Graliśmy w The Division 2 - to mogłoby być The Division 1,5 - Strona 3

Koniec? Nie, to dopiero początek

Jak już wspominałem, w produkcji z 2016 roku brakowało przede wszystkim aktywności, które zajęłyby graczom czas po zaliczeniu kampanii fabularnej. Jasne, była Strefa Mroku, ale nie była ona dokładnie tym, czego oczekiwali fani. Massive Entertainment od początku znało opinie na ten temat, więc prace nad drugą częścią The Division zaczęły się poniekąd od zaplanowania endgame’u. Wprowadzenie tego elementu wygląda dość prosto: po ukończeniu przez nas kampanii i rozliczeniu się z podstawową fabułą dochodzi do inwazji na Waszyngton wspomnianej wcześniej grupy militarnej Black Tusk, której obecność powoduje spore zmiany w świecie gry – w tym pojawienie się zupełnie nowych zadań będących wyzwaniem dla 30-poziomowych graczy. Nie chcąc serwować jedynie oderwanych od siebie aktywności, deweloperzy postanowili sfabularyzować endgame, choć nie będzie to tak spójne i płynne doświadczenie, wymagające podążania wytyczoną ścieżką, jak w przypadku kampanii.

Myśleliśmy, że pokonamy grupę innych graczy w Strefie Mroku... myliliśmy się.

Endgame odblokuje również trzy specjalizacje dla naszych postaci, którym towarzyszyć będą nowe umiejętności: sharpshooter najlepiej sprawdzi się w walce na większy dystans, demolitionist będzie wysadzać wszystko, co tylko się da, a survivalist ma być najbardziej niedocenianym healerem, bez którego żadna drużyna sobie nie poradzi, choć mało kto się do tego przyzna. Każdą ze specjalizacji da się rozwijać, ale najważniejsze, że skupienie się na jednej z nich nie okaże się permanentne – w swoim centrum operacyjnym znajdziemy odpowiedniego NPC, który pozwoli na przełączanie się między specjalizacjami. Jeden z deweloperów zapewniał mnie, że w grze będzie można wymaksować każdą dostępną rolę. Co więcej, po premierze należy spodziewać się kolejnych, darmowych specjalizacji, co jeszcze bardziej zróżnicuje rozgrywkę w The Division 2.

Każdą z nich cechuje charakterystyczna broń, która określana jest mianem Signature Weapon – Bear Grylls (survivalist) ma kuszę, Sylvester Stallone (demolitionist) lata po mieście z granatnikiem, a Bradley Cooper (sharpshooter) jest prawdziwym amerykańskim snajperem z karabinem... snajperskim. Broń ta ma oczywiście znacznie większego „kopa” od standardowego uzbrojenia, ale zapasy amunicji są bardzo ograniczone. W trakcie obu pokazów grałem sharpshooterem, który dysponował jednocześnie maksymalnie 10 nabojami. Na szczęście w trakcie endgame’owych misji co jakiś czas z przeciwników wypadała amunicja potrzebna do tego rodzaju narzędzia mordu. Gorzej było w Strefach Mroku, gdyż potrafiłem przez godzinę latać po dostępnym terenie i znaleźć ledwie dwa naboje do swojej unikatowej broni – zdecydowanie za mało. W endgame’owej rozgrywce skorzystałem kilka razy z Signature Weapon w przypadku minibossów, by przyspieszyć proces ich eliminacji, ale ciężko oprzeć się nawykowi chomikowania pocisków na gorsze czasy. Tym bardziej że w postkampanijnych misjach przeciwnicy to prawdziwe gąbki...

The Division 2 to przede wszystkim bardzo przyjemny cover shooter.

Tak, nie zapominajmy o „gąbkowatości” wrogów, na którą narzekało tak wielu graczy w przypadku pierwszego The Division – chodzi oczywiście o konieczność wystrzelenia kilkudziesięciu naboi, by powalić zwykłego faceta w masce gazowej. O ile nie przeszkadzało mi to za bardzo 3 lata temu, tak endgame w The Division 2 wynosi chłonność wrogów na nowy poziom. Wiele zależy oczywiście od używanego uzbrojenia, ale kiedy czterech facetów ładuje bez przerwy przez kilka minut w jednego gościa w pancerzu, który niby ma słabsze punkty, jednak nie zawsze da się je łatwo znaleźć, to pojawia się jakiś dysonans. Mam wrażenie, że jednym z pomysłów na utrudnienie graczom rozgrywki było po prostu solidne podwyższenie wrogom HP. No bo jak inaczej wytłumaczyć headshoty z karabinu wyborowego zabierające ponad 300 tysięcy punktów zdrowia i jedynie znikomy fragmencik paska zdrowia elitarnego przeciwnika?

Jesteśmy De Diwiżyn.

Z dwóch zaprezentowanych endgame’owych misji jedną przyjąłem z entuzjazmem (przede wszystkim dzięki świetnie zrealizowanemu settingowi w waszyngtońskim National Air and Space Museum), a drugą z delikatnie tłumionym ziewnięciem. Przedzieranie się prawie godzinę przez kanały z pokoju do pokoju i pokonywanie niezliczonych fal różnokolorowych „gąbek” w każdym z nich wcale nie bawi. Szczególnie słaby był kulminacyjny moment zdobywania kotłowni, który stał się obiektem żartów i memów z powodu niekończącego się spawnu przeciwników z każdej możliwej strony (w tym miejscu serdecznie pozdrawiam kolegów z innych polskich redakcji obecnych na miejscu).

Jak już wspomniałem na początku tej zapowiedzi, The Division 2 to tak naprawdę The Division 1,5, bo gra jest niesamowicie podobna do swej poprzedniczki. Dla wielu może być to argument przeciwko zakupowi: po co wydawać pełną kwotę w dniu premiery, by zagrać właściwie w to samo? Jest jednak równie silna grupa oddanych fanów The Division, którzy z takiego rozwiązania będą się cieszyć – w końcu dostaną więcej sprawdzonej formuły. Ja osobiście siedzę okrakiem na barykadzie i na ten moment nie mogę się jednoznacznie zdecydować, czy przeszkadza mi takie podejście, czy jednak nie, bowiem kiedy już myślałem, że w moim przypadku przeważać będzie opinia negatywna, nagle okazało się, że przez 5 godzin potrafię bawić się w The Division 2 wyśmienicie i naprawdę chcę zagrać w startującą za kilka dni betę. Jeśli sami macie wątpliwości, koniecznie sprawdźcie to, co testy mają do zaoferowania, ze szczególną uwagą przyglądając się obecnemu tam wycinkowi endgame’u – to jest prawdziwe być albo nie być tej produkcji i kierunek, w jakim podążać będzie Massive ze swoim tytułem.