Journey - przedpremierowy test - Strona 2

Pewną niewiadomą jest to, czy Journey zostanie podzielone na etapy, czy może będzie bardziej płynnym doświadczeniem. Pierwsze rozwiązanie jest bardziej prawdopodobne, bo w becie mogliśmy przejść trzy odrębne fragmenty przygody. W drugim objawiła się najciekawsza funkcja gry – sprytnie ukryty przed graczem tryb multiplayer.

W nowej lokacji naszym zadaniem było rozciągnięcie długich wstęg, aby stworzyć przejście nad kolejnymi fragmentami zburzonego mostu. W pewnym momencie podbiegła do nas identycznie wyglądająca postać. Twórcy sygnalizują jej pojawienie się poprzez delikatne rozświetlenie bocznej części ekranu. W ten sposób możemy szybko zlokalizować drugą osobę. Mimo że nie znamy jej tożsamości, a środki komunikacji są ograniczone, trudno zignorować obecność innego podróżnika. W tym niepokojącym, tajemniczym czy wręcz zapomnianym świecie każdy sprzymierzeniec jest na wagę złota.

Zubożenie gry o standardową dzisiaj komunikację głosową pozwoliło osiągnąć prosty efekt: nikt nie zepsuje klimatu krzykami, obrażaniem czy komentarzami kierowanymi do osób postronnych. W becie Journey musieliśmy zdać się na kontakt wzrokowy i prosty sygnał dźwiękowy. Przynosi to piorunujące efekty: zastanawiamy się, co zrobi druga osoba, gdzie pójdzie i czy pomoże nam rozwiązać zagadkę. Dodatkową zachętą do współpracy jest fakt, że używając sygnału w pobliżu innej istoty, napełniamy ją energią. To z kolei zwiększa mobilność obu graczy.

Pozostałości starożytnej cywilizacji?

Spotkanie z nieznajomym zaowocowało chwilową przyjaźnią. Wspólnie przeszukaliśmy zakamarki pustyni w nadziei na znalezienie ukrytych elementów, a później rozwinęliśmy wstęgi. Razem wzlecieliśmy po nich na górę mostu i aktywowaliśmy przełączniki, aby zapoznać się z kolejną wizją. W trzeciej części bety trafiliśmy na dalszy fragment pustyni. Tym razem trzeba było uwalniać magiczne latawce z zakopanych w piasku budowli. Dziwaczne obiekty prowadziły przez wydmy, poćwierkując wesoło i zachęcając do ruszenia w dalszą drogę. Wydawanie prostego dźwięku w zupełności wystarczało do informowania drugiej osoby o gotowości do działania czy własnych odkryciach. Wszystko będzie zależeć od tego, na kogo trafimy.

Po kilkunastu sekundach mknęliśmy przez okolicę, słuchając melancholijnej kompozycji w nieustających podmuchów wiatru i w towarzystwie kilku latawców. Nagle, z wciąż widniejącej na horyzoncie mrocznej góry, wypłynęła wstęga białego światła, która uderzyła w wydmę nieopodal. Podążając dalej za latawcami, zjechaliśmy ze zbocza, w stronę ogromnej budowli pogrążonej we mgle i syczącej obłokami pary. I tym zaskakująco industrialnym akcentem zakończyła się niezwykła podróż przez wydmy. Kim była osoba, która towarzyszyła nam przez ostatnie kilkanaście minut? Tego nie dowiemy się pewnie nigdy.