To nie są Settlersy, na które czekałem (obym się mylił)

Tytuł tekstu ma to do siebie, że jest krótki. Pozwólcie więc, że od razu wyjaśnię, co mam na myśli. The Settlers to produkcja, która mocno przypomina ukochane przez graczy „trójkę” i „czwórkę” – więc fani starszych odsłon Osadników powinni być wniebowzięci. Przynajmniej na początku, bo wydaje mi się, że zbyt prosta rozgrywka oraz nastawienie na starcia sieciowe z innymi (stety albo niestety, takowych nie zabraknie) ostatecznie znudzą wiele osób. Ja w każdym razie szybko się zniechęciłem – w becie gra wygląda na powierzchowną i niezbyt urozmaiconą, a starciom PvP nie wróżę wielkiej przyszłości. I jest mi z tym źle – do Settlersów mam ogromny sentyment, bo to jedna z najważniejszych serii mojego dzieciństwa.

Skąd to negatywne nastawienie?

Martwię się, bo seria nie ma dobrej passy. O ile takie Anno pod skrzydłami Ubisoftu nie zaliczyło zbyt wielu modyfikacji, tak Osadnicy ciągle się zmieniali. Poprzednia gra, wydana aż pięć lat temu, miała elementy... hack’n’slasha. Co więcej, ta poboczna odsłona o tytule Champions of Anteria powstała na bazie skasowanego projektu The Settlers: Kingdoms of Anteria i ostateczne okazała się wielkim, choć zapomnianym, niewypałem – w szczytowym momencie grało w nią na Steamie całe 198 osób...

Wyboista jest też droga nadchodzącego The Setters. W 2018 roku, radosnych czasach sprzed pandemii, twórcy pochwalili się swoim dziełem – i spadło na nich sporo krytyki. Rok później dowiedzieliśmy się, że tytuł ten przejdzie jednak poważne zmiany i ukaże się dopiero w 2020 roku. Nic takiego nie nastąpiło i musiały minąć kolejne dwa lata, żeby Ubisoft zdecydował się wypuścić na rynek ów produkt. Dlatego niepokoję się o The Settlers – to kolejna gra z cyklu, która jeszcze przed premierą boryka się z problemami.

Czym są nowe Settlersy?

Twórcy mówią, że to powrót do korzeni. Po wszystkich tych eksperymentach z „piątką”, „szóstką” czy „siódemką” oraz ze wspomnianym nieszczęsnym spin-offem wracamy do sprawdzonej formuły sprzed lat. Tak samo jak w niewinnych czasach dzieciństwa będziemy stawiać farmy, młyny i piekarnie, żeby zaopatrzyć górników w żywność, a za pomocą wykopanej przez nich rudy stworzymy broń. Wojsko, finansowane złotem, pokona wroga, a my wrócimy do domu z tarczą. Nie zabraknie dbania o przepustowość dróg, bo tylko po nich nasi osadnicy zgodzą się przenosić towary.

Brzmi oldskulowo, prawda? Niemniej pewne nowości też się pojawią, a największą z nich będą starcia z innymi graczami. Tak, dobrze słyszycie – poza klasyczną singlową kampanią będziecie mogli też zmierzyć się w meczach PvP.

Zapowiada się więc dość prosta, nieskomplikowana i mocno oldskulowa gra... No właśnie, mam problem z tym, czy nie będzie to zbyt banalna, a przez to szybko nudząca się zabawa.

Widać to wzorowanie się na The Settlers 3 i 4?

To trudne pytanie. Na pierwszy rzut oka – tak, widać. Co prawda mogłem przetestować tylko mecze skirmishowe, ale na początku poczułem się, jakbym faktycznie przeniósł się w czasie i właśnie kończyły się błogie lata 90. Problem w tym, że rozgrywka, choć podobna do tej ze starych odsłon cyklu, nie bawiła mnie tak samo jak kiedyś... Szybko więc przestałem w grze widzieć fajny oldskul, a zacząłem dostrzegać rozmaite wady: bardzo prostą ekonomię, słabą sztuczną inteligencję przeciwników, brak większych różnic między dostępnymi frakcjami czy dużą powtarzalność skirmishów.

Są jakieś nowości?

To, że gra jest oldskulowa, nie oznacza jednak, że twórcy nie wprowadzili paru nowości. I dobrze, szkoda wręcz, że jest ich tak mało. A jakie to nowinki? Ot, choćby inżynierowie. To specjalne jednostki, którymi możemy – tak samo jak żołnierzami – sterować ręcznie (zwykli osadnicy decydują o sobie sami). Rola inżynierów jest duża – stawiają budynki, zajmują terytorium (tak, nie wystarczy już zbudowanie strażnicy przy granicy) czy też obstukują ziemię w poszukiwaniu surowców (niestety, nie usłyszałem wesołego „jupi”...). Mogą też zginąć od wrażych strzał czy mieczy.

Jedzenie, które wytwarzamy, może posłużyć teraz do przyspieszenia produkcji w różnych budynkach. Nie tylko górnicy z niego skorzystają – jeśli damy je drwalowi, ten szybciej zetnie kolejne drzewa.

Na mapie znajdziecie też specjalne miejsca – mogą to być pozostałości jakiejś cywilizacji, rozbity statek czy obozowisko bandytów. Zajęcie tych landmarków daje pewne przydatne bonusy (np. po złożeniu w ofierze pięciu narzędzi otrzymamy w zamian sześć sztuk broni do rekrutacji wojaków).

Drobnych zmian jest więcej (np. kopalnie mają nieograniczone zasoby rudy). Mimo wszystko mam jednak wrażenie, że te nowinki nie wpływają zbytnio na urozmaicenie rozgrywki.

Jakimi frakcjami można będzie zagrać?

W The Settlers pojawią się trzy frakcje. Do tej pory mogłem przetestować dwie z nich: rolniczych Elari oraz szukających harmonii Maru. Ostatnią będą wojowniczy Jornowie, wzorowani wizualnie na wikingach. Dziwi mnie tylko, że są one tak mocno do siebie podobne – różnią się tylko niektórymi jednostkami wojskowymi, prostymi bonusami (w stylu: jedni mają mocniejsze budynki, a drudzy tańsze bastiony), no i wizualiami. Krótko mówiąc – szykuje się niewiele różnorodności.

Co ci się podobało?

Wiem, jak to zabrzmi, ale po tym, co zobaczyłem, największym plusem tej produkcji wydaje mi się jej śliczna oprawa graficzna. Mapy pełne są sympatycznych detali, budynki mają sielankowy styl, a osadnicy urocze animacje – słowem, gra ma ten klimacik, jakiego oczekuję od Settlersów. To może być taka chilloutowa strategia, która w niewielkich dawkach pozwoli się odstresować, gdy stawiając chatki, będziemy patrzeć, jak nasze małe królestwo powoli się rozrasta. Problem w tym, że to w zasadzie jedyna cecha nowych Settlersów, która naprawdę mi się spodobała...

A co cię najbardziej martwi?

Przede wszystkim obawiam się, że gra będzie zbyt prosta, a w efekcie szybko się znudzi. Ładna oprawa i odwołanie się do nostalgii fanów to trick, który zadziała przez pierwsze parę godzin. Nie wiem, czy w demie zobaczyliśmy wszystko, ale jeśli tak, to wyobraźcie sobie, że surowców jest w grze znacznie mniej niż w „dwójce” z 1996 roku, a do tego są niewyczerpywalne... Budynków z kolei jest w zasadzie tyle samo, przy czym zniknęły pewne gałęzie gospodarki – nie znajdziecie tutaj rzeźnika czy np. warzenia piwa.

Martwi mnie też niewielka liczba frakcji, a jeszcze bardziej – znikoma ich odmienność. W trakcie rozgrywki przy większym oddaleniu mapy nie widziałem w zasadzie różnic między nimi. Stawiałem te same, choć wyglądające inaczej budynki, zbierałem identyczne surowce i rekrutowałem podobnych wojaków.

Co cię najbardziej zdziwiło?

Osadnicy stojący gdzie popadnie. Na początku gry zaczynamy określoną liczbą osadników, żołnierzy oraz inżynierów. Ci pierwsi mają najbardziej niewdzięczne zadanie – głównie noszą towary z miejsca na miejsce. Kiedy jednak nie mają nic do roboty albo jest ich zbyt wielu, po prostu stoją sobie w losowych miejscach obok budynków. Dziwne rozwiązanie, bo wygląda to dość nienaturalnie.

A multi zapowiada się spoko?

No właśnie nie bardzo. To takie ubogie Age of Empires. Rozbudowujemy naszą wioskę, rekrutujemy żołnierzy i staramy się zniszczyć osadę wroga. Problem w tym, że są tylko trzy frakcje, a i liczba rodzajów wojaków nie powala – jeśli w becie pojawiły się wszystkie opcje, to jest ich raptem siedem. Możecie więc sobie wyobrazić, jak szybko gra przestanie być interesująca, gdy każdy mecz będzie wyglądał tak samo. Pewną różnorodność zapewni akademia, w której możemy dokonywać odkryć wzmacniających wojsko, ale są one tak generyczne (bonus do ataku, więcej życia, dalszy zasięg strzał etc.), że nie sądzę, bo zwiększyło to atrakcyjność zabawy.

Czy ja też mogę sprawdzić nowe Settlersy?

Tak, testy w ramach zamkniętej bety odbędą się między 20 a 24 stycznia. Zapisać możecie się na stronie gry.

Ubi, i po co to wszystko?

Szczerze mówiąc, nie rozumiem, czemu Ubisoft wypuścił właśnie takie demo gry. Nawet tutoriale są w nim nieprzemyślane, łącznie trwają parę minut i uczą tylko absolutnych banałów, np. jak postawić budynek i połączyć go z drogą. Starcia PvP, choć pewnie mile widziane przez włodarzy francuskiej korporacji, którzy chcieliby z każdego swojego tytułu zrobić grę-usługę, nie są moim zdaniem dobrym kierunkiem dla tej serii. O wiele lepiej Ubisoft radzi sobie z rozwijaniem cyklu Anno, gdzie udało się połączyć „singlowość” ze stałym wsparciem i monetyzacją poprzez dodatki czy DLC. Szkoda, że nie spróbowano podobnego podejścia w przypadku Settlersów.

I co teraz?

Tak, wiem, że sporo narzekam, ale uwierzcie, że wcale nie jest to dla mnie łatwe. Settlers 2 to jedna z moich ukochanych gier dzieciństwa, więc bardzo bym chciał, żeby nowa odsłona tej serii po prostu była dobra. Nic jednak nie poradzę na to, że po krótkim kontakcie z demem mam więcej wątpliwości niż wcześniej.

Może się mylę? Może twórcy nie pokazali jeszcze wszystkiego? A może jestem zbyt surowy? Nie wiem, ale dla mnie jedyną nadzieją pozostaje ciekawa kampania fabularna. A jeśli i ona zawiedzie, to na szczęście są jeszcze... „indyki”. Tak, Osadnicy mają wiele znakomitych, choć nieoficjalnych wcieleń – od mocno wzorowanego na pierwszych dwóch odsłonach serii MicroTown aż po znakomity i oryginalny Northgard.