Sons of the Forest

Sons of the Forest to absorbująca produkcja. Plusy... Pochwalić muszę inteligentne działania plemion. Co ciekawe, postacie niezależne w pewien sposób adaptują się do poczynań gracza. Doprawdy, interesujący mają wachlarz zachowań. Świetnym pomysłem było wprowadzenia do gry Kelvina - naszego wiernego pomagiera, który odwala za nas brudną robotę. Działa to naprawdę dobrze. Nasz bohater też nie w ciemię bity, bo oprócz wycinki drzew potrafi wspinać się nawet po bardzo stromych zboczach, co sprawia, iż sterowanie nie jest ułomne, a wdzięczne. Poruszanie się, walka, korzystanie z urządzeń, budowanie czy wytwarzanie przedmiotów wydają się intuicyjne. Dostęp do broni czy gadżetów z ekwipunku też w miarę wygodny. Animacje, choć umowne, prezentują się ładnie. Dość dobrze wypada również fizyka otoczenia. Pozytywnym zaskoczeniem były dla mnie zmieniające się warunki pogodowe, które to mają wpływ na środowisko i naszego protagonistę. Przykładowo, gdy woda w jeziorze zamarza, umożliwia to przedostanie się na drugą stronę po lodzie. Mróz zaś wychładza organizm bohatera. Ogólnie mechaniki przetrwania uważam za przemyślane i dopracowane. Cieszy dość różnorodne uzbrojenie: broń biała, dystansowa, a nawet palna. Odgłosy przyrody w grze brzmią naturalnie. Nienaturalne wręcz są zaś okrzyki tubylców, które potrafią zjeżyć włos na głowie. Wrażenie robi zwłaszcza wygląd kanibali i mutantów. Gierka jest zajmująca, szczególnie gdy chce się trochę poeksplorować teren czy rozbudować bazę. Duża wyspa pokryta lasem, przerażające jaskinie oraz tajemnicze schrony tworzą spójny świat. Zaimplementowano tu różne inne smaczki, jak chociażby hasające tu i ówdzie zwierzątka, zaparkowane wózki golfowe tudzież lotnia do szybszego podróżowania, a nawet zakopane trumny z ukrytymi skarbami. Całkiem nieźle wykonano cut-sceny, w głównej mierze intro i outro. Dobre słowo mogę jeszcze rzec o oprawie wizualnej, gdyż przepiękne naturalne scenerie potrafią zachwycić. Minusy... Pamiętam, że początki były irytujące za sprawą nagminnego padania na glebę od ciosów przeciwników. Co tylko się postać odrodzi, znów dostaje w łeb, a nie ma okazji by się uleczyć. Walka w zwarciu bywa trochę nieresponsywna. Denerwujące było to, że wrogowie niszczą nasze długo przygotowywane konstrukcje. Jest też parę innych pomniejszych głupotek. Tym razem niekoniecznie podeszła mi historia przemycana między wierszami, bo pozostawia wiele spekulacji. Osobiście uważam, że mapa jest zbyt duża oraz zawiera sporo pustych obszarów. Jeśli chodzi o przedmioty napotkane w świecie gry, to skwitowałbym to tak: spory chaos w plecaku i tona niepotrzebnych śmieci. Grając w kooperacji, wielokrotnie napotykałem na problemy z dołączeniem do serwera gry, a sporadycznie wyrzucało też do pulpitu. Warto więc często zapisywać postęp, synowie lasu. Moja ocena – 7.5/10