Deep Dungeons of Doom

Pierwsza przygoda kieruje nas do kanałów pod stolicą królestwa, a gdy tam dowiedziemy swojego męstwa, otrzymamy zgodę na wyruszenie w podróż po krainie i wybicie całego zła. Fabuła Deep Dungeons of Doom jest opowiedziana z dużym przymrużeniem oka i naśmiewa się z oklepanych standardów gatunku fantasy. Nasz bohater to kompletny burak i tępak, który jest jednocześnie święcie przekonany o swojej wyjątkowości. Z jego zadufania w sobie regularnie nabija się zresztą nie tylko narrator, ze sporą dozą złośliwości relacjonujący jego przygody, ale nawet zwykli przeciwnicy.

Mechanika

Mechanizmy zabawy to również z pozoru standard gatunku. Eksplorujemy więc podziemia, walczymy z potworami, gromadzimy skarby oraz rozwijamy umiejętności bohatera. Jednak każdy z tych elementów został sprowadzony do absolutnego minimum. Nie uświadczymy tutaj swobodnego zwiedzania podziemi, zaś każde piętro lochu to pojedynczy ekran z przeciwnikami, których musimy zgładzić. Równie prosty jest system walki - toczy się ona w czasie rzeczywistym i została sprowadzona do dwóch wirtualnych klawiszy: jednego służącego do ataku, a drugiego do obrony. Mimo tak minimalistycznego sterowania, potyczki są w morderczo trudne i gracz musi wykazywać się doskonałym refleksem i umiejętnością idealnego odczytywania ruchów wrogów, gdyż wystarczy kilka błędów, aby postać pożegnała się z życiem.

Do wyboru są trzy klasy postaci – Krzyżowiec, Wiedźma i Najemnik. Każda profesja posiada odmienny ekwipunek, zestaw umiejętności oraz własne drzewko rozwoju. Również sami wrogowie są bardzo różnorodni. Sprawia to, że wygrane wymagają nauczenia się rytmu ataków poszczególnych typów nieprzyjaciół. Autorzy pozwoli także na próbowanie wyprowadzania ciosów na ułamek sekundy zanim zrobi to przeciwnik, co powoduje zadanie znacznie większych obrażeń i skuteczne opanowanie tej sztuki jest kluczem do pokonania najpotężniejszych nieprzyjaciół.

Kwestie techniczne

Deep Dungeons of Doom oferuje grafikę w stylu retro, a projekty postaci są bardzo charakterystyczne i sympatyczne, pomimo tego, że zbudowano je z kilkunastu pikseli. Zabawie towarzyszy równie oldskulowa ścieżka dźwiękowa, przywodząca na myśl produkcje z komputerów Amiga.

Autor opisu gry: Adrian Werner