Police Quest: In Pursuit Of The Death Angel

Police Quest powstał w 1987 roku i widać to niemal na każdym kroku. 16-kolorowa grafika nie zachwyca, podobnie jak obrzydliwie toporny interfejs tekstowy, który często zmusi nas do prawdziwej gimnastyki lingwistycznej. Jednak największą gehennę można przeżyć dopiero podczas jazdy radiowozem (nie zapominajmy, że Sonny Bonds pracuje w drogówce). Lytton ma przeszło setkę ulic, bardzo trudno jest więc znaleźć budynek, do którego akurat chcemy się udać, a nawet jeśli znamy jego lokalizację, możemy przeżyć horror, próbując przed nim dokładnie zaparkować. Dodatkowym utrudnieniem są źle rozwiązane opcje dialogowe. Najlepiej przed rozmową z kimkolwiek zapisać stan gry, gdyż wypowiedzianych kwestii bohaterów niezależnych, w żaden sposób nie można powtórzyć. Jeżeli przez nieuwagę przeoczymy jakiś istotny szczegół, to nawet Święty Boże nie pomoże. Należy też pamiętać, że Police Quest to wytwór Sierry, czyli ginie się równie często, jak zbiera punkty za postępy w grze. Wziąwszy jeszcze pod uwagę, że Sonny Bonds wykonuje niebezpieczny zawód policjanta... no cóż, opcja Save powinna stać się Twoją ulubioną.

Mimo powyższych niedogodności, Police Quest jest jednak pozycją godną większej uwagi. Najważniejszym czynnikiem decydującym o jej sile, jest bowiem realizm, czyli mozolna, ciężka praca, pełna proceduralnych zawiłości. Z zadowoleniem przyjąłem też fakt, że bohaterowie gry nie są przerysowani, jak to nieraz bywa w tego typu produkcjach. Sonny Bonds nie jest żywcem wyjęty z amerykańskiego komiksu i chwała mu za to. Natomiast, jeżeli komuś przeszkadza toporna grafika i interfejs tekstowy, zawsze może sięgnąć po reedycję Police Quest z 1992, w której oba te elementy doczekały się realizacji na miarę XXI wieku.

Autor opisu gry: Mariusz Klamra