Silent Hunter 4: Wolves of the Pacific - pierwsze wrażenia - Strona 2

Po dość szybkim procesie ładowania scenariusza oczom moim ukazało się centrum dowodzenia, w którym ujrzałem pełniących służbę członków załogi. W stosunku do poprzedniej odsłony cyklu SH zmianie uległ sposób animowania postaci, gdyż w nowej grze oparto go na systemie szkieletowym. Poszczególne modele marynarzy prezentowały się naturalnie i należycie korelowały z dokładnie dopracowanym otoczeniem. Z pietyzmem odwzorowano wszystkie zawory, rury, wskaźniki, dźwignie i inne okrętowe wihajstry, nie pomijając jednocześnie sprawy odpowiedniego cieniowania każdego obiektu. Rozglądając się wokół można było przełączać się pomiędzy poszczególnymi załogantami po kliknięciu na nich, zyskując tym samym dostęp do przyrządów w rodzaju steru kierunku, prędkości i głębokości oraz mapy nawigacyjnej itd. Wśród urządzeń wyjątkową uwagę zwracała para peryskopów (każdy z dwoma stopniami przybliżenia), a także sonar i radar (odpowiednio do wykrywania celów morskich i powietrznych).

Swoistą drogę na skróty stanowił graficzny interfejs użytkownika, który poprzez oznaczone piktogramami zakładki dawał szybki dostęp do wszystkich zakamarków statku bez konieczności żmudnego eksplorowania pokładów. Warto zauważyć, iż przy projektowaniu tego systemu developerzy kierowali się licznymi sugestiami entuzjastów serii Silent Hunter, celem stworzenia rozwiązania maksymalnie zoptymalizowanego. Dla zagorzałych zwolenników samodzielnego modyfikowania przewidziano opcję zmieniania właściwości interfejsu poprzez ingerencję w pliki konfiguracyjne. Ponadto autorzy pomyśleli zarówno o prawdziwych wilkach morskich, jak i o mniej zaawansowanych wirtualnych podwodniakach. Właśnie dlatego przygotowano po dwie wersje większości elementów interfejsu, dzięki czemu umożliwiono przykładowo ustalanie prędkości za pomocą telegrafu okrętowego (cała naprzód, pół wstecz itp.) lub precyzyjnych komend (podawanie określonej liczby węzłów).

Empiryczny kontakt z morzem wywołuje u wielu osób nieprzyjemne objawy chorobowe, spowodowane przez kołyszące się fale i inne marynistyczne atrakcje. Gdy zobaczyłem, jak SH4 wygląda po włączeniu zewnętrznego ujęcia kamery, też poczułem się słabo. Były to jednakże chwile niezwykle przyjemne, ponieważ rumuńscy twórcy zaserwowali mi prawdziwą ucztę dla oczu. Podwodna łódź stała wynurzona w porcie, o jej burty miarowo rozbijały się fale, w rozkołysanej tafli oceanu odbijały się płynące w powietrzu chmury etc. Zbliżenie stojącego w pobliżu niszczyciela ujawniło mnóstwo drobnych detali okrętu łącznie z marynarzami, wykonującymi różne pokładowe czynności. Szczegółów nie brakowało również portowi – pracowały żurawie, pomiędzy budynkami krzątali się ludzie itd. Stanowiło to jednak zaledwie przystawkę przed daniem głównym, którego konsumpcja rozpoczęła się dopiero po uruchomieniu silników dowodzonego statku. Kręcące się śruby powodowały sugestywnie wyglądające załamania powierzchni wody, a po zanurzeniu pojawiły się m.in. charakterystyczne złudzenia optyczne i snopy słonecznego światła, penetrujące głębiny.