autor: Przemysław Zamęcki
Recenzja gry From Dust, czyli g40sta zabawy w boga
Pierwszego dnia bóg przesypał piasek. Drugiego przelał wodę. Trzeciego ugasił szalejący ogień. Eric Chahi, słynny autor Another World, postanowił przypomnieć o swoim istnieniu, przygotowując symulację bycia istotą boską – kreatorem.
Nie ma chyba wśród weteranów gier wideo osoby, która nie kojarzyłaby nazwiska Erica Chahi. Francuz na trwałe zapisał się w annałach elektronicznej rozrywki przede wszystkim swoim opus magnum, niezwykłą grą Another World. Oczywiście na tym nie kończy się dorobek tego autora, który po raz kolejny postanowił przypomnieć o sobie w wielkim stylu. A przynajmniej taki miał zamiar, można bowiem chyba powiedzieć, że Chahi rzucił wyzwanie samemu Peterowi Molyneux, jednemu z pierwszych twórców koncepcji gier, w których użytkownik wciela się w rolę boga wirtualnej społeczności.
We From Dust niczym w głośnym Populousie dosłownie kreujemy kształt świata zaludnionego przez dziwne pierwotne plemię kryjące twarze za trójkątnymi maskami. Na początku każdej z misji populacja liczy sobie zaledwie kilka osób, a naszym zadaniem jest jej pomnożenie poprzez budowę kolejnych wiosek w z góry przeznaczonych do tego miejscach – wokół totemów. Po założeniu wszystkich osad i utrzymaniu ich w stanie nienaruszalnym (co – jak się okaże – wcale nie jest takie proste) otwiera się przejście prowadzące do kolejnej misji. Nie mamy przy tym bezpośredniego wpływu na poruszanie się pojedynczych postaci. Wskazujemy jedynie miejsce docelowe, a ludziki niczym wyposażone w szczątkową inteligencję lemingi próbują do niego dojść. Od wspomnianych stworzeń, występujących w innej serii gier, różni je to, że mieszkańcy światów From Dust nie topią się z premedytacją w morzu, tylko po prostu zatrzymają na brzegu, informując stosowną ikoną, że należy na nich zwrócić uwagę.
Zabawa w kreatora polega na manipulowaniu ukształtowaniem powierzchni w taki sposób, aby zakładane wioski były bezpieczne od szalejących na morzu i lądzie kataklizmów. Raz może to być wielka fala tsunami, innym razem występujące z brzegów rzeki, pompujące wodę z bijących pod ziemią źródeł, jeszcze kiedy indziej wybuch wulkanu, podtopienie czy pożar. Aby lepiej zrozumieć mechanikę rozgrywki, wyobraźcie sobie piaskownicę z miniaturowym wulkanem, kimś stojącym z boku i lejącym z wiadra wodę do środka oraz graczem, który wyposażony w łopatkę biega jak szalony, przesypując piasek i przenosząc wodę lub lawę z miejsca na miejsce w taki sposób, aby żaden kataklizm nie zniszczył założonych wcześniej wiosek. Aby urozmaicić nam zadanie, w późniejszych misjach pojawiają się także płonące drzewa, podpalające tereny zielone, których utrzymanie jest jednym z kluczy do sukcesu, i rośliny eksplodujące wodą w wyniku podwyższenia temperatury najbliższej okolicy. W tym przypadku dochodzi element zabawy w „małego ogrodnika”, ponieważ drzewa można przesadzać w dowolne rejony.
Tym, co autentycznie może w grze zachwycać, jest aura tajemniczości. Na swój użytek nazywam to „francuszczyzną”, bowiem mam nieodparte wrażenie, że na bardzo wielu produkcjach pochodzących z tego kraju odciśnięty jest swoisty znak firmowy, niepozwalający pomylić ich z niczym innym. Jakiś kod genetyczny jednoznacznie wskazujący na narodowość autorów. Swego rodzaju poetyckość.
