Majesty 2: Symulator Królestwa Fantasy - recenzja gry

Pierwsza część Majesty była interesującą strategią, która podbiła serca wielu graczy lubiących oryginalne i nietypowe rozwiązania. Teraz, niemal po dziesięciu latach długiego oczekiwania, przyszedł w końcu czas na kontynuację. Czy powrót okazał się udany? Jak najbardziej. Granie w Majesty 2 to prawdziwa przyjemność i to zarówno dla weteranów serii, jak i graczy, którzy nie mieli styczności z poprzednią odsłoną.

Witaj ponownie w Ardanii

W Majesty 2 ponownie wcielamy się we władcę fantastycznej krainy zwanej Ardanią. Co pewien czas nawiedzają ją prawdziwe kataklizmy w postaci szalonych magów, legendarnych smoków czy wielkich ogrów, pragnących za wszelką cenę zniszczyć królestwo. Naszym celem jest oczywiście wyeliminowanie niebezpieczeństw i zaprowadzenie w krainie porządku. Jak zwykle wszystko jest przedstawione z dużą dozą charakterystycznego humoru. Na szczególną uwagę zasługują komiczne odprawy przed misjami, czytane przez świetnego lektora znanego z pierwszej części. Według mnie potraktowanie fabuły z przymrużeniem oka wyszło grze na dobre. Majesty 2 odcina się w ten sposób od pompatycznych historii znanych z innych produkcji, w których heroicznie bronimy świata przed złem. Tutaj jest lekko i przyjemnie, a specyficzny klimat przykuwa do monitora od samego początku.

Pięciu na jednego – to się nazywa bohaterstwo.

Kapryśni bohaterowie

Sama rozgrywka może jednak przysporzyć początkowo sporo problemów nowym graczom. Cały urok serii Majesty polega bowiem na tym, że nie mamy bezpośredniego wpływu na naszych bohaterów. Początkujący mogą być zatem załamani, kiedy po raz któryś z rzędu ich zamek zostanie zniszczony przez wrogów, podczas gdy wojownicy będą spacerować po okolicznych lasach. Aby nie dopuścić do takiej sytuacji, należy od samego początku mądrze rozbudowywać królestwo i umiejętnie korzystać z flag. Dzięki nim, a konkretnie – dzięki kryjącej się za nimi gotówce, możemy przekonać bohaterów do wykonania danego zadania. Oczywiście, im większą stawkę zaproponujemy, tym więcej podwładnych przystąpi do misji. Analogicznie działa to w drugą stronę, więc jeśli poskąpimy grosza, to nikt się za zadanie nie weźmie. W sumie przygotowano cztery flagi: ataku, eksploracji, ochrony i strachu. Pierwszą ustawiamy nad przeciwnikami i budynkami, które chcemy wyeliminować. Drugą wskazujemy na mapie miejsca, które mamy zamiar odkryć. Flaga ochrony przydaje się, jeśli chcemy obronić jakąś ważną budowlę lub osobę, natomiast flaga strachu służy do odpędzania herosów z niebezpiecznych miejsc. Cały system jest klarowny, a jego opanowanie nie zajmuje wiele czasu.

RTS czy RPG?

Najwięcej radości z rozgrywki dostarczają nasi podwładni, którzy przebywają drogę od zera do bohatera. Zaraz po rekrutacji są to bowiem słabe oddziały, zaopatrzone jedynie w podstawowy oręż. Dzięki nabywanemu doświadczeniu szybko awansują na kolejne poziomy i stają się coraz potężniejsze. Az miło patrzeć, kiedy jakiś płochliwy wojownik, bojący się niedźwiedzia, z czasem przyodziewa zbroję paladyna i bez mrugnięcia okiem uśmierca groźnego smoka. Na szczęście autorzy znacznie dopracowali sztuczną inteligencję bohaterów. W Majesty dość często zdarzały się bowiem sytuacje, kiedy podwładni nie umieli realnie ocenić swoich szans w walce i bezmyślnie atakowali silniejszych rywali. Tym razem zdarza się to zdecydowanie rzadziej. Nie oznacza to jednak, że bohaterowie są nieśmiertelni. Czasami zapędzają się na jakieś odludzie, gdzie w pojedynkę nie mają szans z przeważającymi siłami przeciwnika lub wysoka nagroda tak przyćmiewa im umysł, że wolą zginąć niż odstąpić ją komuś innemu. Jak już jednak wspomniałem, podobne zachowania występują stosunkowo rzadko.