Najciekawsze materiały do: The Medium

The Medium pozytywnie mnie zaskoczyło.
Planowałem tylko rzucić okiem, skoro i tak gra wylądowała w Game Passie. Ostatecznie spędziłem z nią weekend. To świetna propozycja dla fanów gier przygodowych z elementami grozy, a zarazem laurka dla polskiego odbiorcy.

Odniesień do naszej historii jest mnóstwo, obecność malucha, junaka i wstawek o Solidarności, nawiązania do twórczości Beksińskiego to tylko wierzchołek góry lodowej. To ryzykowna decyzja, która mogła odstraszyć zagranicznych użytkowników. W końcu nie każdy jest Normanem Davisem. Tym bardziej doceniam odwagę. Szkoda, że twórcy nie zdecydowali się na polski dubbing i nie zachowali konsekwencji językowej w znajdźkach.

The Medium ma niezły scenariusz i udźwiękowienie budujące klimat. Horrorem jest jednak mało strasznym, a już z survival horrorem nie ma totalnie nic wspólnego. Mechanika dwóch światów to iście filmowy patent. Może nie do końca wykorzystany, ale moim zdaniem Bloober Team idzie w dobrym kierunku.

Jeśli The Medium wyjdzie w pudełku, z pewnością się skuszę.

plusy to niesamowity klimat gry, fabuła, postaci, muzyka, grafika. gra ma nowe rozwiązania i łączy je z starymi klasycznymi. jako całość jest bardzo dobra włączając w ocenę zakończenie, które jest emocjonalne, powodujące że długo po zakończeniu gry możemy o niej rozmawiać, rozmyślać. minusem może jest to że za mało gry w grze, ale taki styl tej gry, a być może jednak to plus aby skupić się na historii, na tym co gra ma nam przekazać?

Ogólnie moim zdaniem gra, na którą było bardziej warto czekać niż na cyberpunka, ale oczekiwań tutaj nie miałem żadnych.
Graficznie bardzo dobrze, nawet na ustawieniach low. Nie jest to też cud – coś trochę lepszego niż syberia 3. Wygląd głównej bohaterki i lokacji też przywodzi na myśl syberię (zwiedzamy opuszczony ośrodek wypoczynkowy w stylu PRL).
Wbrew temu co twierdzą recenzenci nie jest to kompletnie chilloutowa gra, nie zauważyłem również żadnej „odwagi bohaterki, która udziela się graczowi”. Wręcz przeciwnie, w grze jest jeden jumpscare (kiedy zaglądamy przez dziurę w ścianie do pokoju obok), a do tego kilkukrotnie musimy uciekać przed potworem lub skradać się przechodząc przez lokacje, które on patroluje.
Nie pomaga w tym beznadziejna kamera, która niby jest ustalona w 1 miejscu, ale tak naprawdę cały czas odchyla się w kierunku bohaterki (np. gdy przechodzimy z lewej strony pokoju na prawą), a do tego ujęcia co chwilę się zmieniają. Jeden mały pokój potrafi mieć 5 ujęć kamery, zależy nie od tego gdzie stoimy. Cholery można z tym dostać grając na padzie i ciągle zmieniając kierunek w którym idziemy – bo np. podchodzimy do biurka które jest na wprost, a potem w połowie pokoju kamera zmienia kąt i biurko widoczne jest gdzieś z boku ujęcia i żeby do niego dojść już nie wychylamy gałki w górę tylko w bok albo w dół.
Nie zgodzę się również, że „mechaniki gameplayowe są tu proste i niejako na trzecim miejscu – dopiero za fabułą oraz klimatem”. Wręcz przeciwnie – 3/4 gry to chodzenie w kółko i szukanie kluczy lub przedmiotów pozwalających nam przejść dalej. Przez toporne sterowanie i ujęcia kamery szybko robi się to nudne, żmudne, męczące, denerwujące i przysłaniające ciekawą fabułę. Żywy przykład, spotykamy npca, gadamy z nim, potem mamy się spotkać w świetlicy ośrodka. Problem w tym, że zanim do tej świetlicy dotarłem to minęła chyba z godzina gry i kompletnie zapomniałem po co tam w ogóle idę. Po drodze znajdujemy nic nie mówiące listy i notatki. Jedynie wspomnienia duchów i cutsceny mają jako taki sens, bo podają graczowi fabułę łyżką w sposób dosłowny.
Niestety mechanika podwójnego świata czasami nie ma sensu. Bohaterka w losowych miejscach rozdwaja się i jest w obu światach na raz, przez co jeżeli w jednym świecie drzwi są zablokowane to w drugim nie może przez nie przejść (z wyjątkiem sytuacji gdy w świecie ducha przejście jest dostępne, ale możemy duchem odejść tylko na chwilę i tylko po to, żeby odblokować przejście dla ciała). W innych momentach jest jednak tylko w świecie ducha, albo tylko w świecie fizycznym. Wówczas nie musi się przejmować brakiem przejścia w drugim świecie. Lenistwo twórców, którym nie chciało się wyświetlać obu światów na raz?
Nie kojarzyłem również lokacji z Polską. Wyglądało mi to bardziej na coś rosyjskiego lub ogólnie europejskiego. Takie ni to Czechy ni to Syberia.
W recenzji gry-online czytamy, że „Nie mamy też wrażenia, że historia jest celowo wydłużana tylko po to, by gra nie była za krótka. Można zupełnie stracić rachubę czasu, badając kolejne lokacje i tematy, bo scenariusz okazuje się ciekawy i wciągający” – niestety kompletnie nie mogę się z tym zgodzić z powodów, które wymieniłem wyżej. Po prostu sam gameplay jest na tyle nużący, że nie mamy siły męczyć się z nim by liznąć nieco fabuły, pomimo tego, że jest ona na wysokim poziomie. Grę najlepiej męczyć (dosłownie) kilka wieczorów, bo przejście jej na raz czy dwa razy bez przerw to prawdziwa katorga i brawa dla tego, kto nie będzie po takiej „przygodzie” sfrustrowany. Po wszystkich tych mordęgach zapomnicie jednak o co w tej grze w ogóle chodziło.
Nie ma tu żadnych oryginalnych zagadek, większość gry to szukanie kluczy i przedmiotów do przejścia dalej, a jedyne „niepowtarzalne” (w tym znaczeniu, że występują w grze raz, a nie, że nigdy nie wystąpiły w innych grach) zagadki są banalnie proste – np. obrócenie 3 elementów „globusu” żeby utworzyć twarz.
Nie zgadzam się natomiast, że postacie, animacje czy mimika twarzy w jakikolwiek sposób należą do poprzedniej (czymkolwiek miałaby ona być) generacji. Większość scen i lokacji jest na tyle ciemna, że nie sposób zauważyć jakichś negatywnych aspektów wspomnianych elementów, o ile ktoś nie będzie siedział z lupą przy monitorze.

Podsumowując – jeżeli chcecie kolejnej Syberii z ciekawymi bohaterami i ciekawą historią w tle, zrujnowaną jednak przez ślamazarność gameplayu (chodzenie od jednych zamkniętych drzwi do drugich i błądzenie w kółko po tych samych pokojach) i frustrujące sekwencje skradankowo-ucieczkowe, to polecam. W przeciwnym razie odpadniecie po dwóch godzinach.

świat duchów inspirowany obrazami Zdzisława Beksińskiego.
Zdzisław Beksiński - Katyń - obraz AB84 (1984 r.)

Cudowna historia, niesamowity klimat, wspaniałe lokacje, i świetny pomysł na grę, ale...
- słaba optymalizacja - gra potrafiła spaść z ponad 100 klatek na poniżej 30. Przy Intel i7 10875h, 32 GB i Geforce rtx 2070 musiałam grać na średnich ustawieniach (z modyfikacjami), żeby gra była płynna
- druga połowa gry, z krótkimi wyjątkami polega głównie na chodzeniu, a fabuła staje się oczywista
- pełnię lokacji trudno jest podziwiać, gdyż bardziej praktyczny jest tryb świata duchowego, który wszystko w tle rozmazuje
- jak na polską grę, osadzoną w polskich realiach szkoda, że nie ma języka polskiego - wymagamy tego od obcokrajowych wydawców, a nasi właśni podkładają nam świnię? Ale to taka drobnostka
Ogólnie polecam, ale proponuję poczekać na niższą cenę.

POLECAM! Gra jest straszna. Powtarzałam to za każdym razem, kiedy do niej wracałam, ale właśnie ją ukończyłam i oprócz tego, że jest straszna to jest też genialna. Wiernie oddany klimat tamtych lat, Krakowa i w ogole Polski- do szczęścia zabrakło tylko polskiego dubbingu. Całość naprawdę ryje beret ;)
PS. Jeśli ktoś czytał książkę Jarosława Grzędowicza Popiół i kurz, albo oglądał Stranger Things, to tu odnajdzie się jak w domu. Bloober Team - naprawdę kawał świetnej roboty. Jako gracz czuję się zaszczycona móc zagrać w tak dopracowaną i bogatą produkcję. Dziękuję.

Do The Medium podchodziłem z pewnym dystansem, bo jednak nie przepadam za horrorami. Z uwagi na to, że nie obserwowaliśmy poczynań bohatera z pierwszej osoby tylko z boku postanowiłem w to zagrać i nie żałuje tej decyzji. Gra jest prześwietna. Fabuła, klimat i zakończenie rozłożyło mnie na łopatki i długo zabierałem się do podniesienia szczęki, która mi opadła kiedy zobaczyłem napisy końcowe. Podobało mi się to, że gra nie straszyła "Jump scare'ami", a po prostu klimatem.
Graficznie super, odwzorowanie mieszkania w Krakowie w pierwszej lokacji - po prostu jakbym był u babci. Jedyne co gryzło w oczy to fakt, że jesteśmy w Polsce, a jednak napisy na ścianach, gazety, pocztówki były po angielsku, ale tu już czepiam się pewnie szczegółów. Polecam każdemu z całego serca! Ocena 9/10

Co do optymalizacji... gram, prolog spoko, fpsów 60 i to stabilnie, gram dalej, w końcu po raz pierwszy 2 ekrany i nadal całkiem ok, około 55 fps, więc jest super. Po 30minutach kończę prolog i myślę sobie ''może faktycznie ludzie przesadzają, bo optymalizacja jest znośna'', zajeżdżam do hotelu Niwa i.... szkoda gadać. Czar prysł. Detale średnie (jedynie tekstury i takie mało wymagające pierdółki dałem na wysokie), pozdrawiam z GTX 1060 :> No ale w tę grę można spokojnie grać i w 30 fpsach więc taki plus, ale jak byłyby tu dwa ekrany to z 34 fpsów zrobiło by się 15-20...

Jest to całkiem niezła gra przygodowa z elementami skradania i łamigłówek. Medium to typowy horror/thriller nieco w klimacie Silent Hill. Niestety gra ma sporo wad tj:
-kiepska optymalizacja
-monotonna rozgrywka
-kiepski system zapisywania gry
-bardzo nieintuicyjne sterowanie
-kiepska praca kamery
Mimo wszystko warto przejść tą polską grę, bo oferuje całkiem niezłą fabułę i klimat zwłaszcza jak ma się game pass.

Faktycznie optymalizacja leży i kwiczy. Taka gra nie ma prawa tak nędznie chodzić, nawet po wyłączeniu RT jest kiepsko. Na razie dotarłem do hotelu ale spotkanie z Sadness było fajne. Zobaczymy co dalej, krótka podobno to może zmęczę.

Jak dla mnie Giera turbo elegancko tylko tak jak ktoś wyżej mówi trochę nie rozumiem dlaczego dokumenty są pisanie po ang a nie po polsku i inne rzeczy no ale daje sztywne 8,5