Left 4 Dead - GC 2008

Na zamkniętym stoisku Left 4 Dead spotkałem dwóch niepozornych techników, w spokoju i leniwie przygotowujących się do prezentacji. Jednym z nich okazał się Gabe Newell – założyciel słynnej firmy Valve. Nie potrafiąc odmówić, zasiadłem do komputera i rozpocząłem trwającą dwadzieścia parę minut przygodę w opanowanym przez zombie mieście.

Spróbujmy sklasyfikować jakoś Left 4 Dead – jest to survival horror, w którym akcja pokazana jest z perspektywy pierwszej osoby. Motyw znany i dosyć oklepany, jednak sposób, w jaki cała historia została opowiedziana – już mniej. Jak to ujął Gabe: gry Valve zasadniczo można podzielić na te dla samotnego gracza, nastawione na fabułę (Half-Life) oraz typowe gry multiplayer (Counter-Strike). Left 4 Dead łączy te dwie idee.

Radosna ekipa Valve. Biorąc pod uwagę sukcesy firmy – trudno im się dziwić.

W omawianej grze wcielamy się w członka czteroosobowej grupy próbującej przetrwać atak zombie na fikcyjną amerykańską mieścinkę. I to właśnie temat wzajemnej współpracy był nadrzędną wartością przy projektowaniu całej mechaniki gry. Niezależnie od tego, czy gramy sami, czy z kolegami, zawsze będziemy walczyć w towarzystwie trzech innych postaci – w tym pierwszym wypadku kontrolowanych przez sztuczną inteligencję.

Samotny lub tylko próbujący odrobinę działać na własną rękę gracz z góry skazany jest na porażkę. Zostanie błyskawicznie zagryziony przez nieumarłych, a pozbawiony pomocy kolegów – umrze. W grze brak radaru, jednak nasi ziomkowie otoczeni są różnokolorowymi aurami, które widzimy przez ściany. Ich barwa oznajmia o ich aktualnej sytuacji – czy są np. atakowani. W domyślnym trybiekooperacji zawsze włączony jest tzw. friendly-fire, czyli możliwość skrzywdzenia kolegów z zespołu, mniej lub bardziej przypadkowym, ostrzałem.

„A pamiętasz, jak zastrzeliłem tego zombiaka, który już sięgał do Ciebie swymi pazurami?” – Left 4 Dead to naprawdę kawał świetnej zabawy.

Ponieważ gra tworzona jest z myślą o wielokrotnie powtarzanych sesjach wieloosobowych, a otwierając przed graczami wszystkie swoje tajemnice w trakcie pierwszego przejścia, z góry byłaby skazana na niepowodzenie – specjaliści z Valve zaimplementowali w Left 4 Dead tzw. reżysera. Reżyser jest sztuczną inteligencją, swoistym odpowiednikiem mistrza gry z papierowych RPG. To on dostosowuje poziom trudności, kieruje graczy na różne tory, rozmieszcza przeciwników i decyduje o różnych wydarzeniach. Ma też karać gracza działającego na niekorzyść drużyny, w najgorszym wypadku wykopując go z gry.

Według Gabe’a dzięki niemu praktycznie niemożliwym jest rozegranie dwóch takich samych partii. Nigdy nie wiadomo, czy miejsce, które podczas ostatniego przejścia było świadkiem krwawej bitwy – tym razem nie okaże się po prostu spokojną promenadą. Ciężko jeszcze ocenić, jak bardzo wpłynie to na żywotność Left 4 Dead – ale moje pierwsze wrażenia są jak najbardziej pozytywne.

Sama gra ma być podzielona na kampanie (cztery). W każdej z nich zmierzymy się z innym wyzwaniem – ja zapoznałem się z etapem rozgrywającym się w jakiejś dzielnicy portowej. Grający nie mają żadnego wpływu na wygląd swoich postaci. Ich profile stworzone zostały przez autorów, a ich życiorysy poznamy w trakcie kampanii reklamowej, z którą wiąże się m.in. otwarcie specjalnej strony internetowej (motyw znany z chociażby promocji Portalu).

Left 4 Dead hula naturalnie na silniku Source. Determinuje to wymagania sprzętowe – gra ma chodzić tak samo i na takim samym sprzęcie jak produkty z zestawu The Orange Box. A wygląda bardzo ładnie. Dziesiątki atakujących zombiaków, gra świateł z latarek w różnych mrocznych pomieszczeniach (żeby było ciekawiej – światło i odgłosy wabią zombiaki), świetny montaż dźwięku. Za ten odpowiada również wspomniany wcześniej reżyser i starannie próbuje wzbudzić u odbiorcy wieczne poczucie niepokoju oraz zagrożenia.

Wzorcowe stanowisko do gry w Left 4 Dead. Na ekranie Gabe osłania plecy niżej podpisanego.

Przeciwnicy to oprócz hord zombiaków także różni mutanci – przeważnie występujący w charakterze tzw. bossów. Niestety, na etapie w który graliśmy, nie dane było mi zapoznać się z wieloma z nich. Napatoczyliśmy się jedynie na Tanka – muskularną bestię zdolną przebijać się przez ściany.

Left 4 Dead jest niezwykle ciekawym eksperymentem. Śledząc grę w materiałach prasowych i zwiastunach, nabrałem przekonania, że jest nieco dziwna, głównie przez odejście od powolnego, mało dynamicznego nurtu gier o walce z niezliczonymi rzeszami zombie, jaki reprezentuje od lat chociażby seria Resident Evil. Po mojej krótkiej sesji bez cienia wątpliwości umieściłem Left 4 Dead na liście FPS-ów, w które zagram w tym roku. Określić go można spotkaniem Counter-Strike’a z Residentem, gdzie sprawna drużyna walczy z ruchliwymi i zawziętymi umarlakami. Frajda jest naprawdę niesamowita – a chyba o to w tym wszystkim chodzi.

Maciej „Von Zay” Makuła