iPhone? Sprzęt Apple jest dla snobów. Nie znasz się na sprzęcie?

Krzysztof Grzegorowski

7 lutego 2020

iPhone? Sprzęt Apple jest dla snobów

Żeby wiedzieć w ogóle, o czym w danym momencie toczy się rozmowa, warto przyswoić sobie podstawowe rodziny sprzętu od Apple. Laptopy to MacBooki, „stacjonarka” to Mac, komputer All-in-One (w uproszczeniu – to komputer stacjonarny zintegrowany z monitorem) to iMac. Smartfony to oczywiście iPhone’y, a tablet to iPad. Warto jeszcze wspomnieć o bezprzewodowych słuchawkach dousznych, które nazywają się AirPods. Przy okazji – w momencie, kiedy z jakiegoś powodu rozmowa zejdzie na ich temat, warto wykorzystać żarcik, że wyglądają jak końcówki od elektrycznej szczoteczki do zębów. Hehe.

Znajomość sprzętu Apple jest o tyle ważna, że żaden posiadacz sprzętu z Cupertino nie powie, że „pracuje na lapku”, tylko „pracuje na MacBooku”. Posiadacz iPhona również będzie zaznaczał z jaką marką mamy do czynienia. Analogicznie jest z resztą sprzętu. Posiadacze sprzętu Apple to tacy studenci prawa i crossfitowcy wśród posiadaczy techno-gadżetów. Nie trzeba ich pytać, czego używają – sami powiedzą.

W rozmowie z fanami Apple trzeba być ostrożnym, gdyż spora część posiadaczy „jabłkowego” sprzętu traktuje go jako urządzenie ostateczne; gadżet, który lepszy być nie może i nikt inny czegoś równie dobrego nie wyprodukuje. W skrajnych przypadkach mamy wręcz do czynienia z kultem przedmiotu. Dlatego mimo wiedzy, że sprzęt Apple jest często przedrożony, to jednak w sąsiedztwie fanatycznych fanów „jabłuszka” lepiej tego nie mówić. Przecież chcemy wziąć tylko udział w rozmowie, a nie szukać wrogów, robić komuś przykrość albo niszczyć latami pielęgnowany światopogląd, co nie?

Frazy-klucze:

„Tak, wiem że to jest iPhone”
„MacBooki wyglądają spoko, ale są za drogie”
„Każdy kopiuje styl Apple”
„Niebrzydka rzecz, ale czy ma jakieś zastosowanie praktyczne?”

Telefon jest do dzwonienia, nie do gier

Nie oszukujmy się, czasy, kiedy telefon faktycznie miał za zadanie zadzwonić, wysłać SMS-a, czy ewentualnie umilić nam siedzenie w toalecie, już dawno za nami. Na świecie przecież mamy już pokolenie, które nie pamięta czasów „guzikowych” i nie-dotykowych telefonów, o monochromatycznych wyświetlaczach nawet nie wspominam.

Dzisiaj większość z nas ma w kieszeni lub na biurku mały, ale całkiem mocny komputer w postaci smartfona i mało kto wyobraża sobie wyjście do pracy, szkoły lub na zakupy bez niego. Czego to one nie potrafią?! Zdjęcie zrobią i jeszcze je upiększą, muzykę i filmy odtwarzają, nagrywają w rozdzielczości 4K, mają dostęp do Internetu, nawigację, można na nich instalować przeróżne aplikacje i gry. Długo by jeszcze wymieniać!

Dlatego, jeżeli w towarzystwie w jakiś sposób chcemy się wyróżnić, to wspomnijmy, że naszym marzeniem jest posiadać taki zwykły telefon, co to tylko dzwoni i wysyła SMSki. Od czasu do czasu pojawiają się na rynku komórki (i tutaj warto wygooglować jakiś model, ostatnio na topie jest Mudita Pure), mogące pochwalić się funkcjonalnością rodem z 2005 roku: to raczej są to produkty niszowe. Tak niszowe, że mało kto na nie zwraca uwagę i w ogóle o nich słyszy. O zakupie nie wspominając – ale wiadomo, to smartfonowe lobby spycha do otchłani takie urządzenia.

Telefon prawdziwego gracza.

Wiadomo przecież, że smartfony nas podsłuchują, podglądają, wysyłają szkodliwe promieniowanie, uzależniają i zmuszają do bycia ciągle dostępnym online. A w ogóle, w starej Nokii, to bateria tydzień trzymała, a teraz to codziennie trzeba ładować. A niby takie nowoczesne… Po co to wyrzucać tyle pieniędzy na smartfona, jak to przynosi więcej szkód niż pożytku?

Frazy-klucze:

„Kiedyś telefon służył tylko do dzwonienia i było dobrze!”
„Ja bym chętnie wrócił/wróciła do Nokii 3310”
„Po co mi xxxxxxx (tu należy dodać jakąś charakterystyczną dla smartfona funkcję) w telefonie?”