Bohater, na jakiego zasługujemy. Cyberpunk 2077 mógłby być najgorszą grą, a i tak..

• Cyberpunk 2077 mógłby być najgorszą grą świata, a i tak już zwyciężył
• Bohater, na jakiego zasługujemy

Bohater, na jakiego zasługujemy

A co z samymi „Redami”? Cóż, dobra medialna opowieść, którą przeżywamy niczym pierwsze sezony Gry o tron, potrzebuje kilku elementów. Jeśli pojawiają się w pudełku, choćby w przypadkowej kolejności, to ich poskładanie jest proste jak montowanie zestawu LEGO dla pięciolatka z instrukcją. Te składowe to odpowiednie tempo, odrobina dramatyzmu i przeszkód oraz bohater, z którym będziemy sympatyzować. Złoczyńca w mediach nie jest aż tak potrzebny, choć pewnie w końcu się pojawi.

W TPP chyba grałoby się jeszcze lepiej.

CD Projekt RED stał się drogi graczom, to idealny bohater zbiorowy. To studio underdogów, kompania przepracowanych straceńców, którzy pochodzą (albo wylądowali tu z własnej woli) ze średniego, drugoligowego kraju z przedziwną sytuacją ekonomiczno-polityczno-społeczną. To warunki, z którymi każde z nas zmagało się na co dzień, a i „Redzi” pewnie musieli, choć na innym poziomie jako przedsiębiorcy. Wzbudza to naszą naturalną sympatię, a i do zachodniego odbiorcy przemawia, wręcz podkręca wizerunek kogoś, kto kroczy drogą od zera do bohatera.

Ich dwie pierwsze gry były co najmniej interesującymi, ale skromnymi pozycjami, a Wiedźmin 3 katapultował firmę do pierwszej ligi. Zawstydził dużo bogatszą konkurencję, przyczynił się do światowego sukcesu Geralta i jego ojca – Andrzeja Sapkowskiego. Stał się wizytówką polskiej branży, a dla zachodniego gracza – synonimem dbania o konsumenta, bardzo sprawiedliwej polityki, łączącej stare (soczyste dodatki jak za czasów Diablo II: Lord of Destruction oraz Baldur’s Gate II: Throne of Bhaal) z nowym (pakiety małych, darmowych DLC, którymi wyprzedza Bethesdę i resztę branży). Nawet jeśli projektanci trochę nie dosypiają, to jest to cena, na którą jesteśmy gotowi.

To taki Luke Skywalker (ten z oryginalnej trylogii Lucasa) gamedevu. Odpowiednik skromnego chłopaka/dziewczyny z prowincji, z wielką mocą i odpowiedzialnością dźwiganą na plecach. Bohater, w którego wciąż wierzą miliony graczy. Projektujemy na niego swoją potrzebę wielkich czynów i szlachetności.

Przy okazji Cyberpunka trochę sobie jednak ten nasz heros nagrabił. Oprócz wspomnianych już problemów i kłamstw o stanie portów na PS4 sporo złego uczyniły kwestie crunchu, etyki pracy, nieszczęsne twitty i odbiór reprezentacji transseksualizmu w grze. To ostatnie narobiło więcej rabanu na Zachodzie, ale i u nas odbiło się czkawką. Ujrzeliśmy bardziej mroczne oblicze „Redów”, niczym u Luke’a Skywalkera, który o mało nie uległ ciemnej stronie Mocy i nie zabił Vadera w przypływie szału. Ale ponieważ to ich pierwsze poważne wtopy, to myślę, że im odpuścimy. Przeprosili, zapowiedzieli darmowe DLC, połatają grę (czekamy). Wybaczymy, nawet jeśli pakiet przewin wygląda na spory. A przynajmniej część z nas wybaczy.

Ostatnio spędziłem w tym mieście więcej czasu niż w centrum tego rzeczywistego, w którym mieszkam.

Ostatecznie zarówno jasne, jak i ciemne aspekty tego całego zamieszania zadziałają na korzyść gry oraz samych „Redów”. W optymistycznym wariancie firma faktycznie wyciągnie jakieś wnioski i nauczy się godzić proces twórczy (oraz procesy podtrzymujące życie twórców) z nierozumiejącymi go, domagającymi się zysków akcjonariuszami. W najgorszym razie poleci jeszcze trochę na kredycie zaufania graczy i kiedyś skończy wykupiona przez EA lub Tencenta. Ale to jeszcze nie teraz. Na tym etapie żaden interwencyjny artykuł Jasona Schreiera nie zmieniłby mocno sytuacji. Chcemy „Redów” lubić i wierzyć, że są trochę lepsi niż reszta. Nie tylko w Polsce.

Cyberpunk 2077 już zaczął zarabiać. Mimo zwrotów, wściekłości i pozwów – bije rekordy i jest na tapecie wszystkich branżowych oraz pozabranżowych mediów. 8 milionów egzemplarzy zeszło w pre-orderze. Przedświąteczne szacunki mówiły o około 13 milionach sprzedanych egzemplarzy, więc teraz jest tego pewnie z 15 – i raczej będzie rosło. Wygląda na to, że CD Projekt tylko poprawił swoją sytuację finansową, która i przed premierą była więcej niż dobra. Cyberpunk 2077 ciągle zajmuje pierwsze miejsce w rankingu sprzedaży na Steamie. Codziennie gra tam w niego kilkaset tysięcy osób – w szczytowym momencie był to ponad milion ludzi. Wyobraźcie sobie, co nastąpi, gdy „Redzi” zwodują tryb sieciowy. A co będzie, jak ruszy druga fala kupujących? Ta, która czeka na patche i obniżki cen?

Pierwsza fala nabywców też jeszcze nie powiedziała ostatniego słowa i pewnie będzie przeżywać to, czego doświadczyła na ekranie. A więc i dodawać coś od siebie w dyskusji, szukać ciekawostek, może wracać do ulubionych momentów. Po zaliczeniu dwóch zakończeń, w tym ukrytego Don’t Fear The Reaper, stwierdzam, że opowieść pozostawia po sobie emocjonalny osad, przez który zastanawiamy się, co dalej z bohaterami, miastem i intrygami, jakie dopiero zasygnalizowano. Bo tu i straszno, i ekscytująco, i wzruszająco, i śmieszno bywa. Czasem w obrębie jednego zadania. Cyberpunk 2077 jest jak głośny, rockowy album, niedoskonały, ale trudny do zapomnienia. To gra z duszą i sercem we właściwym miejscu.

Gracze rozmawiają praktycznie tylko o Cyberpunku 2077, a „memiarze” będą mieć pożywkę na długie tygodnie, zarówno za sprawą bugów, jak i niezapomnianych momentów, dialogów oraz postaci z gry. YouTube’a zalały gameplaye, remixy, satyryczne filmiki – lepsze lub gorsze. Moderzy uwierzyli w tę grę jak w Skyrima, zakasali rękawy i ruszyli do boju, poprawiają SI, balans, nawet ten trzecioosobowy tryb dostaliśmy w drewnianej wersji alfa. A to wszystko w niecały miesiąc od premiery, bez oficjalnych narzędzi.

Pozostaje pewna ulga, że ostatecznie gra kryjąca się za jazgotem ostatnich tygodni i niedoróbkami jest naprawdę dobra i ma duszę. A nauczka płynąca z premiery Cyberpunka? CDPR pewnie naprawi sytuację patchami i fajnymi DLC, ale reszta może wyciągnąć z tej historii i magii narracji medialnej zupełnie inne wnioski (pytanie, jakie wyciągną „Redzi”, ocierając łzy banknotami o dużych nominałach). Bo wiecie, w tym wszystkim liczą się też nasze re...

Patrzcie, Keanu!