Zginiesz tak czy inaczej - AI w realistycznej strzelance GZW ma tylko chwilę cierpliwości, potem odpala aimbota, który zabije cię nawet strzałem w dłoń

Czy AI faktycznie jest tak zaawansowana, jak myślą niektórzy? Tak i nie, przynajmniej w przypadku branży gier. Z jednej strony dochodzą nas słuchy o rozwiązaniach pozwalających na zaawansowany upscaling w remasterach, a z drugiej natkniemy się na algorytmy sterujące zachowaniem przeciwników. W niektórych przypadkach są jednak tak niedopracowane, że przypominają zachowania cheaterów – ostatecznych pogromców dobrej zabawy każdego szanującego się gracza.

Algorytm śmierci

Tak działa na przykład sztuczna inteligencja wykorzystana w grze Gray Zone Warfare (w skrócie GZW). Dla tych z Was, którym obcy jest ten tytuł, kilka słów kontekstu. To produkcja z kręgu pierwszoosobowych strzelanek taktycznych, której akcja rozgrywa się w fikcyjnym państwie Azji Południowo-Wschodniej. Gra nie posiada poziomu trudności, natomiast mapa podzielona jest na segmenty różniące się między sobą stopniem zaawansowania wrogów.

W zależności od obszaru mapy, na którym się znajdujemy, trafimy zatem na mniej lub bardziej trudnych do pokonania przeciwników. W najniebezpieczniejszych z nich (np. Fort Narith) działa tzw. Tier 3 AI, którego metody są jednak tak niesprawiedliwe, że aż przypominają cheating. Dla jednego z graczy ta „przewaga” była tak zabawna, że aż postanowił się podzielić swoimi doświadczeniami z innymi na Reddicie.

Powiązane:NPC-e w The Outer Worlds 2 nie boją się wytknąć graczowi jego nawyków. Może poczekajcie zanim przeszukacie pobliskie zwłoki

W długiej analizie rozgrywki gracz wskazał na następujące problemy:

• Ponadprzeciętna celność. Zauważył on, że AI celuje wyłącznie w najbardziej wrażliwe punkty na ciele gracza.
• Zegar śmierci. Celność wroga zwiększa się, im dłużej gracz przebywa w danym obszarze, a jeśli ten nie ma na sobie akurat odzieży ochronnej, jest jeszcze większa.
• Samonaprowadzanie. Naboje zawsze trafiają w strefy witalne, niezależnie od tego, gdzie przeciwnik akurat celuje.
• „Magiczna” odporność. Celne strzały gracza nie są w stanie wyrządzić przeciwnikom takich szkód, jakie powinny (nawet w przypadku stref witalnych).
• Jasnowidzenie. Wszyscy sterowani przez AI wrogowie znają dokładną lokalizację gracza, nawet, jeśli przebywa on w ukryciu. „Widzą” także przez ściany, a w rzadkich przypadkach mogą także przez nie zabijać.

Wszystko to wydaje się tak kuriozalne, że aż trudno się nie zaśmiać. Mimo to, trudno mówić o ciekawej i emocjonującej rozgrywce, kiedy wiadomo, że jest się na tej gorszej pozycji. W wielu przypadkach bowiem satysfakcja płynąca z wyrównanych szans jest największa, nie zaś ze starcia z niesprawiedliwie zaprogramowanym przeciwnikiem.

Mimo to, przypadek niedawno przez nas opisywanej gry F.E.A.R z 2005 roku pokazuje, że da się tak zaprojektować rozgrywkę z wykorzystaniem sztucznej inteligencji, że będzie ona satysfakcjonująca i jednocześnie wyrównana – bez taniego cheatowania. To jednak wymaga masy pracy, której chyba w zespole twórców GZW nie wykonano.

Więcej:„Gorączkowy sen” i najgorszy FPS jakiego zobaczycie. Gracze nie mogą przestać nabijać się z „wspaniałej” przyszłości gier AI

• Różności