Mamy to, czego chcemy. I na to narzekamy. OPINIA:Sami sobie szkodzimy hejtując krótkie gry

• Hejtując krótkie gry sami sobie szkodzimy [OPINIA]
• Mamy to, czego chcemy. I na to narzekamy

Mamy to, czego chcemy. I na to narzekamy

Tworzenie gier to sztuka kompromisów. Przy olbrzymich kosztach produkcji współczesnych tytułów istnieje mocno ograniczona ilość unikatowej zawartości, jaką twórcy są w stanie zawrzeć w swoich dziełach. W Resident Evil 3 zafundowano nam pełne akcji, pozbawione jakichkolwiek sztucznych zapychaczy kilka godzin rozrywki z wysokiej półki. Można było ten czas wydłużyć i dwukrotnie – tyle że uważam, iż wcale nie dostalibyśmy tym samym dwa razy więcej równie dobrej gry. Byłoby to trochę mniej tego samego Residenta, za to poprzetykanego wieloma dużo nudniejszymi fragmentami. Wypchanego „watą” pokroju szukania szczura z kluczem w kanałach.

Od lat domagamy się od twórców wysokobudżetowych pozycji jak największej liczby godzin rozgrywki i od lat płacimy za to cenę jej gorszej jakości. Odpowiedzią na nasze wołania są nie tylko męczące zapychacze w Final Fantasy VII Remake. Są nimi też wszechobecne gry z otwartym światem, pełne robionych według szablonu aktywności pobocznych i setek bezsensownych znajdziek. Są nimi oparte na skrajnie żmudnym grindzie systemy progresji w grach sieciowych (a także, o zgrozo, coraz częściej również w singlowych).

Kiedy nazwa questu to „problem ze szczurami”, możesz z góry mocno zmniejszyć swoje oczekiwania.

Nawet jeśli podobają nam się oferujące te elementy gry, to niemal zawsze lubimy je pomimo tej „waty”, a nie za nią. Nieliczne wyjątki pokroju przezabawnych misji pobocznych w serii Yakuza czy zaskakująco przemyślanych znajdziek w Control nie są w stanie przesłonić jednoznacznego obrazu – a ten jest taki, że wiele gier, gdyby wyciąć z nich owe zapychacze, byłoby po prostu lepszych. O wiele krótszych, ale też stanowiących o wiele intensywniejsze przeżycie.

„Wata” wliczona w cenę

Premierowe gry są drogie. Rozumiem, czemu decydując się wydać 250 zł na nowy tytuł, chcemy, by zapewnił nam więcej niż jeden lub dwa wieczory rozrywki. Tylko czy naprawdę kilka godzin fenomenalnej zabawy jest warte mniej niż kilkadziesiąt w większości przeciętnej, a jedynie momentami udanej? Szanujemy swoje pieniądze i nie chcemy ich wydawać na krótkie gry – ale dlaczego nie szanujemy swojego czasu i wolimy inwestować go w rozrywkę niższych lotów? Przecież to nie tak, że brakuje nam gier do przechodzenia, a nasze kupki wstydu nie są pełne tytułów, w które i tak nie mamy kiedy grać...

Przy kwestii ceny bardzo często pomijamy też dość oczywistą sprawę, jaką jest fakt, że wcale nie musimy kupować gier od razu w dniu premiery. Jeśli te 250 zł za kilka godzin świetnej zabawy to dla nas kwota zaporowa, z reguły wystarczy poczekać parę miesięcy, by dostać to samo za połowę pierwotnej ceny.

Remake Resident Evil 2 był już dostępny na steamowej wyprzedaży za 82 złote. Z „trójką” pewnie będzie podobnie.

Świetna singleplayerowa kampania to nie gra-usługa, nie ucieknie niczym ograniczony czasowo event w sieciowej „grindówce”, jeśli na nią trochę dłużej poczekamy. Prędzej stanie się jeszcze lepsza za sprawą łatek czy jakiejś dodatkowej zawartości. Tak było chociażby w przypadku remake’u Resident Evil 2, który jakiś czas po premierze doczekał się dodatkowych minikampanii, a dziś bez problemu możemy dorwać go w wersji pudełkowej za mniej niż 100 złotych albo jeszcze trochę taniej na steamowych wyprzedażach.

Mniej znaczy lepiej

Od dłuższego czasu jestem już zmęczony sztucznymi zapychaczami coraz częściej pojawiającymi się w grach i zapowiedzi dziesiątków godzin zabawy, zamiast zachęcać mnie do jakiejś pozycji, sprawiają, że patrzę na nią spod byka. Krótkie, mądrze wykorzystujące każdą poświęconą im minutę tytuły cenię sobie o wiele bardziej od „rozmemłanych” sandboksów. Dwie godziny z What Remains of Edith Finch warte są dla mnie więcej niż kilkadziesiąt, które wyjęły mi z życiorysu Dragon Ball Z: Kakarot czy Assassin’s Creed: Syndicate, nie dając tak naprawdę zbyt wiele w zamian.

Wieże Ubisoftu. Kiedy są – źle. Kiedy ich nie ma – jeszcze gorzej, bo za mało zawartości.

I dlatego szkoda mi, że sami zmuszamy twórców do tego, by szli w takim kierunku. Bojkotując stawiające na bezkompromisową akcję Resident Evil 3, dajemy Capcomowi wyraźny sygnał: chcemy więcej „waty” w grach. I pewnie w efekcie w końcu ją dostaniemy. Poganiamy za szczurami po kanałach, uwolnimy jakieś dzielnice w otwartym świecie kolejnej części cyklu Resident Evil, pogrindujemy w ramach nowo wprowadzonej mechaniki RPG. Ale hej, nie ma tego złego – dzięki temu pogramy sobie 30 godzin, a nie 7. W końcu to dla nas najważniejsze.