Voodoo Nights

Wraz z postępami w rozgrywce, prowadzeni gliniarze nauczą się wreszcie posługiwania „czarną magią” i w wielu przypadkach, zamiast sięgać po broń, wykorzystają laleczkę Voodoo. Sięgnięcie po nią oznacza dostęp do wielu potężnych mocy (na przykład: czasowe przejmowanie kontroli nad wybranym przeciwnikiem i zwracanie go przeciwko pozostałym oponentom, czy telekineza polegająca na przenoszeniu i rzucaniu przedmiotów czy wrogów). Ta opcja zdecydowanie uatrakcyjnia rozgrywkę. I tak, kiedy jeden heros przenosi drugiego na dach kolejnego budynku, ten drugi może w locie strzelać shotgunem do rywali.

Lwią część rozgrywki stanowi tutaj oczywiście wymiana ognia z zastępami przeciwników, aczkolwiek w Voodoo Nights nie brakuje rozwiązywania zagadek i sytuacji, gdzie zamiast kul trzeba używać szarych komórek.

Efekty wizualne wykonano w pełnym trójwymiarze, kolejne wydarzenia obserwujemy zaś z perspektywy trzecioosobowej (widok TPP, czyli zza pleców prowadzonego bohatera). Lokacje wykonano z dbałością o szczegóły (trafiamy do przeróżnych magazynów, na stację benzynową, walczymy również w ulicznych zaułkach), podobnie zresztą jak modele postaci (zwłaszcza Jacka i Samuela). Kolejne partie scenariusza rozgrywają się głównie nocą, co dodatkowo potęguje klimat zmagań i całą, „voodoo” otoczkę gry.

Autor opisu gry: Krzysztof Bartnik