Recenzja Eriksholm: The Stolen Dream. Ta przepiękna skradanka udowadnia, że cała nadzieja w małych zespołach

Rok 2025 „indykami” stoi. Choć na premierę czeka jeszcze kilka potencjalnych hitów, już teraz można powiedzieć, że produkcje niewielkich zespołów pokazały wysoką jakość za niekoniecznie wielkie pieniądze. Oczywiście sukces komercyjny uzależniony jest od wielu czynników, a jednym z nich jest gatunek. Pozbawiona walk skradanka nie trafi do tak szerokiego grona odbiorców jak efektowne RPG (i tak, mam tu na myśli przede wszystkim Clair Obscur: Expedition 33). Nie znaczy to jednak, że nie może dorównać im chociażby pod względem fabularnym. Skandynawska gra Eriksholm: The Stolen Dream, bo o niej mowa, nie zarobi zapewne tyle, ile hitowa Ekspedycja 33, ale pod pewnym względem ją przewyższa. Naprawdę! Najbardziej polubią ją miłośnicy niespiesznej akcji i współczesnych przygodówek, ale nie zawiodą się na niej również fani mocnych akcentów fabularnych.

Czy Eriksholm istnieje naprawdę?

Prawdę powiedziawszy, nie do końca wiedziałem, czego się po Eriksholmie spodziewać. Produkcja skandynawskiego studia równie dobrze mogła okazać się okraszoną piękną oprawą graficzną perełką, jak i rozczarowującą wydmuszką. Nie będę Was trzymał za długo w niepewności – zarówno historia, jak i sposób jej opowiadania zasługują w tym przypadku na uznanie. Nie znaczy to, że udało się uniknąć mniejszych i większych potknięć. Zalet jest jednak zdecydowanie więcej niż wad, a jakość cutscenek powala.

Jeden z piękniejszych kadrów z gry.Eriksholm: The Stolen Dream, Nordcurrent, 2025.

Grę rozpoczynamy, kierując poczynaniami Hanny, nastolatki obdarzonej zdolnościami bezszelestnego poruszania się, muszącej zmierzyć się z patrolującą ulice niewielkiego miasteczka policją. Na początku historia może wydawać się trochę niejasna – gracz wie tylko, że dziewczyna poszukuje swojego brata, a akcja umiejscowiona jest w gdzieś w XX-wiecznej Skandynawii. Z czasem dowiadujemy się więcej o tytułowym Eriksholmie oraz jego mieszkańcach i jesteśmy w stanie wyłapać powiązania łączące fikcyjny świat z rzeczywistym. A tych jest naprawdę dużo! Więcej zdradzać nie będę, żeby nie psuć Wam przyjemności odkrywania mniejszych i większych sekretów gry na własną rękę. Trochę opowiem jednak o tym, jak możemy to uczynić.

Nakreślę ci to jak policjant policjantowi

Większość informacji przekazują notatki, listy i wszelkiej maści dokumenty oraz zasłyszane przez bohaterów rozmowy policjantów. Te brzmią autentycznie, w czym duża zasługa aktorów głosowych świetnie sprzedających swoje teksty. Niestety, aktualnie gra nie ma polskiej lokalizacji, więc do zrozumienia historii potrzebna jest przynajmniej podstawowa znajomość języka angielskiego (albo któregoś z innych dostępnych w produkcji szwedzkiego studia). Na szczęście dla tych, którzy nie posiadają wybitnych zdolności lingwistycznych, większość zdań zbudowana jest w sposób prosty i zrozumiały, a przy tym wcale nie banalny.

Bohaterowie często rzucają komentarze dotyczące różnych kwestii, również tych politycznych.Eriksholm: The Stolen Dream, Nordcurrent, 2025.

Znajdziek jest może niewiele, ale tym bardziej cieszy moment, w którym udaje się do nich dotrzeć. Pogłębiają naszą wiedzę o świecie gry i ułatwiają pokonywanie kolejnych przeszkód. Być może brakuje trochę rozmów zwykłych mieszkańców miasta i w ogóle ich obecności na mapie. Nie przeszkadza to jednak na tyle, by uniemożliwić kupienie konwencji. Po prostu ten element mógł zostać wykonany lepiej.

Krótka historia o tym, jak gra staje się filmem

Na osobny artykuł zasługuje natomiast jakość cutscenek. Na tyle, by rozmyła się tu granica pomiędzy filmem a grą. Wspominałem, że pod pewnym względem Eriksholm przewyższa niemal perfekcyjne Clair Obscur – ano właśnie pod względem przerywników filmowych. One w Ekspedycji 33 są naprawdę bardzo dobre – jednak w produkcji River End Games są po prostu genialne! Osoba, która ujrzała na ekranie mojego monitora kilka fragmentów tego spektaklu, naprawdę sądziła, że oglądam jakąś hollywoodzką produkcję. Ostatecznie okazało się wprawdzie, że przerywników nie ma w grze za wiele, ale ich jakość wystarczy, by zapadły w pamięć. Szczególnie zważywszy na fakt, że zawarty w nich ładunek emocjonalny jest naprawdę potężny.

Wykonanie cutscenek zasługuje na podziw.Eriksholm: The Stolen Dream, Nordcurrent, 2025.

Oprawa graficzna pozostałej części gry również stoi na wysokim poziomie. Może przy zbliżeniach w projektach postaci widać niedostatki budżetowe, ale już lokacjom nie sposób wiele zarzucić. Poruszanie się po Eriksholmie jest przyjemnością samą w sobie, szczególnie że przyjęty styl artystyczny okazuje się konsekwentny. Klimat skandynawskiego miasta z połowy XX wieku czuć w każdym pikselu. Całokształtu dopełnia nastrojowa muzyka. Czy soundtrack z Eriksholma wyląduje na mojej playliście najlepszych growych brzmień? Być może nie. Ale doskonale spaja się z oprawą graficzną i pasuje do opowiadanej historii.

Mniej akcji, więcej klimatu

Tyle, jeśli chodzi o walory estetyczne. Fabularnie również jest dobrze. Trzeba jednak zaznaczyć, że przez dłuższy czas w grze nie dzieje się za wiele – naszym zadaniem jest przede wszystkim chłonięcie klimatu. Potem, kiedy możemy kierować poczynaniami innych bohaterów, akcja się rozkręca. Nie na tyle jednak, by zaspokoić fanów efektownych pojedynków, pościgów czy walk. Bo tych ostatnich w grze zwyczajnie nie ma. Możemy wprawdzie wyeliminować przeciwnika strzałem (tu uspokajam pacyfistów – nie z broni palnej!) z zaskoczenia, ale jest to zadanie zero-jedynkowe – albo uda nam się to zrobić, albo nie; wymiany ciosów tu nie uświadczymy. I to właśnie dla niektórych może być największą wadą tej produkcji. Bo Eriksholm wprawdzie momentami ociera się o przygodówkę czy interaktywny film, ale przez większość czasu pozostaje przede wszystkim skradanką.

Spacerować po Eriksholmie mógłbym nawet bez żadnej sekwencji skradankowej.Eriksholm: The Stolen Dream, Nordcurrent, 2025.

A to gatunek specyficzny – szarża zawsze kończy się wczytaniem gry, a nad większością poczynań trzeba się najpierw dokładnie zastanowić. Eriksholm nie bawi się bowiem w kontynuowanie niekanonicznych posunięć gracza – nie tylko w przypadku śmierci kierowanego przez nas bohatera, ale także w sytuacji, gdy zostanie on wykryty. Nawet zauważenie przez policjantów omdlewania jednego z ich towarzyszy po prostu przerywa rozgrywkę. Gra jest więc do bólu liniowa. Ale dzięki temu twórcy zyskali możliwość położenia akcentów w tych, a nie innych miejscach, nadania produkcji odpowiedniego rytmu i dorzucenia kilku zwrotów akcji.

Gdy do gry dołącza Sebastian, możemy przełączać się między aż trzema aktywnymi postaciami.Eriksholm: The Stolen Dream, Nordcurrent, 2025.

Gra nie należy do krótkich – jeżeli nie będziemy się spieszyć, rozgrywki wystarczy nam nawet na dwadzieścia kilka godzin. Po przejściu każdego rozdziału można do niego w dowolnej chwili powrócić. A warto, bo przy pierwszym podejściu mogą nam umknąć niektóre znajdźki lub dialogi napotkanych stróżów prawa – szczególnie od chwili, gdy możemy kierować poczynaniami nie tylko Hanny, ale również jej starszej koleżanki po fachu, a w końcu i pewnego świetnie pływającego mężczyzny. Każda z postaci posiada swój własny zestaw umiejętności i wyrazisty charakter, co ubarwia wymiany zdań między nimi.