3. odcinek serialu The Last of Us zaskoczył mnie postapo romansem

Jeśli ktoś spodziewał się, że trzeci odcinek przyniesie istotne rozwinięcie relacji między Joelem a Ellie – fanom gier przypomnę: nie każdy widz zna pierwowzór i wie, czego oczekiwać – to mógł przeżyć małe zaskoczenie. Opublikowany epizod ma inne znaczenie – przeprowadza nas przez wątek miłosny pobocznych postaci, by wzmocnić motywację Joela do opieki nad Ellie. Robi to nie do końca subtelnie, ale na pewno emocjonująco.

Postapokalipsa skrywa kameralną historię

Świat zagłady to miejsce, w którym rozgrywają się różne dramaty zasługujące na osobne przedstawienie. W trzecim odcinku w tę stronę właśnie się kierujemy – nie znajdziemy tu nic dotyczącego leku na pandemię czy stricte życia Joela bądź Ellie. Za to więcej dowiadujemy się o zupełnie pobocznych postaciach: Billu i Franku, którzy mają szansę zagrać pierwsze skrzypce, a ich melodia ma charakter miłosny.

Postapokaliptyczny romans został zrealizowany bez większych zarzutów. Czuć chemię między postaciami od początkowych scen, aktorzy dobrze oddają skrępowanie, dreszcz emocji i potrzebę bliskości – ta ostatnia jest szczególnie duża, skoro podstawy znanego świata zupełnie runęły. Gdzieś w głowie zaświtała mi myśl, że sprawy może zbyt szybko przybierają romantyczny obrót, ale sytuacja globalna uzasadnia postępowanie postaci. Gdy długi czas żyjesz samotnie i nie znajdujesz nigdzie oparcia, zaczynasz łapać każdą radosną chwilę.

Powiązane:W ostatni weekend listopada cała Polska ogląda Stranger Things, ale kina ratują trzy gwiazdy Hollywood. Cage, Cumberbatch i Crowe w intrygujących nowościach

W tę opowieść zgrabnie wpleciono wątek Joela i Tess, a opatrzono ją utworem Long Long Time Lindy Ronstadt. Chwytająca za serce piosenka to jeden z ważnych składników romansu, nadający mu poetyckości. Historia Billa i Franka za sprawą przywiązania do dzieła muzycznego oraz świetnej gry aktorskiej, budującej intymny klimat, przypomniała mi film Portret kobiety w ogniu – oczywiście ze zrozumieniem różnicy w skali (francuska produkcja reprezentuje wszak poziom mistrzowski w ukazaniu miłości jako uczucia powracającego w naszej pamięci).

Można się zastanowić, czy trzeci odcinek The Last of Us pokazuje nam coś nowego w gatunku romansu. Poza osadzeniem go w postapokaliptycznej rzeczywistości nie dostrzegam niczego, w czym miałby się wybijać na tle innych podobnych opowieści. Znajdziemy tu przerobione znane tropy, które widzieliśmy już nieraz. Zauważymy tu też szkielet baśni Piękna i Bestia – wszak Frank, podobnie jak Piękna, wprowadza w życie samotnego do tej pory Billa – w naszym porównaniu Bestii – kolory i trochę otwiera go na ludzi.

Cóż jednak z tego, skoro ten wątek miłosny po prostu działa? Wypełnia ponadgodzinny odcinek i wzbudza zainteresowanie do samego końca. W odpowiednich momentach wzrusza, a jeśli chodzi o naszych głównych bohaterów – umacnia motywację Joela, by chronić Ellie. Nie jest więc jakimś wolnym elektronem w fabule. Inna sprawa, że jego znaczenie dla protagonisty zostało wyłożone niezbyt subtelnie. W tworzeniu klarownego przekazu twórcy The Last of Us potrafią być dosyć bezpośredni i wykorzystują proste metody.

Recenzowany odcinek dostarczył mi jak na razie najwięcej emocji (zaraz obok wątku córki Joela). Spokojnie mogę więc powiedzieć, że to jak do tej pory najlepszy epizod The Last of Us. Czekam na kolejne podobnie ciekawe historie, może już z większym udziałem Joela i Ellie, których to relacja wciąż wymaga rozwinięcia.

Ocena: 8/10

Więcej:Premiera najlepszego polskiego serialu roku może być jeszcze przed nami. Mniej niż miesiąc został do debiutu opartego na faktach thrillera HBO Max z Tomaszem Kotem

• postapokalipsa
• The Last of Us (marka)
• horror
• recenzje filmów i seriali
• HBO Go / HBO Max
• nasze opinie
• publicystyka filmowa