Grałem w Valhallę i Legion. Tej jesieni stawiam na Watch Dogs - Strona 2

To jak to jest z tym graniem każdym NPC?

Legion od samego początku reklamowany był jako gra z bardzo odważnym rozwiązaniem – nie uświadczymy tu bowiem jednego głównego bohatera, będziemy mogli natomiast wcielić w szeregi naszej organizacji dowolnego mieszkańca Londynu. Niezależnie od tego, czy jest to wysportowany pan w sile wieku, dość wątły hipster z mlekiem sojowym na wąsach czy leciwa staruszka (która może okazać się emerytowaną zabójczynią na zlecenie, kto wie?) – każde z nich ma szansę dołączyć do grona operatorów DedSec, których będziemy kontrolować. Takich ludzi musimy jednak najpierw przekonać do siebie poprzez wykonanie dla nich indywidualnych zadań, które zwiększą poparcie dla działań naszej organizacji.

Z tego, co mogłem zauważyć, odrobinę zmieniło się podejście do umownych „klas” obywateli. Wcześniej gra dzieliła mieszkańców na enforcerów, hakerów i infiltratorów, którzy w zależności od swojej roli byli bardziej sprawni w konkretnych dziedzinach. Tutaj nie widziałem już tych łatek, zamiast tego pojawiło się po prostu więcej archetypów postaci, w które mogą wpisywać się rekrutowani przez nas londyńczycy. Do swojej drużyny udało mi się pozyskać hakerkę, sierżanta policji, pracownika budowy oraz profesjonalną zabójczynię, która pomimo podeszłego wieku była zaskakująco żwawa w walce wręcz. Z czasem zrekrutowałem również panią adwokat oraz pracownika Albionu, co dało mi dostęp do kilku ciekawych możliwości.

Pomówmy o konkretach. O ile wiadomo, czego spodziewać się po hakerce czy policjancie, dysponowanie pracownikiem Albionu oznacza łatwiejszy dostęp do placówek tej organizacji. Strażnicy chętniej przymkną oko na człowieka w mundurze. Podobnie w przypadku policjanta i dostępu do posterunków policji czy budowlańca i możliwości wchodzenia na place budowy. Ta ostatnia postać posiada jednak jeszcze jedną unikatową umiejętność, którą jest wezwanie w dowolnej chwili drona transportowego, na którego możemy wskoczyć, przejąć nad nim kontrolę i ruszyć w lot nad Tamizą ku zachodzącemu słońcu.

Każdy z rekrutowanych NPC otrzyma unikatowe statystyki, które wpłyną na działanie tylko tej jednostki lub na działanie całej naszej organizacji – przykładowo pozyskanie pani adwokat oznacza skrócenie czasu odsiadki w areszcie, o ile ktoś z ekipy zostanie złapany w trakcie akcji. Niektóre archetypy mają dostęp do specjalnej broni i tak oto pracownicy budowy mogą potraktować kogoś ogromnym kluczem albo postrzelić przy użyciu gwoździarki. Naszych agentów będziemy do pewnego stopnia modyfikować, dobierając im gadżety, z których mogą korzystać, czy zmieniając ciuchy, w których poruszają się na co dzień.

A jak właściwie sprawdza się system grania każdym? Zaskakująco dobrze! Choć nie znam szczegółów technicznych tego przedsięwzięcia (bardzo chętnie dopytam o nie przy okazji jakiegoś wywiadu), mogę powiedzieć, że każda postać jest generowana przez grę, dopasowywany jest do niej głos z puli wielu nagrań przygotowanych przez wielu aktorów, a to wszystko jest ładnie opatrywane kompletnymi animacjami. Niezależnie od tego, kogo weźmiemy do zadania, w którym odpali się cutscenka, postać będzie stanowić integralną część rozmowy. Widać, niestety, uproszczenia wynikające z takiego podejścia, bo wygłaszane przez naszych protagonistów kwestie są dość generyczne i czasem wypadają zauważalnie słabiej na tle wypowiedzi pełnoprawnych NPC, w przypadku których aktorzy głosowi mieli do zagrania tylko tę postać. Nie przeszkadza to jednak w śledzeniu opowieści, która w Legionie jak najbardziej jest obecna – ta pozycja to nie tylko piaskownica.

Skoro jednak o piaskownicy mowa, chciałbym podkreślić przesunięcie granicy sandboksowości w przypadku cyklu Watch Dogs. W tej odsłonie bardziej niż w poprzednich czułem, że mogę grać dokładnie tak, jak chcę, i robić rzeczy, które tylko przyjdą mi do głowy. Przykład: musiałem dostać się do serwera znajdującego się na terenie patrolowanym przez wrogów, ale konieczny był fizyczny kontakt z urządzeniem. Można było do tego użyć robota w kształcie pająka, jednak był problem z dotarciem nim do tego miejsca, więc... wezwałem drona transportowego, wskoczyłem pająkiem na tego drona, przeleciałem dronem na kładkę, gdzie znajdował się wymagający interakcji serwer, za pośrednictwem kamer ponownie przejąłem kontrolę nad spider-botem, zhakowałem serwer, a potem przetransportowałem robota do siebie przy użyciu drona. Sprawiło mi to więcej satysfakcji, niż bym się spodziewał. A można było wejść i wszystkich wystrzelać albo się przekraść, albo samodzielnie przelecieć dronem transportowym. Opcji jest cała masa, a mnogość operatorów z ich unikatowymi zdolnościami przełoży się na większy wachlarz zagrań gracza.

Legion faktycznie lepszy od Valhalli?

Na to pytanie odpowiedź jest oczywiście subiektywna, bo każdy w grze szuka czegoś innego. Z serią Assassin’s Creed byłem od samego początku, przez dobre i złe odsłony. Bardzo podobała mi się nowa formuła oferowana przez Origins, ale Odyssey już mnie nie zachwyciło, choć zaliczyłem podstawkę i dwa epizody jednego z dodatków (Uplay pokazuje mi dziś 78 godzin na liczniku). Gra jak dla mnie okazała się za duża, zbyt pusta i nieoferująca zbyt wielu nowości. Po zagraniu w Valhallę na pewno nie powiem, że wikińska odsłona cyklu to reskin Odysei, ale nie powiem też jednocześnie, że jest w niej na tyle nowości, bym musiał koniecznie dorwać ten tytuł już w dniu premiery.

W przypadku Legionu czułem od samego początku znacznie większą ekscytację. Mamy klimatyczny Londyn, mamy rozwinięcie formuły gameplayu z poprzedniej odsłony, mamy zupełnie nowatorskie podejście do bohaterów, z którymi poznamy całą historię, i mamy bardziej sandboksową rozgrywkę niż wcześniej. I wiecie co? Ja nawet nie przepadam za piaskownicami, nie wykorzystuję w pełni ich możliwości, ale w nowym Watch Dogs aż chce się eksperymentować z tym, co gra ma do zaoferowania.

Valhalla lekko mnie zawiodła dość drewnianą reżyserią cutscenek, które znamy zresztą z Odysei, a Legion robi to lepiej, choć zdecydowanie daleko temu do poziomu reprezentowanego chociażby przez dzieła Naughty Dog. Jasne, Assassin’s Creed będzie bardziej efektowne, walka będzie zdecydowanie bardziej mięsista i gra pewnie sprzeda się znacznie lepiej od tegorocznych „Piesków”. Mimo wszystko mam poczucie stagnacji przy serii o skrytobójcach, a w Watch Dogs widzę próbę zrobienia czegoś nowego, co na ten moment, po około trzech godzinach spędzonych z tą produkcją, oceniam bardzo pozytywnie. W sumie będę w komfortowym położeniu tej jesieni – zdążę skończyć Legion, odpuszczę sobie Valhallę i zagram w Cyberpunka, który ma mieć premierę dwa dni po najnowszym Assassin’s Creed. To jedna z niewielu sytuacji, w których cieszę się, że gra (w tym wypadku Valhalla) nie spełnia moich oczekiwań.