Struggling

Historia jest pełna groteskowego, absurdalnego humoru, aczkolwiek przez większość czasu stanowi ona jedynie tło dla rozgrywki.

Mechanika

Podstawowe założenie Struggling nie odbiega od schematu znanego z innych dwuwymiarowych platformówek. Akcję obserwujemy z boku, a kierowany przez nas bohater musi dotrzeć do końca poziomów usłanych rozmaitymi przeszkodami, tak środowiskowymi, jak i w postaci wrogich stworzeń. Od czasu do czasu trafiamy na sekwencje z bossami lub musimy uciekać przed pewną zgubą.

O unikatowości gry decyduje osoba głównego bohatera – szkaradnego cudaka o bardzo długich rękach. Każdą z dwóch kończyn kierujemy osobno, przez co nawet zwykłe chodzenie wymaga wprawy, nie mówiąc nawet akrobacjach i manewrach pokroju jazdy na rowerze, wspinaczce czy ucieczce przed hordą morderczych szczurów. Rozgrywkę w całości oparto na silniku fizyki, wykorzystywanym tak w trakcie szeregowych sekwencji, jak i przy rozwiązaniu prostych zagadek.

Całość może kojarzyć się z takimi produkcjami, jak Heave Ho, Octodad, Manual Samuel oraz Getting Over It i stanowi spore wyzwanie dla graczy, zwłaszcza jeśli chcą znaleźć wszystkie dodatkowe przedmioty rozsiane po planszach. Pewnym ułatwieniem jest możliwość regenerowania kończyn, które nie raz i nie dwa uszkodzimy lub stracimy w toku rozgrywki. Ponadto z czasem Troy zyskuje nowe (i oczywiście dziwaczne) zdolności, by poradzić sobie z kolejnymi wyzwaniami.

Tryby gry

Struggling oferuje wyłącznie kampanię fabularną, którą możemy przechodzić samodzielnie bądź w ramach dwuosobowej kooperacji. Ta ostatnia opcja jest o tyle nietypowa, że obaj gracze kontrolują tę samą postać. Każdy z nich steruje jedną z kończyn Troya, przez co ścisła współpraca jest jeszcze bardziej niezbędna niż w typowych kooperacyjnych produkcjach.

Kwestie techniczne

Dwuwymiarowa oprawa wizualna stanowi najbardziej charakterystyczny element Struggling. Zwiedzane lokacje obejmują sekretne laboratorium pełne nieudanych naukowych eksperymentów, pustynię, opuszczoną kopalnię etc. i w każdym z tych miejsc natrafimy na widoki równie groteskowe, co wygląd głównego bohatera. Ten zresztą nie wychodzi z przygód bez szwanku – pamiątki po niedawnych przeżyciach są wyraźnie widoczne na twarzy (czy raczej twarzach) Troya. Niepoważny charakter produkcji podkreśla muzyka, czasem dramatyczna, czasem potęgująca absurd pokazywanej sceny.

Autor opisu gry: Jakub Błażewicz