Project Zero II: Crimson Butterfly

Aparat fotograficzny, mimo archaicznego wyglądu, jest potężnym, niezawodnym w walce z duchami orężem. Jak każda broń, także i on potrzebuje amunicji, którą są poukrywane tu i ówdzie klisze filmowe. W trakcie przygody można go „dopakować”, zakładając lepszy obiektyw, soczewki i inne gadżety. Sama walka polega na uchwyceniu w okienku odpowiedniego ducha (włącza się tryb FPP) i zwolnieniu w odpowiednim momencie migawki. Poza rolą obronną aparat służy do utrwalania na kliszy odnajdowanych dokumentów, otwierania zamkniętych spirytystyczną mocą drzwi i uwalniania „ukrytych” duchów.

Gra podzielona jest na dziesięć rozdziałów, w trakcie których siostry krążą po wiosce, odkrywając stopniowo jej mroczną tajemnicę (pomocne okazują się znajdowane zdjęcia, pamiętniki i notatki). Postacią, którą się steruje, jest Mio, jednakże jej siostra spełnia nieocenioną rolę, udzielając trafnych rad lub wskazując miejsca, które warto zwiedzić. Ukończenie „Project Zero 2: Crimson Butterfly” na najłatwiejszym poziomie zabiera ok. 16 godzin, jednak warto tytuł przejść również na wyższych poziomach (hard, nightmare), gdyż tylko wtedy gracze mają dostęp do bonusów: nowych wdzianek bohaterek, większej bazy przedmiotów, dodatkowych rodzajów duchów i alternatywnego zakończenia gry.

Tak jak w większości survival horrorów, pole gry ukazane jest z perspektywy trzeciej osoby. Grafika jest nieco przyciemniona, mroczna i przygnębiająca, tworząca atmosferę niepewności i strachu. Na tym tle bardzo efektownie wyglądają efekty świetlne, np. blask niesionej latarki. Udźwiękowienie „Project Zero 2: Crimson Butterfly” dostosowuje się do oprawy graficznej, serwując niepokojące tony: zawodzenia, szepty, trzaski, skrzypienie itd.

Gra, w zależności od części świata, została wydana pod różnymi tytułami: w Japonii jako „Rei: Beni Chou”, w USA jako „Fatal Frame 2: Crimson Butterfly”.

Autor opisu gry: Emil Ronda