pixel art

Technika tworzenia dwuwymiarowej lub dwóipółwymiarowej grafiki, w której obraz jest edytowany na poziomie pojedynczych pikseli. W grach wideo pixel art był powszechnie stosowany w dobie komputerów oraz konsol ośmio- i szesnastobitowych; obecnie najczęściej korzystają z niego twórcy gier niezależnych.

Pixelartowa oprawa to cecha charakterystyczna gier z lat 80. i 90. XX wieku. Na zdjęciu – gra Super Metroid wydana na Super Nintendo Entertainment System w 1994 roku.

Pixelartowa grafika w grach wideo charakteryzowała się na początku stosunkowo ubogą paletą kolorów, przede wszystkim ze względu na ograniczone możliwości ośmio- i szesnastobitowych urządzeń. By zamaskować niedogodności techniczne, graficy często korzystali z rozmaitych sztuczek, takich jak choćby dithering (czyli naprzemienne umieszczanie obok siebie pikseli o różnych kolorach w celu uzyskania efektu płynnego przejścia pomiędzy barwami), a także antyaliasing; chcąc natomiast uzyskać wrażenie trójwymiarowości obrazu, stosowano tak zwany widok izometryczny.

The Last Night to przykład gry niezależnej, która w unikalny sposób łączy pixel art z nowoczesnymi efektami wizualnymi.

Szczyt popularności pixel artu przypadł na lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte dwudziestego wieku. Technika ta zaczęła tracić na znaczeniu w miarę wzrostu popularności trójwymiarowej grafiki. Obecnie jest ona wykorzystywana głównie przez deweloperów indie, ze względu na chęć obniżenia kosztów produkcji i/lub stworzenia wrażenia oldskulowości. Częstą praktyką jest wzbogacanie klasycznego pixel artu o nowoczesne efekty wizualne, pokroju dynamicznego oświetlenia.