Assassin's Creed: Brotherhood - Graliśmy w multiplayer!

Od wskazanego na kompasie celu dzieli Cię jeszcze dwadzieścia metrów. Siedząca na ławce kurtyzana raczej nie spodziewa się, że zaraz padnie ofiarą egzekucji. Jesteś przecież doskonale zakamuflowany – w stroju szlachcica przemierzasz spokojnie zatłoczone targowisko, gdzie kręci się mnóstwo ludzi w karnawałowych maskach. W Sienie jest już późny wieczór, dzięki czemu jeszcze trudniej rozpoznać Cię w tłumie. Powoli zbliżasz się do ofiary. Nawet jeśli wstanie i zacznie uciekać, już Ci się nie wywinie. Jeszcze momencik i kolejna cyfra zapisze się w statystykach. Chwytasz za sztylet, bierzesz zamach i… padasz martwy na ziemię. Brawa dla gracza nr 5, który minął Cię przed dwiema sekundami i znowu bezszelestnie otruł.

W grze można zabić m.in. sztyletem, wachlarzem oraz pistoletem.

Multiplayer to najbardziej oczekiwany element nowego Assassin’s Creed, a zarazem powód, dla którego 80 osób codziennie przychodzi do pracy we francuskim studiu Ubisoftu, podczas gdy na drugim końcu świata blisko trzy razy więcej ludzi szlifuje rozgrywkę single player. Zespół z malowniczego miasteczka Annecy, mimo że mniej liczny od ekipy z Montrealu, pod względem wkładu w Brotherhooda ma się czym pochwalić. Wystarczyły niespełna dwie godziny, byśmy nabrali przeświadczenia, że w aspekcie wieloosobowym gra o skrytobójcach będzie megagrywalna.

W podstawowych założeniach asasynowe multi nie odbiega zbytnio od zasad, jakimi rządzi się singiel – naszym zadaniem jest wtapianie się w tłum, ciche eliminowanie zakontraktowanych celów, a po wszystkim – ponowne zniknięcie wśród przechodniów albo szybka ucieczka przed pościgiem. Różnica polega na tym, że wszystko robimy w interakcji z żywymi przeciwnikami, a ci są znacznie przebieglejsi niż postacie sterowane przez konsolę.

W trybie sieciowym przetestowaliśmy dwa warianty. Pierwszy, zwany Wanted, wiąże się z działaniem na własną rękę: każdy z graczy (maksymalnie ośmiu) otrzymuje zlecenie na zabicie innego uczestnika. Mecz trwa dziesięć minut, a wygrywa ten, kto zgromadzi najwięcej punktów. Druga opcja – Alliance – różni się tym, że potyczka dzieli się na dwie 4-minutowe rundy, a do pomocy mamy partnera, w towarzystwie którego staramy się wyeliminować pozostałe dwuosobowe składy.

Przed uruchomieniem trybu Wanted gracze wybierają spośród dziesięciu podstawowych postaci, w tym kilku kobiecych. Autorzy zapowiadają, że kolejne cztery – jak kowal czy złodziej – będzie można odblokować, awansując na wyższe poziomy doświadczenia, inne – np. oficer i harlequin – dołożone zostaną jako bonus do pre-orderów. Natomiast w przyszłości nowych bohaterów otrzymamy w formie DLC, rozprowadzanego za pośrednictwem serwisu Uplay i sprzedawanego za punkty zarabiane w grach Ubisoftu (np. za niewykorzystaną pulę z ostatniego Splinter Cella).

Druga rzecz po wyborze postaci to przyporządkowanie jej dwóch umiejętności oraz perków. Zdolności (np. sprint albo rzucanie nożami) można stosować w ograniczonym zakresie, perki zaś (jak szybkie wspinanie się po ścianach) działają permanentnie. Wszystkie talenty da się w toku gry ulepszać – przykładowo: jeśli tuż po uruchomieniu boosta do szybkości normalnie trzeba odczekać karną minutę, upgrade pozwoli skrócić ten czas do trzydziestu sekund.

Ostatnim krokiem przed właściwą rozgrywką jest wybór mapy. W tej kwestii autorzy stawiają na włoskie krajobrazy, w związku z czym możemy udać się m.in. do Rzymu, Sieny czy Wenecji, zaliczyć wyprawę do Monteriggioni i San Donato, odwiedzić rodzinną miejscowość Ezio albo zapuścić się w rejony papieskiej posiadłości w Castel Gandolfo. Nie trzeba przy tym wspominać, że levele różnią się rozmiarami oraz architekturą, co wymaga stosowania odmiennej taktyki.

Po załadowaniu poziomu otrzymujemy zlecenie na zabicie innego gracza. Z początku nie wiemy nawet, jak nasz cel wygląda – możemy się tego jedynie domyślać, podążając w kierunku wskazywanym przez kompas i obserwując, czy ktoś w okolicy nie zachowuje się przypadkiem nienaturalnie (np. biega jak opętany, potrąca kupców, skacze po straganach). Kiedy znajdujemy się w pobliżu ofiary, kompas zaczyna pulsować, co znaczy, że cel jest w zasięgu wzroku. Wtedy musimy zabić wybraną postać, mając nadzieję, że to właśnie żywy gracz, a nie niewinny NPC. Najprościej dokonać morderstwa sztyletem, ale biada nam, jeśli zamiast przeciwnika trafimy cywila. Nie dość, że ujawnimy wtedy swoją obecność i zostaniemy rozpoznani przez innych (również tych, którzy polują na nas), to aktualne zlecenie ulegnie zamknięciu i przez kilkanaście sekund będziemy musieli czekać na kolejny kontrakt.

Wroga można oflankować, a następnie brutalnie poderżnąć mu gardło.

Znacznie sprytniejszą formą ataku jest działanie incognito i podparcie się którąś z dostępnych umiejętności. Można np. włączyć templar vision, czyli tryb wizji, w którym ofiary i ścigający nas oponenci zostają podświetleni (odpowiednio na niebiesko i pomarańczowo), a następnie przejść obok przeciwnika i – nie zwalniając kroku – podrzucić mu truciznę. Po kilku sekundach wróg padnie na ziemię, a my – jak gdyby nigdy nic – oddalimy się w poszukiwaniu następnego celu. Za przebiegle zrealizowaną akcję otrzymamy znacznie więcej punktów niż gdybyśmy podbiegli do delikwenta z nożem i dźgnęli go na oczach wszystkich. Z drugiej strony, idąc powoli narażamy się, że zostaniemy w końcu dopadnięci przez pozostałych graczy i stracimy nieco czasu potrzebnego na respawn.

Rozsądnym (i świetnie punktowanym) rozwiązaniem wydaje się w tej sytuacji skoczenie na wroga z dachu, choć nigdy nie mamy pewności, czy ktoś nas wcześniej z niego nie zepchnie. Jeszcze inna taktyka to zrezygnowanie z kamuflażu w tłumie i otwarte bieganie po planszy ze sztyletem w dłoni. Szybciej zaliczamy wtedy kolejne kontrakty, ale za zabójstwa otrzymujemy mniej punktów, ponadto ryzykujemy, że ofiara zacznie uciekać albo w chwili ataku zablokuje cios, przez co nasze zlecenie zakończy się niepowodzeniem.

Rozwiązań taktycznych jest mnóstwo, a fakt, że bez odpalenia umiejętności nigdy nie jesteśmy pewni, czy mijająca nas postać nie jest przypadkiem asasynem, dodaje potyczkom specyficznego smaczku. Sytuacja zmienia się jak w kalejdoskopie i nim skończymy cieszyć się efektownym zabójstwem, sami leżymy już spacyfikowani. Przypomina to mieszankę zabawy w berka i chowanego, gdzie każdy może zostać złapany przez każdego. Gra się świetnie i nim się obejrzymy, kolejny mecz dobiega końca.

Pozytywną rzeczą jest to, że Brotherhood daje tyle samo możliwości w kwestii ataku, co obrony. Jeśli nasz kompas świeci na czerwono, oznacza to, że w pobliżu są łowcy, którzy mają na nas zlecenie. Możemy wówczas czmychnąć za róg i schować się w stogu siana, udawać, że „my to nie my” i mieć nadzieję, że zabity zostanie cywil, spróbować ucieczki (najlepiej z włączonym perkiem, który obniża czas potrzebny do ukrycia się) albo skorzystać z umiejętności defensywnych. Tutaj kłania się opcja chwilowej zamiany modelu postaci na inny albo… błyskawiczne klonowanie bohatera. Gdy dookoła pojawia się nagle dziesięć takich samych osób i wszystkie udają przechodniów, nie sposób odszukać od razu tę właściwą. Jeśli jednak i taka sztuczka nie pomaga, bo z uporem maniaka ściga nas dwóch albo trzech wrogów, w obliczu nadchodzącej śmierci możemy uruchomić zdolność mute, czyli zamrożenie oponentów na parę cennych sekund.

Kurtyzana i mnich to jedne z najciekawszych postaci.

Umiejętności i perki są napędem multiplayera, jednak ich przydatność doceniamy najbardziej w trybie Alliance, gdyż właśnie tam jeden gracz może pomóc dopalaczami nie tylko sobie, ale także kompanowi. Tryb współpracy ma też drugą, bardziej pragmatyczną zaletę: o ile w Wanted jesteśmy nagradzani za zabijanie, ucieczki albo ogłuszanie agresorów (ewentualnie za kombinacje wyżej wymienionych w krótkim czasie), o tyle w opcji Alliance możemy dołożyć do tego także zagrania w co-opie. Z racji tego, że gramy w dwuosobowych zespołach i od początku wiemy, która drużyna ściga nas, a na którą sami polujemy, łatwo dzielimy się obowiązkami. Możemy zrobić tak, że jeden gracz obserwuje miejsce akcji z góry i pomaga drugiemu w misji, oznaczając przeciwników tagami, albo dogadać się, że każdy zdejmie inny cel, ewentualnie uzgodnić zajście ofiary z dwóch stron, nie dając jej szans na wyjście z opresji.

Zabawa w Alliance jest jeszcze lepsza niż w Wanted, bo dzięki naszemu współdziałaniu jeden po drugim uruchamiają się modyfikatory bonusów (tzw. streaks) i do statystyk wpadają potężne ilości punktów za multikille (zabójstwa w odstępie poniżej 10 sekund). Gdy uciekamy przed dwoma wrogami, częściej korzystamy też z wind (a raczej z tobołków zawieszonych na linach), co czyni akcję bardziej dynamiczną. Atmosferę polowania przerywa dopiero dźwięk oznajmiający koniec rundy.

Widząc potencjał, jaki drzemie w multiplayerze, Ubisoft opracował już koncepcję jego rozwoju. Poza umawianiem się na przyjacielskie mecze, gracze będą mogli brać udział w meczach rankingowych, odblokowywać achievementy (łącznie 10) i wyzwania (75 – niektóre z dość osobliwymi nazwami, jak np. „eutanazja”), a wraz z postępami w rozgrywce awansować na kolejne poziomy doświadczenia (maksymalnie do 50 levelu). Śrubowanie statystyk pozwoli rozwijać zdolności bohaterów i zdobywać dla nich nowe stroje. Jeśli zaś cała społeczność Xbox Live wykona wspólnie założone cele – np. przekroczy licznik 10 mln zabójstw, autorzy udostępnią w nagrodę specjalne bonusy: nocne warianty map, postacie i dodatkowe tryby.

Z sieciowym Brotherhoodem spędziliśmy zaledwie jedno przedpołudnie, ale to wystarczyło, by upewnić się, że na nowe Assassin’s Creed warto czekać ze zdwojonym zainteresowaniem. Nie wiemy jeszcze, jak wygląda sprawa z singlem, ale w przypadku multi produkcja Ubisoftu to jedna z najbardziej grywalnych pozycji tego roku. Jeśli więc tylko uda Wam się namówić do zabawy kilku znajomych, strawicie na renesansowych potyczkach dziesiątki, a pewnie i setki godzin.

Marek „Vercetti” Grochowski