Resident Evil Code: Veronica X

Resident Evil Code: Veronica zostało wydane w 2000 roku na Dreamcast. Zespół Capcom wykorzystał moc Dreamcasta, aby stworzyć tytuł bardziej imponujący wizualnie i z nowszymi rozwiązaniami niż trylogia z lat 90' znana z Psx. Grze udaje się zachować część charakterystycznego napięcia i taktyki zastraszania pierwszych trzech części mimo bardziej gotyckiego stylu. Ciekawa fabuła, wyjątkowy klimat i sceneria łączą się z charakterystyczną dla serii muzyką i dźwiękiem tworząc scenę tak żywą i tak przerażającą, że wciągnięcie się w ten koszmar jest dziecinnie proste. Resident Evil - Code Veronica nie pozwoli ci zasnąć przez całą noc :)Fabuła. Podczas gdy akcja poprzednich gier rozgrywa się w Stanach Zjednoczonych i ma odpowiedni amerykański klimat to akcja Code: Veronica rozgrywa się na Oceanie Południowym i Antarktydzie oraz jest inspirowaa europejskim gotyckim horrorem. Sposób opowiadania ma na celu wydobycie europejskich podtekstów operowych. Kontrastuje to z poprzednimi grami z serii, których motywacją były elementy paniki z amerykańskich horrorów takie jak potwory i zombie. W grudniu 1998 trzy miesiące po ucieczce z Raccoon City (Resident Evil 2) przed jego ostatecznym zniszczeniem (Resident Evil 3) Claire Redfield dokonuje nalotu na placówkę Umbrella w Paryżu w poszukiwaniu swojego brata Chrisa. Odkryta przez siły bezpieczeństwa Umbrella zostaje schwytana i uwięziona na wyspie Rockfort w kompleksie więziennym należącym do korporacji położonym na Oceanie Południowym. Na miejscu odkrywa, że doszło do wybuchu epidemii wirusa T. W powstałym chaosie łączy siły z poznanym Stevem. Próbując znaleźć sposób na opuszczenie wyspy para staje w obliczu Alfreda Ashforda, którego uważają za kogoś dwiema osobowościami, swoją własną i swojej siostry bliźniaczki Alexii. Udaje się im znaleźć hydroplan i użyć go do ucieczki tylko po to, by Alfred przełączył samolot na autopilota kierując go w stronę innego obiektu Umbrella na Antarktydzie. Po przybyciu na miejsce konfrontują się z Alfredem, który uwalnia swoją siostrę Alexię, która zapadła w kriogeniczny sen w placówce po wstrzyknięciu sobie wirusa T-Veronica, eksperymentalnego wirusa opracowanego przez rodzinę Ashford 15 lat temu. W międzyczasie Chris Redfield podąża tropem swej siostry Claire. Z pewnością Code Veronica ze złotymi bliźniakami ma najlepszą fabułę z całej serii. CV to prawdziwa operetka pełna fabuły, dramatu i wydarzeń, których sercem jest korporacyjna walka o władzę, zdrada i mnóstwo rodzinnego dramatu. CV znajduje miejsce nawet na odrobinę romansu pomiędzy bohaterami.Gameplay. Sterowanie pozostaje w dużej mierze niezmienione i jest prawie identyczne jak w Resident evil 1-3. Kamera nie przełącza się z ustalonych pozycji tak często jak w poprzednich grach Resident Evil, a zamiast tego kamera podąża za postacią, przesuwa się, a nawet przybliża i oddala. Podobnie jak kamera podążała za nami w Dino Crisis. Pierwsza połowa pozwala nam przejąć kontrolę nad Claire Redfield podczas, gdy w drugiej połowie po zmianie płyty sterujemy głównie jej bratem Chrisem, a tylko w pewnych segmentach przejmujemy sterowanie Claire. Prawdziwym rarytasem ponownie jest zarządzanie zapasami. W trakcie gry mamy tylko niewielką liczbę miejsc na umieszczenie przedmiotów i musimy stale balansować co ze sobą zabieramy. Zagadki są logiczne i w większości dobrze wpasowują się w środowiska gry. Historia Code Veronica, sceneria i projekt artystyczny odbiegają trochę od standardów seri. Najbardziej widowiskową bronią w grze jest władanie podwójnymi pistoletami maszynowymi przez Claire. Podobają się mi obie duże lokacje w grze. Zarówna więzienna wyspa i placówka badawcza na Antarktydzie mają klimat. Jednakże bardziej podoba się mi rozgrywka w pierwszej połowie gry, gdy sterujemy Claire. W sumie ukończenie gry za pierwszym razem zajmie około 15–20 godzin, bo jest zaskakująco długa jak na jeden scenariusz. Czuć, że CV była tworzona głównie z myślą o fanach Claire z kultowej dwójki. Gra się przyjemnie i jest to bardzo klimatyczna część, ale nie jest tak perfekcyjnie dopieszczona jak Resident evil 2 1998 i Resident evil 1 remake 2002. Ma słabsze momenty. Grafika i udźwiękowienie. Gra po raz pierwszy w serii działa w prawdziwym 3D co oznacza, że to co kiedyś było renderowanym tłem jest teraz teksturowanymi wielokątami, które wyglądają niesamowicie zważywszy, że gra wyszła 5 lat przed Re4. Prezentacja gry w 2000 roku stała na najwyższym poziomie nie tylko ze względu na niezłą jakość grafiki, dźwięku i muzyki, ale także ze względu na jakość przerywników filmowych w grze, które wyglądały wówczas niesamowicie. W trakcie przechodzenia z obszaru do obszaru na pierwszym planie widzimy obiekty, które nadają grze niepowtarzalny wygląd 3D i dodają otoczeniu prawdziwego poczucia głębi. Wszystkie postacie i potwory wyglądają dużo bardziej szczegółowo niż w Re1-3. Ścieżka dźwiękowa gry towarzyszy rozgrywce i znacznie uwydatnia kluczowe momenty, które są przerażające albo szaleńczo nastawione na sekwencje akcji.Podsumowanie. Code Veronica robi dobre wrażenie dynamicznymi ujęciami kamery w czasie rzeczywistym, grywalnością, wspaniałą historią, która jest najlepsza w całej serii i rewelacyjnym klimatem. Trafiamy do miejsc przypominających obozy koncentracyjne, lotniska i antarktyczne bazy badawcze, które przyjemnie kontrastują z bujnymi pałacami i prywatnymi rezydencjami w stylu Ludwika XIV. Bardzo oryginalna część. Niestety wydanie gry tylko na Dreamcast zaowocowało, że sprzedała się słabiej niż pierwsze części wydane na Psx i Pc. Trochę odkuli się później przy portach na Ps2 (2001) i Gamecube (2003), które są ulepszonymi wersjami oznaczone jako Code Veronica X. Trochę żal mi losów tej odsłony, bo zasługuje na większą chwałę. Gdyby powstawała z myślą nie o Dreamcast, a bardziej nowoczesnym Gamecube to byłaby taką petardą technologiczną jak Resident evil 1 remake. Niedoceniana pozycja w serii przyćmiona przez wczesne klasyki z Psx (Re1, Re2, Re3) oraz bardziej nowoczesne wizualnie z Gamecube (Re1 remake, Re0, Re4). Przeszedłem Code Veronica X z przyjemnością dwa razy. Najładniejszy wygląd gry uzyskamy na emulatorze na wersji Gamecube z fanowskimi teksturami HD. Wygląda lepiej niż remaster HD z 2011 roku wydany na Ps3 i Xbox.https://www.youtube.com/watch?v=K5eKqsruDbQ&ab_channel=D%27Flayer

Mam wrażenie jakby przez to że przy tytule tegoż Residenta nie widnieje cyfra zwiastująca że jest to pełnoprawna kontynuacja serii, to wiele osób mogło kompletnie pominąć tę grę kierując swoją uwagę ku innym pełnoprawnym odsłonom głównej linii gier spod szyldu Resident Evil.Całe szczęście, że nie należę do tej grupy i dane mi było ograć CODE: Veronica, bo jest zdecydowanie warta zapoznania się z nią, zwłaszcza jeśli jest się fanem klasycznych trzech pierwszych części.Klasyczna - właśnie to słowo najlepiej obrazuje to czego można się po niej spodziewać. W przeciwieństwie do poprzedniego RE3 nie mamy tutaj próby wprowadzania nowych rozwiązań do rozgrywki czy kładzenia większego nacisku na akcję, wręcz przeciwnie: gra pomija możliwości wprowadzone w poprzedniczce i wraca do tych znanych z dwóch pierwszych części. Jedyną znaczącą zmianą jest kamera która ze statycznej stała się dynamiczna, poruszając się w konkretnych lokacjach razem z graczem. Poza tym gameplay to stary dobry Resident ze swoim gromadzeniem zapasów, łamigłówkami, maszynami do pisania, klimatycznym soundtrackiem, zmutowanymi oponentami i niestety(mimo upływu lat) drewnianym, śmiesznym w swojej nieudolności voice actingiem.To co może wydawać się nietypowe to długość gry - zdecydowanie większa niż w swoich poprzedniczkach. Jest to o tyle zaskakujące, że podczas gry 2 razy można odnieść błędne wrażenie, że jesteśmy blisko zakończenia i już zaraz ukażą nam się napisy końcowe, po czym raczeni jesteśmy zwrotem akcji.I tutaj dochodzimy do bardzo dobrze skonstruowanej fabuły która uzupełnia fakty znane nam dotychczas jednocześnie zaopatrując w nowe informacje ze świata gry. Są to kolejne puzzle do układanki przedstawione przy użyciu powiązanego z organizacją Umbrella rodu Ashfordów, mającego swoją siedzibę na wyspie z której przyjdzie nam szukać ucieczki.Struktura gry wygląda podobnie jak w poprzedniczkach, jednak nie ma tutaj takiej dowolności w wyborze protagonisty. Pomijając krótki epizod z postacią drugoplanową mamy w grze 2 etapy: pierwszy przechodzimy jako Claire, drugi w głównej mierze jako Chris. Wspomniany brak dowolności jest nam wynagradzany w pełni spójnymi, dobrze dopiętymi wątkami obu postaci, a więc w gruncie rzeczy nie ma tego złego...Dodatkowo warto wspomnieć o tym, że graficznie jak na swój wiek gra wygląda naprawdę nieźle oraz o nawiązaniu do korzeni w postaci repliki dworu z Resident Evil 1.Co w takim razie na minus oprócz wspomnianego voice actingu? Podobnie jak w trójce brakuje mi tego co w dwóch pierwszych częściach robiło robotę: napiętego, wręcz klaustrofobicznego poczucia zagrożenia jakie w połączeniu z muzyką biło zwłaszcza z posiadłości w RE1, ale także z posterunku w RE2. Oczywiście nie jest to pod tym względem tak rozmyte jak w trzeciej części, są tu momenty jak chociażby w pałacu Alfreda czy prywatnej rezydencji, jednak jest to zdecydowanie rzadsze.Dorzuciłbym jeszcze 2 aspekty które mogą uwierać:-Brak możliwości zwiększenia poziomu trudności-Sterowanie - o ile na klawiaturze poruszanie postacią nie stanowi większego problemu, o tyle w przypadku kontrolera PS2 jest ono zbyt nieintuicyjne i żeby je opanować przyda się kilkadziesiąt minut praktyki. Reasumując, po raz kolejny mamy do czynienia z bardzo mocnym reprezentantem gatunku, pozycja warta polecenia zwłaszcza ludziom którym do gustu przypadły klasyczne Residenty, także tym którzy po Nemesis czuli zawód ponieważ w przypadku CODE: Veronica X oferowana nam jest po prostu lepsza część. Gra mimo że nie najlepsza w serii to godna miana ostatniego klasycznego Residenta.