tym okazję do budowania napięcia, niepewności i tworzenia „dramatycznych momentów” podczas rozgrywki. Trzeba jednak przyznać, że jednocześnie tym bardziej pacyfistycznym graczom próbuje dać do dyspozycji sporo mechanik pozwalających w pewnym zakresie zabezpieczyć się przed trollami, choć skuteczność tego systemu wyjdzie w praniu dopiero po premierze. Wiele z tych rozwiązań bowiem widzieliśmy już wcześniej w innych produkcjach i nie zawsze spisywały się tak, jak chcieli ich twórcy.

Walka PvP w Falloucie 76 w skrócie:

1. w pewnym zakresie znormalizowane statystyki postaci i sprzętu w PvP – zupełnie inne niż w potyczkach PvE;
2. niewielkie obrażenia w przypadku braku chęci do odpowiedzenia ogniem;
3. możliwość oflagowania się jako pacyfista, by nikt celowo nie wbiegał nam pod lufę, prowokując rozpoczęcie walki z naszej strony;
4. możliwość ukrycia swojej pozycji na mapie przed konkretnym graczem;
5. możliwość szybkiej odbudowy i przenosin obozu;
6. gracz, który zabije innego wbrew jego woli, otrzyma status poszukiwanego mordercy i zostanie wyznaczona nagroda za jego głowę;
7. po zgonie stracimy tylko noszony przy sobie złom, sprzęt będzie bezpieczny.

Dla przykładu wysłanie listu gończego za zabicie gracza, który nie chciał walczyć, i nagroda dla łowcy z osobistych zasobów bandyty to mechanika znana z Tom Clancy’s The Division. Tam działało to tylko na samym początku, kiedy rzeczywiście widać było pogonie na serwerach za „rogalami”, czyli agentami ze statusem „rogue”. Zmiana balansu, by śmierć w roli tego „złego” nie była tak dotkliwa, oraz rozpracowanie przez tych najdłużej grających konkretnych „buildów” postaci, dających ogromną przewagę w PvP, sprawiły jednak, że gracze szukający głównie klimatu i tego napięcia przy spotkaniu z innymi, opuścili nie tylko tryb wieloosobowy, ale i całą grę.

Czy wspólne pogonie za „mordercami” pomogą walczyć z griefingiem?

Fallout 76 na pewno przyciągnie do siebie sporą liczbę osób, którym będzie chodziło wyłącznie o granie jako morderca, którym nie będzie zależało na kapslach czy wyglądzie i rozbudowywaniu swojej bazy. Liczyć się będzie tylko to, ilu rywali uda się zabić lub zmusić do ucieczki. To właśnie największe wyzwanie i sprawdzian dla twórców – jak te wszystkie obiecane mechaniki pozwolą zachować właściwy balans na serwerze, bo przecież nie chodzi o to, by gracze nastawieni na walkę ze sztuczną inteligencją i eksplorację musieli co chwilę blokować kogoś czy się gdzieś przenosić.

Falloutowy pasjans

Na niekorzystny balans podczas potyczek PvP może wpłynąć również rozwój postaci, którego szczegóły ujawniono na QuakeConie. System kart z różnymi perkami, gromadzonymi w siedmiu kategoriach zdolności S.P.E.C.I.A.L. (który w pełnej krasie wygląda jak windowsowy pasjans), ma pozwalać na kreowanie wielu przeróżnych buildów postaci, odpowiednich i dających przewagę w przypadku konkretnych ról i zadań.

Istnieje tu niebezpieczeństwo, że pewna kombinacja będzie szczególnie przydatna w walkach PvP, a wtedy przewagę będą mieć ci, którzy spędzą w grze wyjątkowo dużą ilość czasu. Karty to także dość oczywisty przedmiot mikrotransakcji, a więc twórcy muszą się tu postarać, by żadna z nich nie miała wpływu na PvP, gdyż wtedy powstanie ewidentna opcja pay-to-win.

Rozkład perków przypomina stawianie pasjansa.

Rozwój postaci w skrócie:

1. po każdym awansie na nowy poziom rozwijamy jedną zdolność o losową kartę z perkiem w ramach puli punktów;
2. limit 15 punktów na każdą zdolność;
3. perki mają pięciostopniową moc;
4. co dwa poziomy (a później co pięć) dostajemy zestaw czterech kart losowych specjalności, by eksperymentować z różnymi buildami;
5. liczba poziomów nie ma końca, ale moc rośnie tylko do levelu 50;
6. rozwijanie charyzmy pozwoli dzielić się kartami z innymi graczami w drużynie;
7. perki można zmieniać w każdej chwili, modyfikując umiejętności postaci zależnie od potrzeb.

Ostateczna formuła Fallouta 76 to wciąż wielka zagadka, a na twórców czeka prawdziwy tor przeszkód do pokonania, by wszystko było właściwie zbalansowane, tak byśmy nie czuli wszechobecnej pustki i jednocześnie nie musieli odganiać się od toksycznych graczy. Bez względu na to, jak bardzo wolałbym tradycyjną grę RPG bez elementów sieciowych, trudno mi jednak nie kibicować Toddowi Howardowi i jego wizji, gdyż co jak co, ale formuła nieprzewidywalnych spotkań z różnymi dziwakami i zakapiorami w postaci prawdziwych graczy idealnie pasuje do klimatu wędrówki po postnuklearnych pustkowiach, czyli tego, co charakteryzuje uniwersum Fallouta.

Balans przyjdzie z czasem?

Fallout 76 ma szansę stworzyć sensowną recepturę na grę sieciową z opcjonalnym PvP. DayZ nie miało w sobie żadnego dalekosiężnego czy fabularnego celu gry, stawiając wyłącznie na interakcje pomiędzy graczami. The Division z kolei premiowało grieferów, nie dając innym uczestnikom zabawy wielu opcji obrony przed toksycznymi zachowaniami oprócz wyjścia z gry na dobre.

Coraz więcej tytułów próbuje pogodzić jakoś świat PvE i PvP w jednym miejscu, więc w końcu komuś uda się zrobić to w miarę przyzwoicie. Fallout 76, dzięki doświadczeniom innych i swoim pomysłom, ma szansę wszystkie dotychczasowe niedociągnięcia naprawić. Może być survivalem jak DayZ, ale z celem i fabułą, może zrównać szanse w walkach PvP, czego nie chciano zrobić w The Division, i stworzyć to idealne napięcie i nieprzewidywalność podczas rozgrywki.

Swoją twarz i płeć zmienimy w każdym momencie rozgrywki.

O czym jeszcze mówił Todd Howard na panelu dotyczącym Fallouta 76:

1. choć to bardzo trudne w pozycji sieciowej, zespół pracuje nad wsparciem dla modów oraz prywatnymi serwerami i chce, by w jakimś momencie trafiły one do gry;
2. twórcą muzyki ponownie jest Inon Zur (m.in. Fallout 4, Dragon Age: Początek, Fallout: New Vegas);
3. w grze znajdzie się największa w historii cyklu ilość piosenek licencjonowanych, w tym sporo „dziwnych kawałków z lat 40.”’;
4. będzie tryb fotograficzny;
5. w każdym momencie będzie można zmienić płeć i wygląd naszej postaci (gra ma być wspierana przez lata, a twarz może się znudzić dużo szybciej);
6. mapa będzie na tyle duża, że spotkania z innymi nie okażą się zbyt częste.

Nie jestem pewien, czy w Falloucie 76 uda się zrealizować to wszystko już na dzień premiery. Mam jednak cichą nadzieję, że po zetknięciu świata gry z tym prawdziwym, pełnym różnych zachowań graczy, oraz po skonfrontowaniu planów i zamiarów twórców z rzeczywistością parę łatek ostatecznie stworzy ten akceptowalny i komfortowy balans dla wszystkich. A wtedy, tak jak w piosence ze zwiastuna, zachodnia Wirginia w grze stanie się naszym „domem”, miejscem do którego „się należy” – w którym będzie się dobrze bawić naprawdę każdy fan uniwersum Fallouta!